این گزارش حاوی تصاویر دلخراش است، حاشیه ای بر نظر عجیب بهنوش طباطبایی درباره چرم پوشی

به گزارش صد كادو سالانه پوست یك میلیارد حیوان در دنیا به مصرف صنعت چرم می رسد. این در شرایطی است كه ما انسان ها برای پوشیدن یك لباس مناسب، گزینه های مختلفی برای انتخاب داریم اما از آنجائیكه خیلی ها نمی دانند پوشیدن چرم و خز سبب می شود حیوانات چه خشونت بزرگی را از سر بگذرانند، اصرار به پوشیدن این لباس دارند.

مدتی است كه بهنوش طباطبایی – بازیگر سینما و تئاتر – برای تبلیغات یك برند پوشاك چرم، مورد انتقاد گروهی از حامیان حیوانات و محیط زیست قرار گرفته است؛ تبلیغاتی كه این روزها در فضای شهری خودنمایی زیادی می كند. چند وقت پیش بهنوش طباطبایی در یك مصاحبه، طوری به این انتقادات پاسخ داد كه مشخص شد او اصلاً نمی داند لباسی كه تبلیغ آنرا می كند از كجا می آید و ناشی از چه خشونت بزرگی است.

او در این مصاحبه گفته است: «اتفاقا این كار خیلی به محیط زیست ما كمك می نماید. همان گونه كه ما به قصابی می رویم و گوشت می خریم، چرا آن زمان نمی گوییم خوردن گوشت به قیمت كشته شدن یك حیوان است؟ اتفاقاً خیلی برای محیط زیست خوب است كه آن پشم و پوست حیوانی كه برای مصارف گوشتی، كشته شده را استفاده نماییم تا روی زمین باقی نماند. چون تولید میكروب می كند و اتفاقات بدی را رقم می زند. این پوست و … باید بروند در یك سیستم دیگری استفاده شوند.»

اگر شما هم مثل بهنوش طباطبایی فكر می كنید كه لباس های چرم و خزی كه می پوشیم پوست همان حیوانی است كه گوشتش را می خوریم و اگر فكر می كنید با پوشیدن پوست حیوانات در حال كمك به محیط زیست خود می باشید، حتما این گزارش را بخوانید.

شاید بیشتر ما فكر نماییم كه چرم، همیشه محصول جانبی صنعت گوشت و لبنیات است اما این مسئله چندان صادق نیست. گاهی چرم، هدف اصلی برای پرورش حیوانات است. مثلاً ۸۰ درصد سود صنعت پررونق پرورش شترمرغ در آفریقای جنوبی از فروش چرم شترمرغ به دست می آید و گوشت، محصول ثانویه است. یا در هند، سود فروش چرم بیشتر از سود فروش گوشت گاوهاست. حتی فروش چرم حیواناتی كه در وهله اول برای گوشتشان كشته می شوند، آنقدر پردرآمد است كه به سختی می توان از چرم بعنوان یك محصول مازاد یا جانبی نام برد. مثلاً گاودارانی كه حیوانات را مخصوص گوشت پرورش می دهند، ۲۰ درصد سود خویش را مدیون فروش چرم هستند.

صنعت چرم تبعات منفی زیادی برای محیط زیست ما دارد. امروزه برای دباغی و تبدیل پوست به چرم نهایی، از مواد بسیار خطرناك تری مانند فرمالدهید، مشتقات قطران ذغال سنگ و همینطور نمك های معدنی، روغن ها، رنگ ها و مواد ثابت كننده كه برخی شامل تركیبات سیانید هستند، استفاده می شود.

برای دباغی یك تن پوست، تقریباً ۵۷ هزار لیتر آب مصرف می شود و بیشتر از ۱۱۰۰ كیلوگرم زباله جامد شامل مو، گوشت و قسمت های بریده شده تولید می شود. یكی از تأثیرات منفی دیگر دباغی ها نفوذ سرب، سیانید و فرمالدهید به آب های زیرزمینی است كه سلامتی ساكنان منطقه را به خطر می اندازد. بر مبنای تحقیقات مركز كنترل بیماری ها در آمریكا، میزان ابتلاء به سرطان خون در ناحیه ای از كنتاكی كه در آن یك دباغی وجود دارد، ۵ برابر میزان ابتلاء به سرطان خون در سایر مناطق آمریكاست. یكی دیگر از مواد شیمیایی كه در دباغی مورد استفاده قرار می گیرد، آرسنیك است كه سبب سرطان ریه در كاركنان دباغی ها می شود.

بیشتر حیواناتی كه پوست آنها در صنعت چرم مورد استفاده قرار می گیرد، پرورش داده می شوند. حیوانات پرورشی شامل حیواناتی مانند گاو، گوسفند، بز، اسب، خوك، سوسمار، مار، شترمرغ و … هستند.

حیوانات اهلی، معمولاً از دامداری صنعتی می آیند؛ جایی كه حیوانات از بدو تولد از طبیعی ترین حقوق خود مانند هوای آزاد، نور طبیعی، در كنار خانواده بودن، شیر دادن و شیرخوردن، بزرگ كردن فرزندان، محبت و امكان حركت و بازی محروم هستند و انواع شكنجه ها مانند بریده یا كنده شدن شاخ ها، عقیم شدن بدون بی حسی، كشیده شدن دندان ها و بریده شدن دم را در زندگی كوتاه و پررنج خود تجربه می كنند.

علاوه بر این، محل كشتار این حیوانات معمولاً از محل پرورش آنها فاصله بسیاری دارد. این حیوانات باید ساعت ها و روزها در كامیون ها یا كشتی ها در گرسنگی، تشنگی، سرما یا گرمای طاقت فرسا سر كنند بدون آنكه فضای كافی و مناسبی برای نشستن یا خوابیدن داشته باشند. بیشتر این حیوانات، بیمار، نحیف، زخمی یا با استخوان های شكسته به مقصد می رسند و تعدادی هم در راه می میرند.

اما وضعیت حیوانات وحشی پرورشی برای تولید چرم بسیار اسفبارتر است. این حیوانات از زندگی در اسارت و شرایط بد پرورشگاه ها بسیار رنج می كشند و معمولاً مرگ های دردناكی را تجربه می كنند. از چرم مار و سوسمار معمولاً برای تهیه كیف، كفش، كیف پول، كمربند و حتی لباس های گران قیمت استفاده می شود.

«گوچی» یكی از تولیدكنندگانی است كه از چرم خزندگان به وفور در تهیه محصولات خود استفاده می نماید. سوسمارها به صورت طبیعی می توانند تا ۶۰ سال زندگی كنند ولی در مزارع پرورشی در ۲ سالگی یعنی به محض رسیدن به طول ۱.۲ تا ۱.۸ متر كشته می شوند. برای كشتن این حیوانات، با چكش و تبر بر سر آنها ضربه می زنند. متأسفانه گاهی حیوانات از این ضربه ها نمی میرند و در تمام مرحله كندن پوست و حتی تا چند ساعت پس از آن زنده و هوشیار می مانند.

پوست مارها هم اغلب به صورت زنده كنده می شود چون بعضی از پرورش دهندگان به اشتباه گمان می كنند كه با این كار پوست، نرم تر باقی می ماند. حتی اگر هدف كشتن مار این نباشد كه پوست مارها را به صورت زنده بكنند، روند كندن پوست به صورتی است كه بعضی از مارها در تمام مراحل كندن پوست زنده می مانند.

این در حالی است كه هر سال میلیون ها كانگورو هم برای پوستشان كشته می شوند. از پوست كانگورو معمولاً برای تهیه كفش های فوتبال، لباس های موتورسواری، كت و كیسه بوكس استفاده می شود. بر مبنای قانون استرالیا، شكارچیان اجازه دارند كانگوروها را تنها با شلیك گلوله بكشند ولی اگر كانگورویی زخمی شد یا بچه كانگورویی یتیم ماند آنها باید با ضربه به سر، حیوان را بكشند. در سال ۲۰۰۶ دیوید بكام – فوتبالیست معروف انگلیسی – بعد از آگاهی از روش تهیه چرم برای كفش هایش تصمیم گرفت تنها كفش هایی با چرم مصنوعی بخرد و در سال ۲۰۱۲ هم شركت آدیداس به استفاده از پوست كانگوروها در كفش های فوتبالش تمام كرد.

البته اینها تنها بخش كوچكی از آگاهی هایی بود كه باید نسبت به صنعت چرم پیدا می كردید. بعضی از تصاویر مربوط به صنعت چرم به قدری دلخراش است كه ما در این گزارش از بازنشر آنها معذوریم و اگر كسی به دنبال تماشای این تصاویر است می تواند با یك جست وجوی ساده در اینترنت به آنها برسد.

اطلاعات علمی این گزارش برگرفته از وب سایت حقوق حیوانات است.

ویدئوی زیر هم كه توسط انجمن پشتیبانی از حقوق حیوانات (PETA) تهیه و انتشار یافته، دید متفاوتی نسبت به استفاده از محصولات چرمی عرضه می كند و اثرگذار به نظر می آید.
مرورگر شما از ویدئو پشتیبانی نمی نماید.
فایل آنرا از اینجا دانلود كنید: video/mp4