گفتگو با فاطمه سجادی مدیر مدرسه خودگردان هدایت؛ الفبای درد در مدارس خودگردان

صد کادو: فاطمه سجادی با دستان خالی مدرسه هدایت را راه انداخته و در این سال ها هزاران کودک مهاجر را آموزش داده است. او حالا باید ساختمان مدرسه را تحویل دهد و بزرگترین دغدغه اش اجاره ساختمان بعدی است.

خبرگزاری مهر؛ گروه مجله – جواد شیخ الاسلامی: متولد ایران است و بزرگ شده کوچه پس کوچه های مشهد. توی خیابان های مشهد راه رفتن را یاد گرفته و مثل بسیاری از هم وطنانش توی مدرسه های «گلشهر» و «التیمور» نوشتن را آموخته. وقتی حرف می زند فکر می کنی رگ و ریشه اش هم به مشهد و خراسان برمی گردد، نه افغانستان. تا همین چندسال پیش حتی افغانستان را ندیده بود. می گوید: «من خیلی وقت ها خودم را بیشتر ایرانی می دانم تا افغانستانی». «سیده فاطمه سجادی» معلم و مدیر مدرسه خودگردان «هدایت»، پس از حدود سه دهه زندگی در ایران هنوز در ادارات و سازمان های دولتی با کلمات «بیگانه» و «اتباع خارجی» خطاب می شود که برایش آزاردهنده است. با آنکه سن زیادی ندارد، ۱۵ سال است که شب و روزش را به هم دوخته تا بچه های ایرانی و افغانستانی که از تحصیل در مدارس دولتی جا مانده اند، درس بخوانند. به قدری جور سازمان های دولتی درباره ی آموزش کودکان افغانستانی و بعضاً ایرانی را به دوش کشیده که انگار مسؤولیتی سنگین در آموزش و پرورش کشور دارد.
تلاش شبانه روزی یک معلم مهربان برای تحصیل کودکان مهاجر در یکی از محروم ترین نقاط مشهد
حقیقتاً یک مجاهد فرهنگی است. کارهای فرهنگی و آموزشی اش برای دانش آموزان مهاجر را سالهای سال است ادامه دارد و تلاش خستگی ناپذیرش غبطه برانگیز است. در روزهایی که خیلی ها حواس شان به مشکلات دانش آموزان مهاجر نیست، سجادی و دوستانش در یکی از محروم ترین نقاط مشهد، شبانه روز برای دختران و پسران افغانستانی تلاش می کنند و شعارشان این است که «هیچ بچه ای نباید از تحصیل باز بماند». با آنکه تا امروز جز دردسر و موانع و مشکلات چیزی نصیبش نشده، گله ای ندارد و می گوید تنها آرزویش داشتن یک مکان مناسب برای مدرسه بچه هاست. مهلت ساختمانی که مدرسه در آن برقرار بوده، تمام شده و همین امروز و فرداست که صاحب خانه روانه خیابان شان کند. با «فاطمه سجادی» درباره ی مدرسه خودگردان «هدایت» و ۱۵ سال تلاشش برای تحصیل کودکان محروم ایرانی و افغانستانی، اهمیت تحصیل مهاجران برای جامعه میزبان و از همه مهم تر درباره ی مشکل تمدید ساختمان مدرسه صحبت کردیم.
گفتگویی که در آستانه «روز معلم» فرصت خوبی برای شنیدن مصائب این شغل انبیایی آن هم در وضعیت محروم است:
من سیده فاطمه سجادی هستم. پانزده سال است که در مدارس خودگردان مشغول شده ام؛ ابتدا به عنوان معلم، بعد دفتردار، بعد مدیر داخلی و بعدش هم مدیر مدرسه در مدارس خودگردان هدایت. اگر بخواهم دقیق بگویم ۹ سال است که مؤسس و مدیر مدرسه خودگردان هدایت هستم.
معلم ها زنگ تفریح جایی برای نشستن نداشتند
قبل از این که وارد مدارس خودگردان شوم، دورادور از وجود مدارس اطلاع داشتم. شاید برایتان جالب باشد که بدانید عموی من «شهید حسینی» یکی از مؤسسانی است که نخستین مدرسه خودگردان را سال ۱۳۶۱ تأسیس کرد. بدین سبب یک شناخت کلی از مدارس خودگردان داشتم ولی تصوری که از این مدارس با واقعیت خیلی متفاوت بود. خب؛ من از قدیم خیلی به معلمی علاقه داشتم. وقتی دیپلم گرفتم، همزمان با سال اول تحصیل در دانشگاه وارد یکی از مدارس خودگردان شدم. اینجا بود که تصوراتم از مدارس خودگردان فرو ریخت! چون هیچ چیز اصلاً شبیه مدرسه نبود. یک خانه بسیار خراب و متروکه که سه چهار اتاق کوچک داشت، با درهای چهارلتی قدیمی. بچه ها روی زمین و روی یک موکت مندرس و کهنه می نشستند. تخته ای وجود نداشت، صندلی نبود، حتی اتاقی وجود نداشت که به عنوان «دفتر دبیران» از آن استفاده گردد و معلم ها زنگ تفریح آنجا بنشینند. یادم است که زنگ های تفریح به همراه معلم های دیگر زیر راه پله ها و روی نیمکت شکسته می نشستیم و چای می خوردیم. البته بچه ها هم حیاط نداشتند. اینها موجب شد شبانه روز ذهنم درگیر تحصیل و مشکلات بچه ها شود.

می خواستم از قاب عکس عموی شهیدم بجای تخته کلاس استفاده کنم!
یک بار آمدم خانه؛ عکس عموی شهیدم را برداشتم و باز کردم. پدرم که دید پرسید «چکار می کنی؟» گفتم: «این قاب عکس را چند وقت امانت می برم مدرسه تا روی آن برگه آچار بزنم و به عنوان تخته سفید استفاده کنم.» پدرم که اوضاع ما را دید قبول نکرد و گفت خودم برایتان تخته می آورم. این شد که دو تا تخته سفید برای ما آوردند و اینها نخستین تخته های مدرسه ما بودند. کم کم اتفاقات مختلف موجب شدند شوق معلمی ام به آرزوهای تازه ای تبدیل شوند. بجای این که فقط به فکر کلاس درس و آموزش باشم، اهتمام کردم امکانات اولیه برای این بچه ها فراهم کنم؛ طوری که داشتن میز و نیمکت برایشان آرزو و رؤیا نباشد.
معلم بودن، جرم بود…
بچه های مهاجر به طور معمول در حاشیه شهر زندگی می کنند و طبیعتاً کم برخوردار و از نظر معیشتی در تنگنا هستند. از نظر امکانات آموزشی هم، هیچ نداشتیم. خانواده ها به طور معمول چند فرزند داشتند و حتی نمی توانستند شهریه خیلی کمی که فقط کفاف گذران امور ابتدایی مدرسه را می داد پرداخت کنند یا برای فرزندان شان لوازم بخرند. حتی همین حالا هم نصف بچه های ما در مدارس خودگردان شهریه پرداخت نمی کنند. به خاطر همین مشکلات مالی از کتاب هایی استفاده می کردیم که دست دوم بود؛ بگذریم که تهیه همین کتاب ها هم سخت بود.
شاید بد نیست بدانید آن روزها مدیریت مدرسه خودگردان و تدریس و تحصیل در آن جرم بود! نمی دانم چرا می ترسیدیم و چرا می ترسیم؟ ما خدمتی انجام می دهیم که فایده اش برای جامعه میزبان هم هست. البته ما خودرا از این جامعه دور نمی دانیم؛ یعنی من خودم را فقط افغانستانی نمی دانم. این مسأله برای کسانی که «یک ملیتی» هستند خیلی قابل درک نیست اما شاید کسانی که «دوملیتی» هستند بهتر متوجه حرفم باشند؛ برخی ممکنست بپرسند «یعنی چی که می گوئید من افغانستانی و ایرانی ام؟!». ولی ما خودمان را دور از ایران نمی دانیم. به همان اندازه که قلب هایمان برای افغانستان می تپد، برای ایران هم می تپد.
برای من تحصیل بچه ها خیلی مهم بود. با خودم می گفتم اینها هم در همین جامعه زندگی می کنند؛ اگر درس نخوانند، به همین جامعه لطمه می رسد. آن موقع در مدارس خودگردان همه می ترسیدند؛ از دانش آموز بگیرید تا پدر و مادر دانش آموز و معلم و مدیر مدرسه. چون مدارس غیرقانونی بود و پلیس با آن برخورد می کرد. مدرسه را پلمپ می کردند، از معلمان و مدیرها تعهد می گرفتند و رد مرز می کردند و غیره. من این تجربه ها را نداشته ام ولی همکاران زیادی داریم که این تجربه را به چشم دیده اند. شوهرخاله ام به خاطر همین مسأله دیپورت شد. اوایل دهه هفتاد مدرسه اش را بستند و مدارک شناسایی اش را باطل کردند و به افغانستان دیپورتش کردند.
شرایط سختی بود. تعهد می گرفتند که نباید تدریس کنید. دانش آموزها خیلی می ترسیدند. بعضی معلم ها می گویند آن سال ها بچه ها را از روی پشت بام فراری می دادیم تا برای آنها مشکلی پیش نیاید. زمانی که مستند مدرسه ما ساخته می شد بسیاری از همکاران ما از تماس می گرفتند و می گفتند «شنیدیم مستندی از مدرسه شما و وضعیت مدارس خودگردان درحال ساخت است؛ اما شما زمانی که ما سختی ها را کشیدیم ندیدید. زمانی که بچه ها در زیرزمین ها از ترس به پای ما می چسبیدند.» من هم جواب می دادم که منکر آن شرایط سخت نیستم ولی نمی توانم شرایط فعلی را هم نادیده بگیرم. واقعیت این است که الآن مثل آن زمان به ما سخت نمی گیرند. درست است که حمایتی نمی شویم، اما همین که مانع فعالیت ما نمی شوند را قدر می دانیم. کار می نماییم و تلاش می نماییم شرایط از قبل بهتر باشد.

می خواستیم بازگردیم؛ اما…
اوایل هشت سال به عنوان معلم در مدارس خودگردان مشغول بودم. دغدغه های یک معلم با یک مدیر مدرسه متفاوت می باشد. قبلاً دغدغه هایم محدود به آموزش در کلاس درس و دانش آموزانم بود. حالا در کنار اینها باید می فهمیدم کدام یک از بچه ها «کودک کار» است؛ سرپرست کدام شان معلولیت دارد؛ کدام شان بیماری دارد؛ بچه هایی که پدرشان رد مرز شده بود چه وضعیتی دارند؛ اینها مسائلی بود که روی روان تک تک بچه ها تأثیر می گذاشت.
بعضی از بچه ها بازمانده از تحصیل بودند. یعنی ممکن بود پسر ۱۵ ساله در کلاس سوم بنشیند. نمی گویم کاملاً بی انگیزه بودند، ولی وقتی به سن نوجوانی می رسیدند می گفتند درس بخوانیم برای چی؟ ما در ایران هستیم و آخرش باید بنا و کارگر و گچ کار بشویم. دخترها هم همین طور. یکی از جواب هایی که من می دادم این بود که آخرش ممکنست پدر و مادر بشوید و یک پدر و مادر باسواد بهتر از بی سواد است. اهتمام می کردم از هر راهی به آنها انگیزه بدهم.
این اواخر مهاجرین موفق را به مدرسه دعوت و یا آنها را معرفی می کردم؛ کسانی که توانسته بودند از هفتاد خان رد شوند و به آرزوهایشان برسند. پیش از تحویل افغانستان به طالبان بچه ها امید داشتند و گاهی به افغانستان برمی گشتند. من خودم کسی بودم که سال ها کشورم را ندیده بودم و به این فکر می کردم که یک روز بروم و در افغانستان آغاز به فعالیت کنم و به بچه ها آموزش بدهم. دوستان دیگری هم بودند که هدف شان بازگشت به افغانستان بود. اگر این اتفاق می افتاد، همه بچه هایی که در ایران تحصیل و رشد کردند، همچون خود من، برمی گشتیم.
می خواهم واقعیت ایران را به دوستانم بگویم
چقدر خوب است که ما چیزهای خوبی از ایران به یاد داشته باشیم و آنجا خاطرات خوبی نقل نماییم. خود من خاطرات خوبی از ایران دارم. بیشتر دوستان من ایرانی بودند و هستند، ولی مشکلات زیادی هم در ایران داریم. اگر برای تحصیل و زندگی این بچه ها در ایران شرایط آسان تری می بود و می توانستند تحصیل کنند و از حقوق شهروندی معمول برخوردار می بودند، وقتی به افغانستان برمی گشتند یا حتی به دیگر کشورها مهاجرت می کردند، سفیران خوبی برای جمهوری اسلامی ایران بودند؛ ولی حالا هیچ کدام شان شوق بازگشت به افغانستان ندارند. از اینجا مانده و از آنجا رانده.
چرا می گویم مهاجران می توانستند سفیران خوبی برای جمهوری اسلامی ایران باشند؟ دخترعموی من یک سال در ایران نتوانست دیپلم بگیرد؛ چون رشته ای که می خواند برای مهاجران ممنوع بود و بنابراین از ادامه تحصیل بازماند. همین دخترعموی من بعداً به نروژ مهاجرت کرد. وقتی باردیگر به ایران سفر کرد و با هم رفتیم بازار، دیدم دارد از خیابان ها و بازار عکس می گیرد. بهش گفتم خوب است یک سال ایران نبودی! گفت «اینها را دارم برای دوستان خارج از ایرانم می گیرم. چون بعضی دوستان ایرانی ام بسیاری از کشورشان بد می گویند و من دوست ندارم این واقعیت ها ندیده گرفته شود. دوست دارم این تصاویر را به دوستان نروژی ام نشان دهم و بگویم ایران چه جاهای قشنگی دارد». این نگاه مهاجران به ایران است و می شود از این فرصت ها بیشتر استفاده نمود. بطور قطع تحصیل و آموزش بچه های مهاجر یکی از این فرصت ها است.

امیدهای کوچک و بزرگی که ته کشیده اند
دخترهای ما در تحصیل خیلی با انگیزه بودند ولی حالا این طور نیست. همه در نامه ها و آرزوهایشان می نوشتند «ما یک روز برمی گردیم و کشورمان را آباد می کنیم»، ولی در یکی دو سال قبل بچه ها با ناامیدی درس می خوانند. شاید باور نکنید ولی از سال قبل تا امروز ۳۰ درصد از بچه هایی که به مدرسه ما می آیند دخترانی هستند که برای تحصیل به ایران آمده اند. پدر یا مادر برخی از آنها در افغانستان مانده اند ولی دختران شان را به ایران فرستاده اند تا از تحصیل عقب نمانند.
من تحصیلاتش را دارم، تجربه اش را هم دارم، ایران را هم دوست دارم، ولی نه می توانم مجوز بگیرم، نه می توانم به عنوان معلم عضو رسمی آموزش و پرورش شوم. هیچوقت امید ندارم که منِ فاطمه سجادی در ایران بتوانم برای مدرسه ام مجوز بگیرم و بتوانم کار فرهنگی انجام بدهم.
با حقوق مان برای دانش آموزان صندلی پلاستیکی می خریدیم
سال ۹۳ بود که من مدیر مدرسه خودگردان هدایت شدم. قبلش مدیر داخلی یک مدرسه در یک منطقه دیگر از مشهد بودم و همزمان معلم یک مدرسه دیگر هم بودم. آنجا که معلم بودم می دیدم دانش آموزانم از منطقه «قُرقی» مشهد به «التیمور» یا «گلشهر» می آیند. مشهدی ها می دانند که فاصله این دو محله از هم خیلی زیاد است. عموماً شاگردهای من دختر بودند و می گفتند در قرقی هم دخترهای زیادی هستند که دوست دارند درس بخوانند ولی چون راه دور است نمی توانند به اینجا بیایند.
از طرفی من هم برای بچه ها آرزوهایی داشتم که دوست داشتم برای محقق شدن شان تلاش کنم. این شد که با همکارم خانم محمدزاده تصمیم گرفتیم در منطقه «قرقی» یک مدرسه تأسیس نماییم. یک جایی را گرفتیم و شروع کردیم به ثبت نام. جالب این که در طول دو هفته، حدود ۱۲۰ دانش آموز ثبت نام کردند. این رقم برای ما که تازه مدرسه را تأسیس کرده بودیم، زیاد بود. میز و صندلی هم نداشتیم. ماه به ماه حقوق که می گرفتیم می رفتیم و دو سه تا صندلی می خریدیم و به مدرسه اضافه می کردیم؛ صندلی های پلاستیکی!
بعد از سه ماه به دلایلی مجبور شدیم مکان را عوض کنیم؛ ظاهراً خانواده بچه ها به خاطر مواجهه با جامعه محلی برای رفت و آمد مشکل داشتند. مکان دوم را یکی از خانواده های ایرانی که فرزندش برای کلاس تقویتی پیش ما می آمد به ما معرفی کرد؛ مکان را دیدیم و قرارداد بستیم. خدا را شکر الآن ۹ سال است که اینجا هستیم و دو سه سالی است که طبقه دوم این مکان را هم اجاره کرده ایم. فضا کوچک است ولی خوبی اش این است که سیزده چهارده اتاق داریم.
در دوران کرونا یک کلاس ۲۰ نفره را تبدیل به سه کلاس می کردیم؛ چون بچه ها گوشی نداشتند و باید حضوری درس می خواندند. مدرسه هم در سالهای اخیر سه شیفت شده است. چون یکی از شعارهای ما این است که نباید هیچ کودک بازمانده از تحصیلی در منطقه باشد. حتی اگر شده خودمان می رویم دنبال دانش آموز و کمک می نماییم درس بخواند. همین الآن کلاس دهم ما فقط یک دانش آموز دارد ولی به خاطر این که از درس عقب نماند کلاس دهم را برای او برگزار می نماییم. بچه های هفتم و هشتم و نهم ما انگشت شمارند ولی کلاس برای آنها برگزار می گردد. چون هدف مان است که تمام بچه ها درس بخوانند.

افغانستان آسمان هم دارد؟
من خودم هیچ شناختی از افغانستان نداشتم. حتی می توانم بگویم بدم می آمد. خب مشخص است که بچه ها هم این حس را دارند. این شد که یک کلاس «افغانستان شناسی» گذاشتیم تا بچه ها با کشور خودشان آشنا گردند. کلاس افغانستان شناسی قرار بود فرهنگ و تاریخ و هویت مردم افغانستان را به آنها نشان بدهد. این بچه ها باید با افغانستان واقعی آشنا می شدند. شاید برایتان عجیب باشد که یک دفعه برادر خود من زمانی که کودک بود پرسیده بود «افغانستان آسمان هم دارد؟» چنین تصوری در ذهن بچه های ما به وجود آمده بود یا این که یکبار اینجا باران می بارید، خواهر کوچکم گفت «فکر کنم در افغانستان فقط خون می بارد».
اینها به من نشان داد که کودکان مهاجر از افغانستان تصورات خوبی ندارند و باید با کشورشان آشنا گردند. این شد که کلاس افغانستان شناسی گذاشتیم. یکی دیگر از کارهایی که در مدرسه انجام دادیم برگزاری کارگاه های هنر و خیاطی و کامپیوتر و آموزش انواع صنایع دستی برای بچه ها و خانواده هایشان بود؛ این موجب می شد هم لباس های مورد نیاز خودشان را با هزینه کمتر بدوزند، هم کم کم به عنوان کمک خرجی از این کار استفاده نمایند.
بعدها این کارگاه ها آنقدر موفق شد که ما چند تا نمایشگاه از تولیدات و محصولات بچه ها با نام «جوانه بازار» برپا نماییم. از محصولات بچه ها استقبال خیلی خوبی هم شد و حس خوبی پیدا کردند. در ادامه همین کارگاه ها برای نخستین بار دو تا عروسک بومی افغانستان را در ایران تولید کردیم؛ عروسک های «شیرین گل» و «جان آقا». این عروسک ها را هم در چند برنامه ارائه دادیم که هم مورد استقبال واقع شد و هم رتبه کسب نمود.
معلم ها با عشق به مدرسه می آیند
الآن حدود ۲۲۰ دانش آموز داریم. از این تعداد حدودا نصف آنها شهریه نمی دهند. ۲۵ معلم داریم به همراه مخارج مدرسه. فقط ۵ معلم ما بومی منطقه هستند؛ بقیه معلم ها از «کوه سنگی» و «شهدا» و «ابوطالب» و «گلشهر» و… می آیند. با وجود مشکلاتی که داریم کار واقعاً عاشقانه و دلی پیش می رود؛ چند نفر از معلمانمان می خواهند از ایران بروند اما می گویند می خواهیم تا آخرین لحظه کنار بچه ها باشیم…
اگر بخواهیم با دو دو تا چهار تا پیش برویم اصلاً نمی توان ادامه داد. بعضی وقت ها خود ما تعجب می نماییم که چطور ادامه می دهیم؟ از این ۲۵ معلم شک ندارم که همه شان فقط با عشق دارند به اینجا می آیند. با آن مبلغ کمی که من به عنوان حقوق به معلم ها می دهم، حق دارند که ادامه ندهند. خیلی وقت ها همین حقوق کم را هم نمی گیرند و من با اصرار و خواهش از آنها می خواهم که قبول کنند. واقعاً عاشقانه کار می کنند.

اگر مجوز داشتیم…
سال هاست که فعالیتی جز مدرسه هدایت ندارم. جای دیگری تدریس نمی کنم و از جایی حقوق نمی گیرم. تمام شبانه روز من درگیر مدرسه هدایت است. بعضی ها می پرسند خودت چقدر حقوق می گیری؟ من جواب می دهم اگر آخر ماه چیزی باقی مانده باشد بین من و خانم محمدزاده تقسیم می شود. البته میزان حقوق ما و معلم ها برابر است. معلم ها اجازه نمی دهند حقوق را اعلام کنم، ولی آنقدر کم است که هیچکس باور نمی نماید. اگر جای دیگری شغل آزاد داشته باشند چندین برابر کسب درآمد می کنند؛ شاید یک روز شغل آزاد به اندازه یک ماه اینجا درآمد داشته باشد.
اگر من نان آور خانواده بودم نمی توانستم کار را ادامه بدهم. ولی خدا پدرم را حفظ کند که با وجود ایشان من دغدغه مالی ندارم. نه این که بگویم وضع مان خوب است، نه، پدر من هم طلبه هستند، ولی یاد گرفتیم بعضی مسائل بر امور مالی ارجحیت داشته باشد. تلاش می کنم رویاهایم به سمت مسائل مالی کششی نداشته باشد. الآن تنها رؤیا و آرزوی من این است که یک مدرسه بزرگ برای بچه ها داشته باشم.
متأسفانه مدتی است که صاحب خانه ما برای تخلیه فشار می آورد و ما باید به زودی مدرسه را تخلیه نماییم. از طرفی چون مدرسه مجوز ندارد، اگر کسی بخواهد حمایت کند باید به خود من اعتماد کند؛ چون پول به کارت خودم واریز می شود. همین سبب شده خیلی ها اعتماد نکنند. کسی حاضر نمی شود به فاطمه سجادی پول بدهد یا مکانی را به نام او اجاره کند؛ اینها سبب شده کار مدرسه ما گره بخورد.
همسایه های مدرسه را با خودمان می بریم
اصلی ترین و مهم ترین نیازمان یک مکان مناسب می باشد. مکانی که امن باشد و منِ سجادی دغدغه نداشته باشم که کاش اتفاقی نیفتد. چون این مکانی که الآن هستیم یک سازه مسکونی است و مناسب کار آموزشی با تعداد نفرات بالا نیست. وقتی خانه هستم و از دفتر مدرسه به گوشی ام زنگ می زنند چهار ستون بدنم می لرزد. وقتی خودم در مدرسه هستم که مدام صلوات می فرستم و دعا می کنم که مشکلی پیش نیاید. یک مکان بزرگ تر و امن که بچه ها بتوانند در آن راحت درس بخوانند. برنامه های زیادی داریم که هم به دانش آموزان کمک می نماید هم مردم منطقه؛ مثل کتابخانه ای که همین الآن در مدرسه داریم و گاهی مردم منطقه هم از آن کتاب می گیرند.
الآن مهم ترین مشکل ما مکان مدرسه است. باید به زودی این مدرسه را تخلیه نماییم و جای دیگری رهن و اجاره نماییم. دوست دارم جایی باشد که بزرگ تر باشد و برای بچه ها امن باشد. اگر مجوز داشته باشیم، هرچقدر همسایه ها از رفت و آمد بچه ها ناراضی باشند، چون مجوز داریم مشکلی پیش نمی آید ولی الآن چون مجوز نداریم با هر اتفاقی به مشکل می خوریم.
البته اینجا همسایه های خوبی داریم. همین روز گذشته به یکی از همسایه ها که از ما ناراضی بود می گفتم که من اگر از این کوچه بروم همسایه هایمان را هم با خودم می برم! از کجا همسایه های به این خوبی پیدا کنم؟ چون این عزیزان از ما شکایت می کنند ولی به خودمان شکایت می کنند. در نهایت هم محبت می کنند و کوتاه می آیند. ولی مشخص نیست همسایه های مدرسه بعدی که اجاره می نماییم هم با ما راه بیایند.

منبع: sadkado.ir