بهاربد جشنی قدیمی تر از بعثت زرتشت

به گزارش صد کادو، پانزدهم اردیبهشت مصادف با جشن «بهاربد» است؛ روزی که هم بهار به نیمه می رسد و هم بنابر روایتی همزمان با بعثت زرتشت است. هرچند هم اکنون شاید کمتر کسی از این مناسبت خبر داشته باشد.
به گزارش صد کادو به نقل از ایسنا، درست پنج روز پس از جشن «چله نوروز» که البته همین مناسبت هم تنها در بعضی نقاط مرکزی کشور همچون کرمان و شیراز به شکل رسمی تر برگزار می شود، جشن «بهاربد» فرا می رسد؛ مناسبتی کهن که به سختی میتوان رد پای مشخصی از آن حتی در بین مقالات و مطالعات پژوهشگران یافت.
بیشتر بخوانید:
امروز چهلم بهار است؛ جشنی که از یاد رفته!
در ایران باستان تقویم بر مبنای گاهَنبارها رواج داشته و مردم بر مبنای آن آغاز و میانه هر فصل را جشن می گرفتند. جشن های گاهنباری، ادامه و بازمانده ای از نوعی تقویم کهن در ایران باستان است که طول سال خورشیدی را نه به دوازده ماه خورشیدی، بلکه به چهار فصل و چهار و نیم فصل تقسیم کرده اند و هر یک از این بازه های زمانی، نام و جشنی ویژه به دنبال داشته است.
در پانزدهم اردیبهشت ماه هم جشن «بهاربد» و زمان گاهنباری به نام «میدیوزَرِم» به معنای میانه فصل سبز برگزار می شده است. یکی از نکات مهم در رابطه با جشن های ایرانی، وابستگی آنها با امور کشاورزی بوده است. روندی که از یک سو به کاشت، داشت و برداشت کشاورزان کمک می کرده و از طرفی بهانه ای برای شکرگزاری نعمت های آفریدگار همچون رُستنی های زمین بوده است.
سال گاهنباری از اولین روز تابستان شروع شده و بعد از هفت پاره زمانی، یعنی پایان سه فصل و چهار میانه فصل، به شروع سال بعدی می رسیده است. پایان بهار یا آغاز تابستان مانند دیگر فصل ها، دارای جشن گاهنباری نبوده و تنها بعنوان جشن شروع سال نو به شمار می رفته است.
از طرفی قسمتهایی از کتاب زادسپرم (کتابی تألیف شده توسط یکی از پیشوایان زرتشت) به جز اشاره های کوتاهی که به تاریخچه و رویدادهای زمان زرتشت می پردازد، بعثت او به پیامبری را هم به میانه بهار یا «بهاربد» نسبت می دهد. جشن «بهاربد» که از بزرگترین و مهم ترین جشن های ایرانی ها است و حتی قبل از رواج دین زرتشتی در عصر ساسانی هم برگزار می شده است.

آخرین سند مکتوب از برگزاری جشن «بهاربد» در گزارش کوتاه و مهم ابوریحان بیرونی در کتاب آثارالباقیه آمده است. وی در این گزارش به اهتمام فراوان مردم برای برگزاری جشن «بهاربد» اشاره نموده است و همین مبحث مبین اهمیت چنین جشنی در ایران باستان است. جشنی که احیانا برخی پس از خواندن این گزارش تازه به وجود آن پِی ببرند! درحالی که به نظر می آید احیای چنین مناسبت های اصیلی بتواند رد پای مناسبت های وارداتی را کمرنگ تر کند.
پی نوشت: در قسمتهایی از گزارش از کتاب «جشن های ایرانی باستان» نوشته محمدحسین موسوی استفاده شده است.

منبع: sadkado.ir