منزلت کتاب به شهادت رمضان

به گزارش صد کادو ˮو القلم و مایسطرونˮ… سوگند به قلم و آنچه با قلم می نویسند؛ و خداوندی که با قلم آموخت و به انسان تعلیم کرد آنچه را که نمی دانست.
رمضان عرفانی ترین ماه میان ۱۲، سی روزه معیار زمانبندی حیات زمینی است، رمضان را ماه مهمانی خدا برای بندگانی می نامند که به دنبال شبانه روزان پی در پی به دنبال بازگشت به خوداند تا خلوتی باشد میان خالق و مخلوق.
در محسنات این ماه فی الواقع فرخنده مطالب فراوان رفته و احادیث و روایات بی شمار نقل شده است، پس اگر رمضان را به استناد و گواهی حدیث قلوب و نفوس برترین ماه خدا بشماریم آنچه در این ماه مقدر شده و هر آنچه به آن مربوط است را هم با اطمینان خاطر میتوان مستند و موکد برشمرد، همچون شب قدر که روایت است تقدیر آدمیان در آن رقم می خورد و برترین شب سال است.
اما فرای تمام این توصیفات، رمضان را میتوان ماه کتاب هم نامید، چونکه برترین و آخرین معجزه انبیا در چارچوب مکتوبی فراگیر از تاریخ و اندیشه و آینده و درس انسانیت، در شب قدر این ماه مبارک بر آخرین فرستاده اش نازل شد، که حتی راویانی نقل کردند به برکت نزول قرآن در شب قدر بود که بر مؤمنین تکلیف شد تمام روزهای این ماه را روزه بگیرند.
قرآن شاید اتمام حجتی از جانب خدا با بندگان بود که چراغ به دست گرد شهر در جستجوی فرمول زندگی انسانی و سعادت نگردند و این اتمام حجت در چارچوب کتاب، از سویی تاکید بر منزلت این آفریده قلم است.
قلمی که خدا به دست همان اشرف مخلوقات می سپارد تا آفریده ای ماندگار داشته باشند برای آیندگان و تاریخ تا جایی که به آن جایگاه سوگند یاد کردن داده می شود؛ “سوگند به قلم:. و در همان قرآن بر خواندن تاکید می شود، یعنی از قلم بیافرینید و فریده اش را هم با خواندن کتاب ارج نهید.
کتاب بی واسطه ترین تراوش احساسات درونی تا مرز بودن است و بی هیچ تکلفی در اختیار همگان صاحب قلم است که در ساده ترین شکل، آنچه درونش می گذرد را هم به حیات برساند.
اما در شکل رسمی تر و حیاتی تر ماجرا، کتاب دانه تسبیح تاریخ بشریت است آنچه از پیشینیان می دانیم از گذشته و حتی مبداء زمین و زمان و آسمانها و هر آنچه در آن هست، از صدقه سر نوشته هایی است که از صاحبان قلم ادوار مختلف تاریخ بر ما رسیده است.
و آنچه از ما می ماند هم همین کتاب است که تمدن و فرهنگ و سند بودنمان را با خود به آینده می برد، در بین این همه فانی، این کتاب است که می ماند و سند هویتی هر مقطع زمانی می شود.
امروز روند بی رویه رشد تکنولوژی حتی این نکته را اثبات نموده ماحصل تمام علوم را نمی توان ماندگار برای تمام زمان ها دانست، اما اگر همان ماحصل در همان زمان مکتوب شود خود تاریخی است برای آن علوم در آینده.
پس شاید رمضان فرصتی باشد با اندیشیدن در منزلت و شان کتاب رجوع به این صادق ترین رفیق را هم در سبد خودسازی خود بگنجانیم تا در میانه رقابت امروزی از رقبای ناماندگار جا نماند.