چرا به برگزاری جشنواره ها اصرار داریم؟

صد كادو: شاید اگر یك سال پیش كسی می گفت، جهان چنان وضعی را به خود می بیند كه بدون بروز یك جنگ فراگیر، كارهایی چون المپیك های ورزشی، جشنواره های هنری بزرگ و اكسپوهای جهانی تعطیل می شوند، به عقلش شك می كردیم اما این واقعیتی است كه حالا در آن زندگی می نماییم.
طبیعت بیماری کووید۱۹ ناشی از ویروس جدید کرونا، چنان است که هر گونه گردهمایی بی پروایانه را برای بسط قلمرو حکومتی خودش می پسندد. بدین جهت شد که از اوایل سال میلادی جدید که شیوع بیماری جدی شد، تا حالا گردهمایی های فرهنگی هنری، به شدت تحت تاثیر این ناهنجاری جهانی قرار گرفتند و درواقع لطمه جدی دیدند.
حال که نظم اقتصادی، فرهنگی و عادتی وابسته به این گونه رویدادها سخت به هم ریخته است، حالا بعد از حدود هفت ماه بعد از همه گیری، کشورها، ملت ها و نهادها، در یک سه راهی بزرگ برای ادامه ی حیات فرهنگی – هنری – اقتصادی خود قرار دارند.
برخی از کشورها و نهادهای برگزارکننده، بخصوص در اوایل همه گیری، تصمیم به تعطیلی و تعویق برنامه های امسالشان گرفتند. این در عین حال که ساده ترین تصمیم بود، درست ترین هم محسوب می شد.
درواقع می توان گفت، بعد از جشنواره ی فیلم برلین که در بهمن ماه سال گذشته، در لبه ی همه گیری و جدی شدن بیماری مسری برگزار شد، مابقی جشنواره ها، همایش ها و نمایشگاه ها، همچون جشنواره ی فیلم کن، نمایشگاه کتاب فرانکفورت و… دست تسلیم بالا بردند و اعلام نمودند که امسال نمی توانند مانند گذشته پذیرای یک رویداد بزرگ و موثر باشند، پس عطایش را به لقایش، برای این دوره می بخشند. المپیک توکیو و اکسپو دُبی هم که رویدادهای به فاصله ی چهار و پنج سال هستند، اعلام نمودند که دست کم برای یک سال به تعویق می افتند.
نمایی تاریخی از نمایش فیلم در جشنواره فیلم ونیز در میدان سن مارکو

منبع: صد كادو