در نشست نقد و بررسی مستند لینچ – اوز مطرح شد: هنر نمی تواند منطقی باشد

به گزارش صد کادو، اوز» به کارگردانی الکساندر او فیلیپ در ششمین و آخرین برنامه از رویداد «سینما پرتره» به نمایش درآمد و جلسه نقد و بررسی آن برگزار گردید.
به گزارش صد کادو به نقل از ایسنا، مستند «لینچ – اوز» به کارگردانی «الکساندر او فیلیپ» در ششمین و آخرین برنامه از رویداد «سینما پرتره» عصر روز پنج شنبه ۲۶مرداد به نمایش درآمد و بعد از اکران این اثر، نشست نقد و بررسی و تحلیل با حضور فرزاد موتمن بعنوان کارشناس میهمان و امیر قادری و علی زادمهر کارشناس و مجری نشست در پردیس سینمایی ملت برگزار شد.
فرزاد موتمن در شروع نشست ضمن اشاره به این که “دیوید لیچ دوست ندارد راجع به فیلم هایش صحبت کند” اظهار داشت: دیوید لینچ مفهوم ترین چیزی که در رابطه با فیلم هایش گفته است اینست که “دنیا پیچیده است پس فیلمها هم باید پیچیده باشند” یا گفته است “من نمی فهمم چرا همه انتظار دارند هنر منطقی باشد”. او بیشتر از این در رابطه با فیلم هایش توضیح نمی دهد احیانا فکر می کند فیلمها خودشان واضح هستند و حرفشان را می زنند.
وی در ادامه در رابطه با مستند «لینچ – اُز» بیان نمود: یک مستندی که مقرر است راجع به لینچ ساخته شود باید بتواند به عقب برگردد و بدون این که بخواهد فیلم لینچ را مفهوم کند، بلکه باید فقط آنها را بیشتر به ما نشان دهد شاید برای ما آشناتر شود. لینچ اصولا به فیلمهای مورد علاقه اش اشاره نمی کند اما در جایی گفته است که روزی نیست که به “جادوگر شهر اُز” فکر نکند و حتی موسیقی آنرا هم با ترومپت با وجود فالش زدن، می نواخته است.
وی افزود: این مستند چهارچوب های یک مستند سنتی را ندارد و رها است، بیشتر شبیه کلیپ هایی در رابطه با سینما درآمده است ولی تلاش می کند مثل خود لینچ چیزی را معنا نکند و توضیح ندهد و از کنار آنها فقط گذر کند و البته گاهی چیزهایی بی ربط به ما نشان داده است.
این کارگردان اضافه کرد: این مستند به ۶فصل تقسیم می شود که وجه تمایز آنها نریتورها هستند. این ۶فصل مقرر است به ما توضیح دهد لینج اساسا تحت تأثیر فیلمی است که برای کودکان ساخته شده است. ما در فیلمهای او ارجاعات زیادی به “جادوگر از” داریم از کفش های قرمز تا پرده ها و اتفاقات و پشت آن، چهره های پوشیده شده از رنگ، کاراکترهایی به نام دروتی، همه نشانه هایی است که ما را به آن اثر ارجاع می دهد. نشانه های فیلمهای دهه پنجاه در فیلمهای لینچ فراوان است اما ما در مستند چنین چیزی نمی بینیم. این اثر با دروتی همراه می شود و آنرا کلیدی برای ورود به آثار لینچ می داند.
وی افزود: فصل اول منضبط ترین و منطقی ترین قسمت این مستند است، فصل دوم مقداری پرت می شود. این مستند گاهی تبدیل می شود به فهرستی از فیلم هایی که کارگردان ها آنها را دوست دارند و نه لزوما آثاری که شبیه و تحت تأثیر لینچ بوده اند.
موتمن ضمن اشاره به آثار لینچ اضافه کرد: وقتی «مالهالند درایو» را می بینم می دانم مقرر است شوکه شوم و برایم مبهم باشد. وی در این فیلم دیالوگ هایی را دوبار عینا تکرار می کند اما فقط با تغییر فضا و رنگ آمیزی خاصی که در دو موقعیت مختلف با دیالوگ یکسان ایجاد می کند، حس کاملا متفاوتی را به مخاطب می دهد. در این موقعیت اگر بخواهیم ابهامات را بزداییم و بخواهیم نشانه شناسی نماییم و توضیح دهیم سطح این کار را بسیار پایین آورده ایم.
امیر قادری کارشناس این نشست هم در ادامه با تکیه بر این که “سبک فیلمسازانی مانند لینچ استعداد زیادی در کژی شدن و تقلب کردن توسط برخی فیلمسازان دیگر را دارد” توضیح داد: یک سینماشناس خوب وظیفه اش اینست که سینمای اصل با قلابی را تشخیص دهد. معمولاً برخورد مخاطب اینست که می گوید اینها وهم است یا می گوید پرتخیل است. امکان دارد یک فیلمساز یک فیلم پرتخیل می سازد اما پشت آن چیزی نیست. فلینی و لینچ دو سینماگری هستند که تخیلاتشان بگونه ای نیست که گول بزنند بلکه واقعا آمیخته با رویا و تخیل هستند. آنها ایدههای سطح بالایی دارند.
او افزود: یکی از طریق های شناخت این افراد اینست که ببینید آیا این افراد فیلم کلاسیک را هم خوب می شناسند. فیلمسازی که این را بلد است می تواند چنین ضدپیرنگ هایی را هم بسازد. از هر صد فیلمساز یک نفر می تواند لینچ باشد که سینمای کلاسیک را بلد است و بعد سراغ مسیری غیر از آن می رود. لینچ کسی است که فیلم هایش را مبهم می گذارد اما آنها را مانند سینمای کلاسیک تمام می کند اما دراین میان نشانه شناسی در فیلمهای او توسط منتقدان گویی سطح فیلم و حتی منتقد را پایین می آورد.

او همینطور اظهار داشت: هر فیلمی خودش مشخص می کند که چگونه باید به آن نزدیک شد. یعنی می شود با «مالهالند درایو» عین یک فیلم کلاسیک برخورد شود. این فیلمساز ساختار کلاسیک در ذهنش هست و در عین حال آن ابهام و تخیل اضافه می شود بر آن زمین سفت. این که می گویند کارهای او رویا است برای اینست که بگویند فیلمهای او قابل فهم نیست بلکه آنها مفاهیم کلاسیک را بارور کرده اند و این بسیار زیبا است که در فیلم کلاسیک به دنبال مفاهیم تخیل آمیز باشیم.
او همینطور اظهار داشت: هر فیلمی خودش مشخص می کند که چگونه باید به آن نزدیک شد. یعنی می شود با «مالهالند درایو» عین یک فیلم کلاسیک برخورد شود. این فیلمساز ساختار کلاسیک در ذهنش هست و در عین حال آن ابهام و تخیل اضافه می شود بر آن زمین سفت. این که می گویند کارهای او رویا است برای اینست که بگویند فیلمهای او قابل فهم نیست بلکه آنها مفاهیم کلاسیک را بارور کرده اند و این بسیار زیبا است که در فیلم کلاسیک به دنبال مفاهیم تخیل آمیز شویم اما فیلمساز هیچ وقت به این مورد اشاره نمی کند تا مخاطب خود مسیرش را بپیماید و فقط بیننده نخبه متوجه کنه آن شود. در عین حال فلینی و لینچ آدم های معتقدی به ساختاربندی دنیا و قضا و قدر هستند.
این رویداد به نمایش مستندهای جذاب و دیدنی در رابطه با ی سینماگران بزرگ تاریخ سینما اختصاص داشت و بعد از نمایش فیلم، نشست نقد و بررسی اثر، در کنارِ گفتگو در رابطه با ی چهره ی سینمایی مورد بحث برگزار شد.
این رویداد توسط گروه سینمایی هنر و تجربه و با همکاری مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی، جشنواره سینماحقیقت، وبسایتِ کافه سینما و پردیس سینمایی ملت به مدت ۶ شب برگزار شد.

منبع: sadkado.ir