صد کادو: گوش کردن به پادکست اینروزها برای افرادی که مشغله های فراوانی دارند و فرصتشان برای مطالعه کم است به یکی از عادات روزمره تبدیل گشته است. پادکست ها به عنوان یک رسانه کوچک موضوعات متنوعی را دربرمی گیرند و در فضایی با آزادی بیشتر نسبت به رسانه های رسمی امکان ساخت و شنیده شدن صداها و موضوعات مختلف را به افراد می دهد. موضوعی که هرچند موجب انتشار آسان تر اطلاعات می شود اما صحت سنجی اصالتِ محتوا را هم مشکل تر می کند چون مشخص نیست هرکسی که با صدایی جذاب، پشتِ یک میکروفون حرفه ای از روی یک متن بخواند، الزاما حرف های درستی زده باشد.
به گزارش صد کادو به نقل از ایسنا، واژه پادکَست (Podcast) در زبان انگلیسی از ترکیب دو واژه iPod (آی پاد) و broadcasting (پخش گسترده) تولید شده است که به مفهوم وِب آوا، پادپخش و یا تدوین صوتی است. برنامه ای مشابه آن چه که از رادیو می شنیدیم با این تفاوت که در بستر اینترنت دردسترس است. این تکنیک ارائه محتوا از در سال ۲۰۰۴ میلادی محبوبیت پیدا کرد، گسترش یافت و کم کم به ایران هم رسید.
به کسانی که پادکست ضبط می کنند «پادکستر» می گویند. آنها یا از روی یک متن از پیش طراحی شده می خوانند یا با چند نفر درباره ی یک موضوع خاص صحبت می کنند و یا خلاصه یک کتاب، فیلم و… را تعریف می کنند و صدای ضبط شده خودرا در بستر اینترنت منتشر می کنند و هرکسی می تواند به این محتوای صوتی گوش دهد. برای گوش کردن به پادکست باید یک اپلیکیشن مخصوص که با عنوان «پادگیر» شناخته می شود روی تلفن همراه خود نصب کنید. البته برخی هم پادکست های تولیدی خودرا در سایت مخصوص خودشان منتشر می کنند.
پادکست ها نوعی محتوای صوتی هستند که محدود به چهارچوب های خاصی نیستند، اما چند خاصیت مهم و مشترک دارند. به عنوان مثال فقط از اپلیکیشن های مخصوص قابل دریافت هستند و باید کیفیت خوبی از نظر صوت و محتوا داشته باشند. هرچند با افزایش تعداد پادکَستِرها به مرور زمان موضوع کیفیت و محتوا هم تحت تاثیر قرار گرفت.
با وجود این که ساخت پادکست در جهان تقریباً ۲۰ ساله شده است، اما ساخت و گوش کردن پادکست در ایران عمر کوتاه تری دارد. با اینحال پذیرش این رسانه نوظهور در ایران باتوجه به تجربه خوبی که مردم از رادیو داشتند و پادکست ها هم تقریباً تداعی کننده خاطرات برنامه های رادیویی بودند، به سرعت صورت گرفت و مورد استقبال هم قرار گرفت چونکه محدودیت های زمانی رادیو را نداشت و فرد هر زمانی از شبانه روز که اراده می کرد می توانست پادکست را گوش کند، اگر کاری برایش پیش آمد آنرا متوقف کرده و در فرصتی دیگر ادامه اش را بشنود و…. از طرف دیگر پادکست ها دستشان در استفاده از انواع افکت، موسیقی، ارجاع به برخی منابع و… بازتر از رادیو بود و این مساله هم دلیل دیگر استقبال از پادکست ها شد.
نخستین پادکست های ایرانی تقریباً از ابتدای دهه ۹۰ خورشیدی تولید و پخش شدند و چند سالی هم طول کشید تا بطور جدی میان مردم شناخته شوند، اما از اواسط دهه ۹۰ به بعد دیگر تقریباً بیشتر افراد یا اسم پادکست به گوششان خورده بود و یا حتی خودشان یک قسمت از یک پادکست را شنیده بودند. اتفاقی که به مرور سبب شد برخی به تولید و ساخت پادکست علاقمند شوند تا جایی که در سالهای اخیر شوخیِ «هر ایرانی، یک پادکست» نیز مطرح شد!
از طرفی همین افزایش تعداد پادکست های تولیدی سبب شد تا رقابت برای تولید بهترین محتوا افزایش پیدا کند چونکه شنوندگان پادکست ها بطور معمول کسانی هستند که خودشان زمان یا شاید حوصله کافی برای مطالعه منابع مختلف برای آگاهی از یک موضوع خاص را ندارند و ترجیح می دهند در یک یا چند قسمت پادکست، بطور تمام و کمال درباره ی یک موضوع اطلاعات کسب کنند. بدین سبب این افراد بدنبال پادکستی می روند که برمبنای منابع، مقالات و کتب مختلف محتوای درستی داشته باشد و در عین حال بتواند با صدا، صداگذاری و افکتی جذاب و باکیفیت آنها را جذب نماید.
با توجه به این که بطور معمول پادکست ها با موضوعات تخصصی تولید می شوند و یا در هر قسمت راجع به نکته ای خاص صحبت می کنند، «محتوای درست» مهم ترین عاملی است که می تواند اصالت یک پادکست را نشان دهد. کوچِ برنامه سازان سرشناس از برنامه های رادیویی و تلویزیونی و حرکت قسمتی از آنها به سمت تولید پادکست موجب شد تا بواسطه اعتبار، شهرت و مقبولیتی که دارند، پادکست هایشان هم پرطرفدار باشد. کسانی که طی سال ها ثابت کرده بودند اگر برنامه ای تولید کنند حتما یک اتاق فکر قوی پشت سرشان وجود دارد و قرار نیست فقط برای ساعتی از روی نوشته های بدون مستند بخوانند و آنها را بواسطه آیتم های صوتی جذاب به خوردِ گوش مخاطب بدهند. پادکست هایی که با نگاه اجمالی به آنها درمی یابیم گاهی حتی بدون این که محتوایی مغایر با سیاست های مدیومِ رسانه رسمی کشور داشته باشند، حالا تنها بصورت غیررسمی بوسیله یک اپلیکیشنِ پادگیر به گوش شنوندگان می رسند، مبنای استناد قرار می گیرند، فرهنگسازی می کنند، آموزش می دهند و در یک کلام بخش مهمی از نیازِ افراد به دانستنِ عمیق مطالبی که دوست دارند را بدون این که از تیغ ممیزی بگذرند، برطرف می کنند.
در سمت مقابل، گروهی قرار دارند که اتفاقا پادکست هایی با کیفیتِ شنیداری خوب تولید می کنند، اما معین نیست موضوعی که در پادکست درباره ی آن صحبت می کنند را از کدام منبع استخراج کرده اند؟ آیا ریشه علمی دارد یا تنها برای جذب مخاطب بیشتر و پیدا کردن حامی مالی تصمیم گرفته اند مطالبی را در قالب پادکست ارائه کنند؟ آیا با هدف تحریف قسمتی از واقعیت تولید شده اند یا راویانِ بی طرف هستند؟ سوالاتی از این دست که زیاد هم هستند و طبیعتا نمی توان به اندازه تمامِ پادکست های تولید شده پاسخ دقیقی برای آنها پیدا کرد. یکی از نمودهای بیرونی این مسئله تولید پادکست های روانشناسی است که گاهی در سایه عدم نظارت محتوایی، برنامه های به شدت سطحی و زردی را در معرض شنیدن مخاطبان قرار می دهند که بالاتر از آنکه کمک کننده باشند ممکنست توجه به آنها لطمه های روانشناختی هم برای فرد به همراه داشته باشد.
در حقیقت بدون وجود متر و معیار مشخص برای سنجش صحت و اصالت پادکست ها و در سایه نبود نظارت بر غنای محتوای تولید شده، یا باید به صورت تجربی به پادکَستِری که اطلاعاتی از سابقه و رزومه او نداریم، به اندازه چند قسمت فرصت دهیم و محتوای تولیدی اش را خودمان اصالت سنجی نماییم، که با توجه به این که بطور معمول به خاطر کم بودن فرصت مطالعه به سمت گوش کردن پادکست ها رفته ایم، این کار دشوار است و یا باید به تبلیغاتِ دهان به دهانی که درباره ی پادکست ها می شود اهمیت دهیم و انتخاب نماییم که کدام پادکست را گوش نماییم.
اینروزها گوش کردن به پادکست بخش جدایی ناپذیر از زندگی بیشتر افراد شده است که در حوزه های مختلفی به آنها کمک می نماید تا جایی که شاید حتی تعدادی از ما نتوانیم روزی را بدون گوش کردن به پادکست تصور نماییم. شنیدن پادکست علاوه بر این که می تواند در زمان های فراغت به افزایش اطلاعات کمک نماید و حتی عاملی برای لذت بردن باشد مزایای دیگری هم دارد. پادکست ها مهارت شنیداری افراد را بعد از مدتی می افزایند و به سبب جذابیت های صوتی که دارند موجب می شوند مطالب را بهتر و عمیق تر به یاد بسپارید و تحلیل کنید. از طرف دیگر با گوش دادن به پادکست ها دایره واژگان تقویت شده و کمک می نماید تا فرد در صحبت کردن، نوشتن، تولید محتوا و… مهارت بیشتری داشته باشد.
منبع: صد کادو
categories & tags
In جشن, جشنواره, کادو, هدیه
By آموزش, اینترنت, تولید, سایت