من یك ارباب پورشه سوارم

صد كادو: چگونه می شود كه انسان ها به جایی می رسند كه پس از یك فاجعه هولناك و تمام شدن زندگی یك جوان، ابتدا به دنبال مال و اموالشان باشند و نسبت به جان یك انسان بی تفاوت بمانند.

به گزارش صد كادو به نقل از ایسنا، روزنامه ایران نوشت: گروه حوادث: سانحه تصادف مرگبار پنجشنبه شب خیابان كارگر اصفهان فقط محدود به صدای برخورد دو خودرو نبود. از پس آن صداهای مختلفی ساطع شد كه بسیار آزاردهنده و حتی دلخراش بود. صداهایی به بلندای كشتن و دیه دادن، خسارت به ماشین چند میلیاردی و فریاد آه و ناله خانواده ای كه پسر ۲۰ ساله شان را از دست دادند.

از هر زاویه ای كه به قضیه نگاه می نماییم صدای عدالت و انصاف به گوش نمی رسد و انسانیت به پایین ترین سطح ممكن تنزل پیدا می كند. در آن خیابان فقط یك نگاه وجود دارد؛ نگرانی از لطمه به خودروی چند میلیاردی و اهمیت ندادن به انتها زندگی جوانی ناكام. اما چگونه می شود كه انسان ها به جایی می رسند كه پس از چنین فاجعه هولناكی ابتدا به دنبال مال و اموالشان باشند و نسبت به جان یك انسان بی تفاوت بمانند.

چه كسی پاسخگوی ۲۰ سال رنج و زحمت خانواده ای است كه پسرشان را به این سن رسانده اند؟! این روزها با عصر برده داری فاصله بسیاری داریم اما شرایط و فضای جامعه گاهی ناخواسته ما را به این سو می برد كه هنوز هم برخی رعیت اند و برخی ارباب. راننده جوان پراید قرار نیست قربانی افرادی شود كه خودرا ارباب می دانند! بی گمان برخورد قاطعانه با این گونه متخلفان بدون در نظر گرفتن شرایط مادی یا جایگاه خانوادگی می تواند مانع آن شود كه گاهی اوقات افراد جامعه فكر كنند كه در قرن بیست ویكم هنوز هم اربابانی وجود دارند كه می توانند با صدای بلند و رسا پول دادن و جان خریدن را فریاد بزنند.

سردار هادیانفر، رئیس پلیس راه كشور ابراز امیدواری می كند كه قاضی پرونده اشد مجازات را برای عامل این حادثه صادر كند. پلیس می گوید به افراد در هر جایگاهی اجازه دوردور كردن و كورس گذاشتن در خیابان را نمی دهد! اما اگر اجازه نمی داد كه این اتفاق ها نمی افتاد.

ما گرفتار خودخواهی افراطی شده ایم

دكتر سیدحسن حسینی، جامعه شناس و استاد دانشگاه در این زمینه می گوید: ما در جامعه گرفتار اگوییسم یا همان خودخواهی و دیگرستیزی افراطی شده ایم و ورود این خصیصه به جایگاه ثروت و قدرت آنرا نمایان تر می كند. همیشه بر این باور بوده ایم كه درخت هر چه پربارتر باشد، افتاده تر است اما هم اكنون این مفهوم معنایی ندارد. در جامعه ای كه صاحبان قدرت و ثروت بطور طبیعی به آن چه دارند نرسیده اند، به اصطلاح نوكیسه هستند.

وی در ادامه تصریح می كند: نوكیسه ها معمولاً داشته هایشان را با خشونت به رخ دیگران می كشند همانند جملاتی كه یكی از پورشه سواران اصفهانی در مقابل مرگ جوان ۲۰ ساله به كار می برد. نوكیسگی حاصل از بی نظام بودن منابع درآمدی، مالیات و حسابرسی سبب شده تا افراد صاحب قدرت و ثروت بادآورده هر لحظه احساس كنند كه می توانند هر رفتاری را در مقابل سایر افراد جامعه بروز دهند؛ بطوریكه نابهنجاری از طرف خود و خانواده شان امری طبیعی است.

این جامعه شناس می گوید: این طرز نگاه در كشور ما بعضی از صاحبان قدرت را هم مبتلا كرده است. در كشوری مثل فرانسه وقتی یك نفر به ثروت و قدرتی می رسد می كوشد حتی به ظاهر، خودش را در حد مردم معمولی نشان دهد و به اصطلاح خاكی عمل كند اما در كشور ما عكس این قضیه است. وقتی ثروت و قدرت پله پله به دست آید افراد شبیه همان درخت پربار می شوند اما وقتی یك دفعه و بی حساب و كتاب به قله قدرت و ثروت برسند شبیه همین پورشه سواران رفتار خواهند كرد.

دكتر حسینی درانتها خاطرنشان می كند: البته من معتقدم كه در مقابل نوكیسه ها و افراد این چنینی نباید سكوت كرد. باید آن قدر گفت و نوشت تا این معضل بزرگ حل شود.

منبع: صد كادو