هیات خبرنگار، امام حسین(ع) نخستین بانی روضه خانگی

به گزارش صد کادو، بی جهت نبود که سر امام حسین(ع) به خانه خولی رفت! او می خواست خودش بانی نخستین روضه خانگی باشد.

خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و ادب_ الناز رحمت نژاد: چند کودک دختر و پسر شیشه گلاب به دست دَمِ دَر ایستاده اند و بمحض رسیدنِ میهمان ها خوش آمد عرض می کنند و پس از ریختنِ چند قطره گلاب کَفِ دستشان، راهنمایی می کنند تا داخل بروند. مانده ام با گلابی که کَفِ دستم ریخته اند چه کنم؟ به صورتم بمالم؟ روی لباسم بکشم یا بخورم؟
داخلِ حیاتِ خانه می شوم. حیاطی که شاید کل آن ۱۰ متر هم نشود! روی دیوارها سیاهی و پرچم زده اند. بچه ها مشغول بازی کردن هستند و جلو درِ ورودی پُر از کفش زنانه است. یکی از پرچم ها توجهم را جلب می کند. چند خانم چادری که چهره شان نورانی است مقابلِ یک خیمه سفید رنگ دورِ هم نشسته اند و دختر بچه ای سرش را روی پای یکی از خانم ها گذاشته است. پایین پرچم هم نوشته شده است: «روضه خانگی متوسلین به حضرت رقیه (س)». ناخودآگاه کَفِ دستِ گلاب پاشی شده ام را می کشم رویِ سَرِ دختربچه ای که سرش را رویِ پایِ یکی از خانم ها گذاشته است و داخِلِ روضه می شوم.
خانمی چهارپایه ای جلو در گذاشته و نشسته است. با دیدنم از روی چهارپایه بلند می شود. همین که بلند می شود، خانم دیگری می گوید: «مامان مگه تو پاهات درد نمی کنه؟ چرا آخه هر کی می یاد به پاش بلند می شوی؟ ما از طرفت به مهمون ها خوش آمد عرض می نماییم.» دخترِ خانم خوش آمدی می گوید و راهنمایی ام می کند تا بنشینم. زیرِ پرچم «یا ابوالفضل ضد السلام» می نشینم.
یکی از خانم ها چند تا ده هزار تومانی در می آورد به پرچمی که زیرش نشسته ام می بندد و با بغضی در صدایش رو به جمعیت می گوید: «پسر من یه خطایی کرده بود، مشروب خورده بود. مشروب خراب بود و موجب شد بینایی چشماش از دست بده، فقط زیر پاش می دید. نزدیک اربعین بود، امام حسین (ع) به چشمای برادرش که تو عاشورا تیر خورد قسم دادم و شفای چشمای پسرمو از حضرت ابوالفضل (ع) خواستم. پسرم از بیمارستان که مرخص شد با همون چشماش با دوستاش رفت کربلا.» بغضِ صدایش بیشتر شد: «کربلا که رسید رفت حرم حضرت ابوالفضل (ع). اونجا آقا چشماش شفا داد.» حالا بغضِ صدایش به هِق هِق های بلند تبدیل گشته بود: «از کربلا که برگشت رفتیم بیمارستان پیش دکترش. دکتر وقتی دید چشمای پسرم خوب شده گفت الله اکبر. معجزه شده. منم گفتم بله آقای دکتر پسرم حضرت عباس (ع) و امام حسین (ع) اربعین تو کربلا شفا دادن.»
سخنران و روضه خوان مجلس وارد می شود. خانمِ صاحب خانه که جلو در روی چهارپایه نشسته است، با آن درد پاهایش بلند می شود. دخترش چشم غره ای می رود و خانم می گوید: «مهمان امام حسین (ع) برای من حرمت داره، نمی تونم به پاش بلند نشم دخترم. سی ساله تو این خونه دهه اول محرم روضه برپا می شه و من به پای همه مهمون های امام حسین (ع) بلند می شم.»
خانم روضه خانم که درحال درآوردن میکروفونش است: «سی ساله تو این خونه روضه می خونم و مجلس روضه زنانه متوسلین به حضرت رقیه (س) از قدیمی ترین روضه های محله اسلام آباد کرج هست. خدا بانی این روضه رو خیربده.»
زهیر الگو عاشقی کربلاست. او تا چند روز قبل از دیدار حسین هراس داشت، اما بعد از آن که به خیمه امام قدم گذاشت هراسش به عشقی جاودانه تبدیل شد. بارقه نگاه حسین (ع) چنان در جانش اثر کرده بود که از همه هستی خود گذشت و از دنیا و خانمان گسست. وی در این راه چنان پیش رفت که به یکی از فرماندهان سپاه آن حضرت تبدیل شد با «ربِّ اشْرَحْ لی صَدری و یَسِّرْ لی أمری و احْلل عُقدةً مِنْ لسانی یَفقَهوا قَوْلی» شروع می کند: «رباب همسر امام حسین (ع)، حضرت زینب (س) در کوفه و شام و امام سجاد (ع) نخستین روضه خوانان امام حسین (ع) هستن. قدر سیاهی زدن ها در خیابون ها، کوچه ها، محله ها و سَر دَر خونه هاتون بدونید. خدا رو شکر کنید اینقدر قشنگ و راحت تَن خودتون و بچه هاتون لباس مشکی می کنید و می یایید روضه و هیئت. یه زمانی مگه می شد علنی برای اباعبدالله (ع) عزاداری کرد؟ اینقدر جامعه گرفتار خفقان بود که نمی شد علنی عزاداری کرد و روضه ها بصورت خونگی برگزار می شد و این روضه خونگی ای که الآن توش نشستید یادگار همون روزهاست. تو این روضه های خونگی اینقدر مریض ها شفا گرفتن، جوون ها ازدواج کردن، بچه ها امام حسینی و باادب تربیت شدن که اندازه نداره. بسیاری از جوون های دوران دفاع مقدس، مدافعان حرم و مدافعان امنیت همین سید روح الله عجمیان و آرمان علی وردی و امیرحسین پور تو همین روضه ها قد کشیدن و رفتن فدای امام حسین (ع) شدن.»
آدم گاهی دلش می خواد واقعیت و منطق را دور بزند و آن چه دلش می خواهد را بگوید! دوست داشتم به این خانم بگویم: «عصر روز عاشورا ابن سعد خواست خبر پیروزیش رو به گوش یزید برسونه، به خاطر همین سر امام حسین (ع) رو داد خولی ببره کوفه. وقتی خولی رسید جلو دارالاماره و در بسته دید سر مبارک با خودش برد خونه و از اونجایی که می دونست همسرش از علاقه مندان دوده (ع) هست سر مبارک رو زیر طشتی داخل تنور قرار داد تا نبینه. همسر خولی آخرهای شب میبینه نوری از تنور بلنده. آشفته می شه و شیون سر می ده. می ره پیش خولی و می گه دیگه منو در این خونه نخواهی دید. مردم از سفر سوغات می یارن، تو برای من سر بریده فرزند رسول خدا (ص) سر امام حسین (ع) رو آوردی؟ سر امام حسین (ع) رفت خونه خولی چون می خواست نخستین بانی روضه خونگی خودش باشه.»
خادم هایی که چای پخش می کردند، دختربچه هایی که پشت سینی چای قندان به دست قند تعارف می کردند، خانم هایی که کفش های میهمانان را جفت می کردند و حتی کودکانی که مشغول ریختن گلاب کف دستان میهمانان بودند، همه رو به روضه خوان نشسته اند. روضه خوان هنوز شروع نکرده است و من به این فکر می کنم در مجالس عزاداری سیدالشهدا (ع) نباید فقط به عزاداری و گریه اکتفا کنیم! هر شب از شب های محرم به یکی از شهیدان کربلا اختصاص دارد که باید از هر یک از شهدای کربلا درس بگیریم. مثل شب پنجم که متعلق به حضرت زهیر است.
خانم روضه خوان با بیان نکته ای از حاج آقا فاطمی نیا وارد روضه می شود: «بزرگان چشم می دوختند به ده شب عاشورا تا چیزی بگیرند. شما هم چیزی بگیرید. کاری کنید که دعاهایتان در این دهه مستجاب شود. پرخاش کنید بروید مجلس نمی گردد. باید لطافت داشت. حر یک شخص بود اما حر بودن جریان دارد. بله! دهه حر است؛ دهه زهیر است. اگر می خواهی متحول شوی، دهه تحول است.»
راست می گوید دهه، دهه تحول است. همین منزل های آخر بود که زهیر به حسین (ع) پیوست. نمی دانم زهیر چه داشت که حالا این روزهای بهشتی اش را در کنار حسین (ع) می گذراند. فقط می دانم بانویی داشت که همیشه تحسین من را برانگیخته است…
حسین (ع) که زهیر را خوانده بود، زهیر دل دل می کرد برود یا نه! بانو بر او نهیب زده بود که: «پسر دختر رسول خدا (ص) تو را خوانده و تو تردید می کنی؟»

منبع: sadkado.ir