یادداشت؛ حیدر بابا روایتی از فرهنگ کهن ایران زمین

صد کادو: مضامین اشعار شهریار سرشار از صفا و صمیمیت است حتی درد و رنج های آن، همدل و همدرد در کنار هم به خوشی زندگی می کنند؛ این روایتی از فرهنگ کهن این دیار است.

خبرگزاری مهر، گروه استان ها- طاهر خیری؛ محمد حسین فرزند آقا سید اسماعیل موسوی معروف به حاج میر آقا خشکنابی در تبریز چشم به جهان گشود. وقایع نهضت مشروطیت در تبریز موجب شد پدرش او را به روستای خشکناب ببرد. محمد حسین دوران کودکی اش را در آغوش طبیعت و روستا گذراند که منظومه جاویدان حیدر بابا مولود خاطرات تلخ و شیرین شاعر است.
نوستالژی در اصطلاح به مدلول دلتنگی و حسرت انسان نسبت به گذشته است و به چیزهایی اطلاق می شود که اینک آنها را از دست داده است. در شعر شاعران معاصر غم غربت و حسرت به گذشته و دلتنگی ناشی از آن بصورت های مختلف به چشم می خورد.
این نوستالژی در اشعار شهریار نمایان است و مباحثی مانند دور شدن از روستا، زندگی ماشینی، غم دوری از بستگان و از دست دادن آنها و غم دوری از معشوق در بیشتر اشعار او دیده می شود. شهریار در منظومه حیدربابا به وفور از ایام خوش گذشته با حسرت و اندوه یاد می کند و از روزهای تلخ و شیرینی می گوید که در روستا می گذرد و از دوران کودکی که از بامداد تا شام در کوه و دشت بودند.
الله نه خوش غمسیز یاشاردیق هریان / ‏ گلدی شیلاخ آتوب آشاردیق
مضامین اشعار حیدربابا سرشار از صفا و صمیمیت است حتی درد و رنج های آن نیز. همه در کنار هم به خوشی زندگی می کنند، همدل و همدرد. شهریار در کنار زندگی روستایی از زندگی ماشینی و شهرنشینی می گوید که چهره زندگی را آلوده کرده است.
شهریار در حیدربابا، اندوه دل برخاسته از گذر شتابناک عمر را با حلاوت خاطرات کودکی چنان هنرمندانه در می آمیزد که در عمیق ترین لایه های احساس آدمی تأثیر سحرآمیزی می گذارد و با بهره بردن باورمندانه از عناصر طبیعت و ارائه‌ی تصاویر زیبا از آداب و رسوم روستا و نقل خاطرات کودکی، خواننده را به گذشته های دور زندگی بر می گرداند.آنگاه با بهره گیری از ظریف ترین تعابیر و اصطلاحات زبان ترکی، گذر عمر را چنان زنده تصویر می کند که هر انسانی را عمیقاً تحت تأثیر قرار می دهد.
خیلی از خاطرات تلخ و شیرین استاد از کودکی تا به امروز در منظومه حیدربابا نهفته است. خواندن اشعار حیدربابا به ناگاه تو را به کوچه پس کوچه های خاطرات زندگی ات پرت می کند و موجب می شود برای رهایی از روزمرگی های زندگی ماشینی به دیوان اشعارش پناه ببری تا بلکه دل نا آرامت برای دقایقی هم که شده آرام شود و از خویشتن خویش رهایی یابی. آری لالائی حیدر بابا را نجوای شبانه ات می کنی تا نرم نرمک خوابت بگیرد و لختی بیاسایی. به روزگار کودکی ات وصل شوی. آنگاه حسرت سراسر وجودت را فرا می گیرد و بارانی می شوی از اشک.
کاش قایدوب بی رده اوشاق اولیدیم / ‏بیر گل آچوب اوندام صورا سولیدیم
باری، حیدر بابا نقاشی سحرآمیز گذشته ماست که روح زندگی در آن دمیده است. حیدربابا برشی از تاریخ زندگی شاعر و واگویه های اوست قصه ای پر غصه که اغلب غم دارد و صد البته شادی. حیدربابا روایتی از آداب و رسوم و فرهنگ فولکلور کهن سرزمین ماست که سینه به سینه به ما رسیده است.

منبع: صد کادو