به گزارش صد کادو، «تاحالا کار نکردم و بابام خرجمو میده. آدم باید وقتی میره سر کار شرایط یه جوری باشه که بعدش حداقل بتونه پول یه کافه یا رستوران رو داشته باشه، به آدم زور میاد به خاطر ۲۰ یا ۳۰ میلیون تومن بره سر کار، چرا خودمو خسته کنم؟ چندبار خواستم برم سر کار بابام گفته نمی ارزه، نمیخواد بری» این جملات را پسری ۳۰ ساله در یک «بلایند دیت» به زبان می آورد؛ جملاتی که عده ای آنرا در انحصار نسل جوان می دانند، اما کامنت های همین پست اتفاقا صدای اعتراض جوانان را هم بلند کرده است.
به گزارش صد کادو به نقل از ایسنا، چند ماهی می شود که کلیپ های معروف به «بلایند دیت» که منجر به آشنایی دختران و پسران می شود، در فضای مجازی ترند شده است؛ موضوعی که بررسی چرایی ایجاد آن نیاز به فرصت دیگری دارد، اما آن چه که اهمیت بیشتری پیدا می کند، مباحثی است که این افراد هنگام معرفی خود می گویند. آنهایی که مقابل دوربین «بلایند دیت ها» می نشینند و درباره ی جهان و شرایط خود صحبت می کنند، بیشتر دهه هشتادی ها هستند؛ آنهایی که از آنها باعنوان نسل Z یاد می شود و همین مساله هم موجب می شود تا هر چه که از زبان هر یک از این افراد خارج می شود را به کلِ این نسل تعمیم دهیم و در یک دسته بندی کلی نسخه ای واحد برای همه آنها بپیچیم، درحالی که شاید همیشه این نوع طبقه بندی درست نباشد.
با وایرال شدن ویدیویی که بخشهایی از جملات آنرا بدون هیچ دخل و تصرفی نقل کردیم بحث میان کاربران فضای مجازی بالا گرفت است. عده ای معتقدند که نسل Z کار کردن را دوست ندارند و به اصطلاح تنبل بار آمده اند، اما در سمت مقابل نمایندگانی از نسل Z معتقدند تعداد افرادی که تمایلی به کار کردن ندارند، محدود است و نمی توان یک خصوصیت را به همه اهالی یک نسل نسبت داد. موضوعی که البته دکتر مرجان علی قارداشی _ روانشناس _ نیز معتقد می باشد نمی توان با یک نگاه واحد درباره ی یک نسل صحبت کرد، آن هم درشرایطی که مشکلات اقتصادی موجب بروز شکاف اجتماعی قابل توجهی شده و گروهی تحت عنوان «بچه پولدارها» از آن سر برآورده اند. آنهایی که حضورشان هم معادلات اجتماعی را به هم می ریزد و هم در ایجاد حس بی انگیزگی در بین سایر همسالانشان بی تاثیر نیست و در نهایت فرهنگ کار کردن را هم تحت تأثیر قرار می دهند.
مرجان علی قارداشی با اشاره به این که در ابتدا باید تعریف درستی مطابق با شرایط ایران از نسل Z ارائه کرد به ایسنا، می گوید: نسل Z همان کسانی هستند که پس از ظهور کامپیوتر و اینترنت به دنیا آمده اند و دنیای پیش از اینترنت را ندیده اند. نخستین دسترسی ها به اینترنت در کشور ما مربوط به حدود سال ۱۳۷۳ است که البته آنهم به صورت عمومی و گسترش یافته نبود، اما از سال ۱۳۷۹ افراد بیشتری در برخورد با اینترنت قرار گرفتند که دقیقا مصادف با دهه هشتادی های ایران می شود. اما برخی مطالعات، گوشیهای هوشمند را عامل قدرتمندتری از کامپیوترها می دانند و چون گوشیهای هوشمند از سال ۱۳۸۵ بین مردم ایران رواج بیشتری یافت بر این اساس اگر بخواهیم تعریف دقیق تری ارائه دهیم بچه های سال ۱۳۸۵ به بعد به صورت دقیق تری در گروه نسل Z قرار می گیرند.
او معتقد می باشد که تعریف ما از نسل Z با سایر نقاط دنیا متفاوت می باشد، تاکید می کند: این تعریف برمبنای شرایط اجتماعی، اقتصادی و سیاسی خودمان شکل می گیرد چونکه نوع تعامل با تکنولوژی هم بر طبق این آرایش تعریف می شود. آن چه که در جامعه ما به عنوان تعامل با تکنولوژی مطرح می شود، خیلی متفاوت از آن چیزی است که در جامعه اروپایی یا آمریکایی با آن مواجه هستیم.
او یکی از ضعف های مواجهه با نسل Z را عدم مطالعه درست درباره ی آنها می داند و ادامه می دهد: بیشتر مقاله ها و منابعی که در نتیجه جست وجو درباره ی نسل Z می بینیم درباره ی کشورهای دیگر انجام شده است و ما در ایران مطالعه خاصی روی این نسل انجام ندادیم. در ابتدا باید این ضعف زیرساختی تحقیقاتی را برطرف نماییم چون نسل Z یک نسل جوانی است که درحال ورود به بازار کار است و باید بدانیم که چگونه هستند، چه باورها و افکاری دارند، نگاهشان به زندگی چگونه است و… تا بتوانیم بستری اجتماعی برای آنها ایجاد نماییم. نمی توانیم از روی دست نویسی که اروپا یا آمریکا باتوجه به شرایط خودش ارایه داده است با نسل Z داخل ایران برخورد نماییم.
این روانشناس مهم ترین مفهوم درباره ی نسل Z را که گاهی موجب ایجاد تقابل هایی می شود، موضوع «اقتدار» می داند و می گوید: جامعه ما در گذشته بافتی سنتی داشت؛ به این صورت که والدین، معلم ها و حتی حاکمین منبع اقتدار شناخته می شدند چون دانسته هایی داشتند که فرزندان به آنها دسترسی نداشتند؛ بدین سبب اگر پرسشی هم برای فرزندِ دهه پنجاه یا شصتی و یا حتی دوره های ماقبل آن به وجود می آمد، نخستین منبع مراجعه والدین یا معلمان بودند. حتی در ابعاد بزرگتر اگر مدیر یا حاکمی یک راه حل برای رفع مشکلی ارائه می داد، این باور شکل می گرفت که آن فرد اطلاعات بیشتری از موضوع دارد و راه حل بهتری ارائه می دهد. اما با آمدن اینترنت نخستین مفهومی که توسط نسل Z از بین رفت مفهوم «اقتدار» بود. این نسل دیگر نیاز ندارد برای به دست آوردن اطلاعات حتما از پدر و مادر یا معلمش سوال کند. سراغ Google می رود، کار با هوش مصنوعی را بلد است و به منابع مختلف دسترسی دارد؛ بدین سبب والدین، معلم ها و اساتید و مدیران «اقتدار» خودرا که خیلی وقت ها می توانستند افراد را بواسطه آن مدیریت کنند، از دست داده اند. به این علت شاید گاهی اوقات فکر می کنند که بچه های نسل Z نافرمان و سرکش هستند و از بزرگترها و منابع قدرت پیروی نمی کنند. این موضوعی است که حتی موجب می شود گاهی نسل های قبلی بچه های نسل Z را به بی تربیتی و گستاخی محکوم کنند.
متاسفانه مشکلات اقتصادی، شکاف و فاصله بین طبقات اجتماعی خیلی زیاد شده است و در این شرایط گروه «بچه پولدارها» با چنین ویدیوهایی که بوسیله اینترنت منتشر می شود، شبیه ویروسی شده اند که در جامعه درحال تکثیر هستند
او با اعلان اینکه باور به «اقتدار» در بین نسل Z نسبت به نسل های قبلی از بین رفته است، تاکید می کند: دیگر الزاما والدین و اساتید نسبت به فرزندان اطلاعات بیشتری ندارند. هرچه جلوتر برویم مفهوم قدرت و اقتدار هم در جامعه پیچیده تر می شود؛ بدین سبب یکی از نخستین مشکلاتی که بچه ها در محیط کار با آن مواجه می شوند همین مساله است. اقتدار برایشان این مفهوم را ندارد که اگر کسی مدیر است اجازه دارد سرِ او داد بزند یا او را تحقیر کند یا تاکید کند که هرچه او می گوید درست است و از یک جوان نسل Z بخواهد تمام حرف را بدون بهانه قبول کند. نسل Z دسترسی به اطلاعاتی دارد و حتی توانایی هایی کسب کرده است که گاهی بهتر از مدیر خود رفتار می کنند. صاحبان بیزینس، بزرگ ترین شکایتی که از کار با نسل Z دارند همین مساله فرمان برداری است و اینجا مشخص می شود که ما مدیران را برای برخورد با بچه های نسل Z آماده نکرده ایم و مدیران هنوز درک نکرده اند که نمی توانند با سیستم سنتیِ مدیریت که قبلا در بروکراسی اداری کشور مرسوم بود با این نسل رفتار کنند. بچه های این نسل اهل تعامل و بارش افکار هستند و باید ایده های آنها را هدایت کرد. اگر اصرار نماییم که با روش های سنتی با جوانان نسل Z برخورد نماییم به چالش و تضاد می خوریم.
نسل Z باید صبوری را بیاموزد
این روانشناس به عدم صبوری نسل Z اشاره می کند و معتقد است: شاید آن چه که می توان به آن انتقاد وارد کرد، همین باشد که این نسل صبر را تمرین نکرده است؛ هرچند که این کار دشوار است. نسل Z در جهان کلیک کردن ها به دنیا آمده اند، آنها لازم نیست مشابه نسل های پیش از خود برای یافتن یک گزاره علمی به مقالات و کتابخانه ها مراجعه کنند؛ بلکه حتی از مقطع دبستان می توانند با جست وجو در اینترنت به مطلبی که می خواهند برسند. جهان با سرعت درحال حرکت است و همین مورد از نظر روانی صبر آدم ها را کم کرده است. بدین سبب یک بخشی که در محیط کار و زندگی برای کسب تجربه و متخصص شدن نیاز داریم صبر است و چون این بچه ها در جامعه «کلیکی» به دنیا آمده اند که با یک کلیک هرچه را که بخواهند به دست می آورند، به این علت این نسل باید صبر را بیاموزند. لازمه هر چیزی پشتکار داشتن و صبور بودن است و والدین باید بر این مساله کار کنند. برای همین است که وقتی یک جوان نسل Z وارد سیستم اداری می شود به او می گویند باید از سطوح پایین کار را شروع کند تا به سطوح بالاتر برسد درحالی که او تصور می کند چون اطلاعات کافی دارد پس می تواند در همان اول مسیر به نقطه بالا برسد. این موضوعی است که والدین باید به فرزندشان بیاموزند.
«بچه پولدارها» را با نسل Z اشتباه نگیرید!
او به ویدیوی انتشار یافته در فضای مجازی و صحبت های آن پسر درباره ی چرایی عدم تمایلش به کار کردن اشاره می کند و می گوید: تصور می کنم این گروه که آن ایده ها را درباره ی کار نکردن دارند، ربطی به نسل Z ندارند و در گروه «بچه پولدارها» قرار می گیرند؛ قشر خاص و متمایزی که درصد کمی از جامعه را می سازند. متاسفانه به سبب مشکلات اقتصادی، شکاف و فاصله بین طبقات اجتماعی خیلی زیاد شده است و در این شرایط گروه «بچه پولدارها» با چنین ویدیوهایی که بوسیله اینترنت منتشر می شود، شبیه ویروسی شده اند که در جامعه درحال تکثیر هستند. این گروه والدینی دارند که بواسطه هر دلیل و رابطه ای که داشته اند وضعیت مالی خوبی پیدا کردند و دیگر ماهی ۳۰ یا ۴۰ میلیون تومان برای آنها عدد قابل توجهی نیست و این رقم را به عنوان پول تو جیبی به فرزندشان می دهند.
وقتی «لاکچری بودن» ارزش می شود!
این روانشناس با اشاره به ایجاد نگاهِ «لاکچری بودن» در جامعه می گوید: این مساله گزاره غلطی نیست. ساده ترین مثال آن این است که وقتی با بهترین و گرانقیمت ترین خودرو ها وارد پارکینگ یک مجتمع تجاری می شوید، همان طبقات اول یا دوم برای شما جای پارک باز می کنند، اما اگر با خودرویی ارزان به همان پارکینگ بروید تا آخرین طبقه پارکینگ هدایت می شوید تا جای پارک پیدا کنید. جامعه به سمتی رفته است که به لاکچری بودن و سرمایه دار بودن بها می دهد و در این شرایط نمی توان به بچه نسل جدید اظهار داشت که پول مهم نیست. او می بیند که بچه دیگری که لباس و کفش گران قیمتی دارد، اعتبار و احترام اجتماعی بیشتری می گیرد. دسترسی به اینترنت و گوشی هوشمند سبک زندگی این گروه افراد را شبیه ویروس بین بخش بزرگی از جامعه که به چنین منابع مالی دسترس ندارند گسترش می دهد و سایر افراد را گرفتار سرخوردگی می کند.
هر دو کار نمی کنند، اما این کجا و آن کجا!
او ادامه می دهد: همین الان در جنوبی ترین نقطه تهران قیمت خانه حدودا متری ۸۰ میلیون تومان است. در این شرایط یک جوان وارد بازار کار می شود و می خواهد برای خود آینده ای متصور شود درحالی که شاید حقوق او ماهی ۱۲ میلیون تومان باشد. حالا اگر تصور نماییم در یک محیط آزمایشگاهی هستیم که تورم وجود ندارد و خودِ جوان هم قرار نباشد هیچ خرجی داشته باشد، چند سال طول می کشد که بتواند یک خانه ۵۰ متری بخرد؟ بدین سبب یک عده ای سر کار نمی روند چون ماهانه پول تو جیبی زیادی می گیرند و دنیا به کامشان است و تلاشی برای به دست آوردن چیزی نمی کنند. اما عده دیگر در نقطه مقابل متعلق به بطن جامعه هستند، تعداد قابل توجهی دارند، لاکچری هم نیستند و گروه «بچه پولدارها» را هم می بینند. بعد آنها به عنوان تفریح باید آخر یک هفته پس از چند روز کار کردن بروند در یک پاساژ قدم بزنند و پیتزا و نوشابه بخورند؟ بدین سبب تصور می کنم بخش دوم جامعه به سبب ناکامی ها و شکاف اجتماعی و اقتصادیست که علاقه ای به کار کردن ندارند.
علی قارداشی با اشاره به این که عده قابل توجهی از نسل Z بدنبال کسب توانایی ها و قابلیت های گوناگون رفته اند تا در محل کار بهتر باشند، می گوید: آن وقت گاهی در چنین شرایطی با همکار دیگری همسن خودشان مواجه می شوند که به اندازه آنها دانش و توانایی ندارد، اما بواسطه روابطی که داشته جذب کار شده و با آنکه نسبت به او کمتر کار می کند، حقوق بیشتری هم دریافت می کند.
او با تأکید بر لزوم اصلاح زیرساخت ها، بیان می کند: بدون حل این مشکلات، نسل آینده ای که مقرر است جامعه را به دست بگیرد به هیچ جا نمی رسد و نخستین و آخرین مشکل هم نسل Z یا بچه پولدارها نیستند بلکه مسئله اصلی زیرساخت ها و مشکلات مدیریتی است. باید از قبل برای مدیریت این نسل برنامه ریزی کرد.
والدینی که از طرف دو بام افتاده اند!
این روانشناس با اشاره به این که متولدین دهه پنجاه و شصت خودشان در وضعیت متفاوت از روزگار فعلی زندگی ساختند، می گوید: این افراد در نقش والد به دو دسته تقسیم شدند؛ گروهی که سختی کشیدند و حالا که یک زندگی ساختند مدام به بچه هایشان انتقاد می کنند که چرا پیشرفتی نمی کند و بافت جامعه را نادیده می گیرند و تقابل و درگیری بین آنها به وجود می آید. گروه دیگر اما کسانی هستند که بهر دلیلی وضعیت مالی خوبی پیدا کردند و حالا احساس می کنند باید هر کمبودی که داشتند را برای فرزندشان جبران کنند؛ بدین سبب بدون مسئولیتِ تربیتی فقط برای او امکانات مالی فراهم می کنند و در این شرایط فرزندشان دیگر نیاز به جدیت به خرج دادن نمی بیند چون می داند آینده اش تامین است. شاید حرف برخی بچه ها به والدین که میگویند «شما در قبال ما مسئولید» در نگاه اول گستاخانه به نظر برسد، اما وقتی در بطن جامعه وارد شویم، می بینیم که حرف نادرستی هم نمی زنند. اما گاهی والدین هرچقدر هم که تلاش کنند باز هم قدرت تغییر جامعه و تبعیض های آنرا ندارند و بچه ای دارند که پر از ناکامی و بغض است و باهم گرفتار تقابل و چالش می شوند. این جامعه بچه های این نسل را پس زده است و اگر فکری به حال بهبود شرایط نکنیم، بچه ها هم جامعه را پس می زنند.
منبع: صد کادو
categories & tags
In جشن, جشنواره, کادو, هدیه
By اینترنت, سیستم, فرهنگ, فضای مجازی