فداكار مطرح كرد؛ بچه های امروز استقلال را یاد نگرفته و در ازدواج گرفتار مشکل هستند

به گزارش صد کادو، فهیمه فداکار اظهار داشت: مشکلی که بچه های امروز یاد نگرفتند این است که اغلب آنها استقلال را یاد نگرفتند و وقتی ازدواج می کنند یک دفعه با موضوع مستقل شدن مواجه و گرفتار مشکل می شوند.

به گزارش صد کادو به نقل از مهر، بیست و یکمین قسمت از برنامه تلویزیونی ایستگاه با موضوع «تربیت فرزند در خانواده» با حضور فهیمه فداکار دکتری تخصصی مشاوره و خانواده به عنوان کارشناس اجرا شد.
فداکار در این برنامه اظهار داشت: نخستین موردی که موجب ناسازگاری بچه ها در خانواده می شود دوست داشتن زیاد و محبت از حد پدر و مادرهاست. به عنوان مثال تصور کنید یک بچه ای است که هیچوقت گرفتار چالش نشده و هروقت هم چالش به وجود آمده خانواده ش مثل یک ضربه گیر عمل کردند و به اصطلاح نگذاشتند آب توی دل بچه شان تکان بخورد. خب چنین نفرزندی مثل یک گیاه گلخونه ای در یک فضای بسته رشد می کند وبزرگ می شود و اگر یک زمانی از لای در گلخونه باد به گیاه بخورد آن گیاه خشک و خراب می شود.
وی اضافه کرد: سازگاری محصول دو اتفاق در خانه است؛ احساس امنیت و قاطعیت و کنار آمدن با محدودیت ها. احساس امنیت با توجه و محبت به وجود می آید و قاطعیت هم یعنی این که بچه ها باید بتوانند یکی سختی هایی هم تحمل کنند. یعین این طور نباشد که فکر کنند همیشه هرچه بخواهند دردسترس است.
این مشاور و درمانگر درباره ی رویکرد خانواده های جدید در تربیت فرزند اظهار داشت: برخلاف تصور خیلی ها که فکر می کنند فرزندشان را رها کنند تا مستقل بار بیاید اصلاً این طور نیست و این وا دادگی در تربیت، وادادگی ناشی از رها شدن است. بچه های قبل هم به خانواده ها خدمات می دادند هم می گرفتند اما بچه های الان بیشتر خدمات گیرنده هستند. وقتی درباره ی استقلال حرف می زنیم یعنی داریم درباره ی یک نیاز واقعی حرف می زنیم اما استقلال نسبت مستقیم با سن، مهارت و توانمندی بچه ها دارد؛ بطورمثال اگر بچه ای در یک سن خودش بتواند لباس و کفشش را بگوشد ما دیگر نباید مانع او شویم چون به سنی رسیده که خودش از پس آن کار برمی آید. استقلال یک پروسه تدریجی است به جهت اینکه بچه وقتی ۲۰-۳۰ ساله شد از پس کارهایش بربیاید. البته بچه ها در هر سنی نباید از چارچوب مراودات خانه بیرون بیایند اما باید متناسب با رشد یافتگی بچه ها باید به آنها عرصه عمل داده شود وگرنه بچه ها ترجیح می دهند مدت زمان بیشتری را بیرون از خانه باشند یا یواشکی و به دور از چشم خانواده کارهایی که دوست دارند انجام دهند.
فداکار اضافه کرد: والدین باید به بچه ها اجازه استقلال دهند و اگر کسی حتی ۵۰ ساله شد و ازدواج نکرد بازهم باید چارچوب و قواعد خانواده را رعایت کند اما طبیعتاً متناسب با رشد باید استقلال هم رشد کند. البته امروزه شیوه تربیتی خانواده ها طوری است که بچه ها خیلی وابسته تربیت شدند و خیلی ها نمی توانند در یک سن و سالی یکسری کارهای روتین را تنهایی انجام دهند. البته استقلال یک مرحله از رشد است، پس بچه ها حتما به سراغ آن می روند اما این که در چه حوزه ای بخواهند مستقل شوند مهم می باشد. وقتی درباره ی استقلال حرف می زنیم درباره ی سلیقه حرف نمی زنیم بلکه داریم درباره ی توانایی فکر کردن، ارزیابی کردن و تصمیم گیری حرف می زنیم.
این مشاور و درمانگر اظهار داشت: مشکلی که بچه های امروز یاد نگرفتند این است که اغلب آنها استقلال را یاد نگرفتند و وقتی ازدواج می کنند یک دفعه با موضوع مستقل شدن مواجه و گرفتار مشکل می شوند درست مثل بچه ای که دوچرخه سواری بلد نیست و بعد یک دفعه او را به یک جای جدید میبری و میگویی از اینجا دوچرخه سواری را شروع کن. حتما او به زمین می خورد چون مهارت دوچرخه سواری را ندارد.
وی اضافه کرد: این که ما در یک خانواده ای استقلال را یاد نگیریم موجب نمی شود که ما در خانواده دنبال متهم بگردیم. چون ما هیچ گاه نمی توانیم عاملیت یک آدم را حذف نماییم و همه اشتباهات را به گردن خانواده بیندازیم. موضوع مهم این است که خانواده ها مهارت مستقل شدن را به بچه ها یاد بدهند. بچه ها اگر استقلال های کوچک را در بچگی یاد نگیرند در بزرگسالی هم نمی تواند از پس ماجراهای بزرگ تر بربیایند. این که بخواهیم بطور دقیق بگوییم بچه ها از سنی باید مستقل شوند نشدنی است چون قسمتی از آن مربوط به سن و سال است بخشی ش هم به تجربه و ورزیده بودن یک بچه در امر استقلال برمی گردد.
جمع بندی راوی برنامه ایستگاه درباره ی موضوع مورد گفتگو اینطور بود که باید درباره ی اندازه شعله کنترل کردن فرزندان تصمیم بگیریم نه انقدر کنترل نماییم که بچه مسئولیت پذیر نشود و نه انقدر او را رها نماییم که به خودش لطمه بزند. ما نمی توانیم تصمیم بگیریم در چه خانواده ای به دنیا بیایم اما می توانیم تصمیم بگیریم چه خانواده ای را تشکیل دهیم. در خانواده بودن یک مسئله چند وجهی است که باید به همه ابعاد آن توجه کرد.