یادداشت وارده؛ رازگویی و لطف شنوی چگونه بی واسطه با خدا گفتگو کنیم؟

به گزارش صد کادو، از ارجمندترین الطاف الهی به ما آدمیان، فراخواندنمان به سخن گفتن با خداوند است و اذن دادنمان به گفت وگویی رویاروی با او و گشودن راز دل در محضرش و بیان خواسته هایمان در پیشگاه کبریایی اش.

خبرگزاری مهر _ گروه فرهنگ و ادب: حجت الاسلام والمسلمین علی اکبر مظاهری اصفهانی، استاد حوزه و دانشگاه و نویسنده کتاب هایی چون «شیوه شهریاری»، «جوانان و انتخاب همسر»، «فرهنگ خانواده»، «از ژرفای حج» و مترجم نهج البلاغه طی یادداشتی به یک نکته تربیتی اشاره نموده است.
مشروح این یادداشت را در ادامه بخوانید:
خداوند به آدمی می فرماید:
یَابنَ آدَمَ!
۱. اُذکُرنی تَذَلُّلاً، أَذکُرکَ تَفضُّلاً.
۲. اُذکُرنی بِمُجاهَدَةِ، أَذکُرکَ بِمُشاهَدَةٍ.
۳. اُذکُرنی فی فَوقِ الأَرضِ، أَذکُرکَ تَحتَ الأَرضِ.
۴. اُذکُرنی فی النعمة والصحة، أذکرک فی الشدة والوحدة.
۵. اُذکُرنی بِالطّاعَةِ، أَذکُرکَ بِالمَغفِرَةِ.
۶. اُذکُرنی فِی الصِّحَّةِ وَالغِناءِ، أَذکُرکَ فِی الفَقرِ وَالعَناءِ.
۷. اُذکُرنی بِالصِّدقِ وَالصَّفاءِ، أَذکُرکَ بِالمَلَإِ الأَعلی.
۸. اُذکُرنی بِالإِحسانِ إلَی الفُقَراءِ، أَذکُرکَ بِالجَنَّةِ المَأوی.
۹. اُذکُرنی باِلعُبُودیَّةِ، أَذکُرکَ بِالرُّبُوبیَّةِ.
۱۰. اُذکُرنی بِالتَّضَرُّعِ، أَذکُرکَ بِالتَّکَرُّمِ.
۱۱. اُذکُرنی بِالتَّلَفُّظِ، أَذکُرکَ بِالتَّلَطُّفِ.
۱۲. اُذکُرنی بِتَرکِ الدُّنیا، أَذکُرکَ بِنَعیمِ البَقاءِ.
۱۳. اُذکُرنی فِی الشِّدَّةِ الهالِکَةِ، أَذکُرکَ بِالنَّجاةِ الکامِلَةِ. (کلمةالله، صفحه ۴۷۷)
ای فرزند آدم!
۱. خاضعانه یادم کن، بزرگوارانه یادت می کنم.
۲. مجاهدانه یادم کن، آشکارا و با مشاهده یادت می کنم.
۳. روی زمین یادم کن، زیر زمین (در قبر) یادت می کنم.
۴. با نعمت و سلامت یادم کن، در سختی و تنهایی یادت می کنم.
۵. با طاعت یادم کن، با مغفرت یادت می کنم.
۶. در سلامت و ثروت یادم کن، در فقر و تنگنا یادت می کنم.
۷. با صدق و صفا یادم کن، در ملکوت أَعلی یادت می کنم.
۸ با احسان به بینوایان یادم کن، در آرامشگاه بهشت جاودان یادت می کنم.
۹. به بندگی یادم کن، به پروردگاری یادت می کنم.
۱۰. با تضرّع و خشوع یادم کن، با کرامت و تجلیل یادت می کنم.
۱۱. ثناگویانه یادم کن، مهربانانه یادت می کنم.
۱۲. با وانهادن دنیا یادم کن، با نعمت های جاودان یادت می کنم.
۱۳. در تنگناهای هلاکت بار یادم کن، با حیات کامل و زندگی پایدار یادت می کنم.
رازگویی و لطف شنوی
از ارجمندترین الطاف الاهی به ما آدمیان، فراخواندنمان به سخن گفتن با خداوند است و اذن دادنمان به گفت وگویی رویاروی با او و گشودن راز دل در محضرش و بیان خواسته هایمان در پیشگاه کبریایی اش. و همچنین، نویددادنمان به شنودن رازهایمان و برآوردن خواستهایمان و اجابت دعاهایمان.
به فرموده امام عارفان و ذاکران، حضرت سجّاد (ع):
«الهی! … مِن أَعظَمِ النِّعَمِ عَلَینا، جَریانُ ذِکرِکَ عَلی أَلسِنَتِنا وَ إِذنُکَ لَنا بِدُعائِکَ وَ تَنزیهِکَ وَ تَسبیحِکَ.» (مناجات الذاکرین / مناجات سیزدهم از مناجات خمس عشر.)
خدای من! … از عظیم ترین نعمت ها بر ما، جاری شدن ذکر تو است بر زبان هایمان؛ و اذن و رخصتی است که به ما داده ای تا تو را بخوانیم و دعا نماییم و تنزیهت نماییم و تسبیحت گوییم.
ورود در این گفت وشنود «دوسویه» و بی واسطه و سپاس این نعمت و صمیمی با خداوند، استوارترین پشتوانه آدمی در زندگی پرتلاطم این جهان است. گشودن پنجره آسمان به روی آدمیان، به دست پرمهر خدای رحمان و دادن رخصت برای نگریستن به آفاق کران ناپدید جهان ملکوتیان و شنیدن صدای لطیف بال های فرشتگان و نهادن جان در راه وزش نسیم های الطاف روح افزای خدای سبحان و سرودن نغمه های عابدانه و عاشقانه به درگاه او و بازشنودن نجواهای پروردگار مهربان، موهبتی است بی بدیل که حیات مردمان در این خاکدان طبیعت را تفسیر می کند و بدان معنا می بخشد.
پنجره رحمت
سپاس این نعمت و موهبت، آن است که این «پنجره رحمت» را همچنان گشوده بداریم و آن رابطه مبارک را پیوسته، استوار داریم و به ناتوانی خویش از سپاسگزاری خداوند بر این نعمت، اعتراف نماییم و خاضعانه بگوییم: خداوندا! هرچه هست، از آن تو است و این توفیق عبادت و نیایش هم از الطاف تو است.
هم دعا از تو، اجابت هم ز تو
ایمنی از تو، مهابت هم ز تو
و ملتمسانه از او بخواهیم که این باب را به رویمان گشوده بدارد و سعادت هم سخنی با خود را هیچگاه از ما نگیرد و این عیش مبارکِ هم نشینی با خویش را هیچگاه از ما دریغ ندارد.
ای خدا این وصل هجران مکن
سرخوشان عشق را نالان مکن

منبع: صد کادو