یادداشت مهمان؛ مسئله مجادله همسران غر زدن لذتی کثیف است!

به گزارش صد کادو، مجادله همسران را میتوان موریانه زندگی نامید. راستی که این، نامی مناسب و هولناک است!… غر زدن همان لذت کثیف است.

خبرگزاری مهر _ گروه فرهنگ و ادب: حجت الاسلام والمسلمین علی اکبر مظاهری اصفهانی، استاد حوزه و دانشگاه و نویسنده کتاب هایی چون «شیوه شهریاری»، «جوانان و انتخاب همسر»، «فرهنگ خانواده»، «از ژرفای حج» و مترجم متن شریف نهج البلاغه طی یادداشتی به مساله مجادله همسران و راهکارهایی برای رسیدن به سبک زندگی اسلامی اشاره نموده است.
مشروح این یادداشت را در ادامه می خوانیم؛
مجادله همسران، آفتی است دانه درشت که می تواند به تنهایی زندگی خانوادگی را مُچاله کند.
ستیزه به جایی رساند سخن
که ویران کند کاخ های کهن
(فردوسی؛ شاهنامه)
این آفت، چندان زیان زننده است که ما برای آن یک کتاب مستقل نوشته ایم؛ کتاب «نبرد بی برنده» که نشر خادم الرضا آنرا منتشر نموده و سال جاری به چاپ یازدهم رسیده است. این خراب کار موذی، گاهی «زیرِ پوستی» عمل می کند؛ خویش را چنان که هست آشکار نمی کند که بعنوان عامل طلاق دیده شود؛ مانند موریانه به ساختمان نفوذ می کند و آنرا از درون می خورد. ناگهان ساختمان فرو می ریزد. مجادله همسران؛ بگومگوها، گیردادن ها، نیش زدن ها، نزاع ها، قابلیت تبدیل به عادت شدن را دارند؛ یعنی آدمی به آن معتاد می شود؛ بگونه ای که از آن «لذت کثیف» می برد. خویش را از ترک آن عاجز می بیند.
در درس «دانش خانواده»، در جایی از درس، سخنی در نکوهش مجادله همسران گفتم و نمونه ای از یکی از مشاوره هایم آوردم که به زن و شوهری که برای حل مسأله مجادله شان به مشاوره آمده بودند، در انتها جلسه اول گفتم: تا نوبت بعدی مشاوره مان، هیچ کدامتان، هیچ مجادله نکنید، باآنکه خویش را صددرصد صاحب حق بدانید و همسرتان را صددرصد نابه حق بدانید. یکی شان اظهار داشت: «یعنی من تا یک هفته، هیچ نِق و غُر نزنم؟! می تِرِکَم»! یکی از دانشجویان، که همسر دارد، اظهار داشت: «واقعاً هم اگر آدم یک هفته غُر نزند، دعوا نکند، می پُکَد»! گفتم: این یعنی همان «لذّت کثیف». آدمی چندان به این کردار نامبارک عادت کند که تصور یک هفته بدون مجادله، برایش حالت منفجرشدن ایجاد نماید.
برگی از کتاب نبرد بی برنده؛ فروپاشنده زندگی
برخی از پدیده ها قدرت فروپاشندگی عظیمی دارند، اما قدرتشان به چشم نمی آید و جدّی گرفته نمی گردد. این «ندیدن» و «جدّی نگرفتن» و از توان تخریبی آنها غفلت ورزیدن، بدترین شکل مواجهه با آنهاست، و همین، زمینه را برای اقدام تدریجی و پنهانی و ویرانگری آرام آنها مهیا می کند. همه ما موریانه را می شناسیم؛ حشره ای است کوچک که ده تای آنرا میتوان میان دو انگشت شست و انگشت اشاره، له کرد. همین حشره ریز، که کسی آنرا به حساب نمی آورد و هیچ کس از آن نمی ترسد و از ناحیه آن احساس خطر نمی گردد، به گونه پنهانی، به درون ساختمان نفوذ و کار تخریبی اش را آغاز می کند. آرام و آرام و بدون صدا و نشان، پایه ها و دیوارها و سقف ساختمان را از درون می پوساند. بعد از زمانی کوتاه، بدون اینکه صاحبان و ساکنان آن بنا خبردار شوند، ساختمان را چونان گردویی پوک، توخالی می کند و ناگهان آن بنای به ظاهر استوار، با اندکی فشار، حتّی بدون فشار، فرو می پاشد!
مجادله همسران را میتوان «موریانه زندگی» نامید. راستی که این، نامی مناسب و هولناک است! موریانه ای که به صورت آرام و پنهان، به پیکر کانون زندگی خانوادگی نفوذ می کند و تا از آن دمار برنیاورد، آرام نمی گیرد. این آفت، فزاینده و پیش رونده است. اگر دیده نشود، یا نادیده انگاشته شود و به حال خود رها گردد، هیچ اندازه ای نگه نمی دارد و بر هیچ مرزی نمی ایستد و به هیچ حدّی قناعت نمی ورزد؛ بسیار حریص است. خسته و ناتوان هم نمی شود؛ با پشتکاری مرموز و شیطانی به تلاش خود مداومت و بر کار خود مقاومت می ورزد، تا به هدف نهایی خود، که همانا ویرانی کامل بنیان خانواده است، برسد.
این جاست که باید «دستی از غیب برون آید و کاری بکند» و کسی از غفلت درآید و اقدامی کند و گرنه «خانه از پای ِ بست، ویران می شود.» خدایا! چنین مپسند. تو، خود، دستی از غیب برون آر و کسی و کسانی را از غفلت به در آر! اگر این «دست ِ غیبی»، دیر برون آید و آن «غفلت زده»، دیر به خود آید، خوف آن می رود که کار از کار بگذرد. الاهی چنین مباد!
فرجام سخن: حالا به شمایان؛ همسران، می گوئیم: برای رضای خدا، برای نیکوبختی تان، برای جلوگیری از افتادن در دام طلاق، هیچگاه مجادله نکنید؛ هیچ، اصلاً، ابداً. هیچ سودی ندارد. همه اش زیان است و پایان آن طلاق است. این سخن پیامبر اکرم را به گوش جان، نیوش کنید که فرمود: «لا یَستَکمِلُ عَبْدٌ حَقیقَةَ الإِیمَانِ حَتَّی یَدَعَ المِراءَ وَإِن کَانَ مُحِقِّاً»؛ آدمی به مرتبه کمال ایمان نمی رسد، تا آن گاه که مجادله و ستیزه را وانهد؛ باآنکه حق با او باشد. (بحارالانوار، ج ۲، ص ۱۳۹.)