پیام های موسوی بجنوردی و مسجدجامعی برای درگذشت دعایی

به گزارش صد کادو رئیس و قائم مقام مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی در پیام هایی جداگانه درگذشت سیدمحمود دعایی، مدیرمسئول روزنامه اطلاعات را تسلیت گفتند.
به گزارش صد کادو به نقل از مرکز دائره المعارف بزرگ اسلامی، در متن کاظم موسوی بجنوردی، رئیس مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی آمده است: «رحلت یار دیرین امام و رهبری، مبارز مجاهد، مدیر مطبوعاتی پیشکسوت؛ حضرت حجت الاسلام والمسلمین مرحوم آقای سیّدمحمود دعایی را که بیشتر از نیم قرن در راه عدالت و آزادی و استبدادستیزی کوشید و پویید، به محضر حضرت صاحب الامر(عج)، مقام معظم رهبری، ملّت شریف ایران و خانواده‌ی آن دوست عزیز ازدست رفته که فقدانش غمی جانکاه است، تسلیت عرض می کنم و از خداوند متعال برای همه بازماندگان اجر و شکیبایی و برای آن فرهیخته‌ی فرزانه علوّ درجات را مسألت دارم.»

همینطور احمد مسجدجامعی، قائم مقام مرکز دائره المعارف بزرگ اسلامی درگذشت محمود دعایی را تسلیت گفت. در متن این پیام آمده است: «قدیمی ترین مدیر فرهنگی رسانه ای کشور حجت الاسلام سیّدمحمود دعایی دارفانی را وداع گفت. او از پیشگامان نهضت امام خمینی بود و از آغاز کار با ایشان همراه و هم پیمان شد و تا انتهای عمر بر این عهد استوار ماند. پایداری وی در این راه چه در زمان زندگی مرحوم امام و چه بعد از آن همواره پیدا بود.
در کمتر محفل و مجلسی بود که او سخن بگوید و با بیانی شیرین یادی از امام نکند و نکته ای یا خاطره ای نگوید.
روحیه خضوع در او بارز بود و ندیدم در صف اوّل مجلسی نشسته باشد؛ با اهل فرهنگ و هنر بسی مهربان بود و در حیات و ممات از همراهیِ آنها کناره نمی گرفت. در روزنامه وزین اطلاعات جایی برای گروههای متعدد وجود داشت و نوشته ها و گفته ها و بزرگداشت ها و یادداشت های آنها چاپ می شد. چونکه او وجه فرهنگی انقلاب را نمایندگی می کرد و جایگاه فرهنگی اش بارزتر از وجوه دیگرش بود. ایشان در میان عموم اصحاب فرهنگ و هنر و رسانه به کرامت و رحمت و بزرگ منشی شناخته می شد.
استواری اش در مواضع سیاسی جز درایتِ ناشی از نوعی شجاعتِ همراه با متانت و آرامش بود. نه با بادها از جا می جنبید و نه در ابراز مواضعش فریادهای بلند می کشید؛ حتی در شرایط دشوار به شخصیت هایی که از مناسبات قدرت کنار گذاشته می شدند، بی اعتنایی و در حق آنها کوتاهی نمی کرد و گاه احترام او به ایشان بیشتر بروز می کرد.
او چندین دوره نماینده مردم پایتخت در مجلس شورای اسلامی شد که نشان از اعتماد عمومی به مشی و منش ایشان بوده است. حتی مخالفان منصف هم در حق او بد نمی گفتند. خود او هم به روشی زیست و رفتار می کرد که یاد و خاطره امام را مخدوش نکند.
منزل مسکونی وی در شهرآرا بود؛ نه در برج ها و ویلاهای آن چنانی. یک نیمه شعبان، با گروه تهران گردی به خانه ایشان رفتیم، آن چنان ساده و صمیمی برخورد کرد که خاطره ای ماندگار در ذهن حاضران به جا گذاشت. از اتفاق گروهی از همسایگان و اهل محل که از آمدوشد ما آگاه شدند هم به دیدارش آمدند و حدود سی نفر در اتاق های خانه دوطبقه او تقسیم شدیم و صبحانه ای که به دست همسر، فرزندان، عروس ها و داماد وی در منزل تهیه شده بود، خوردیم. آقای دعایی در انتها جدی و صمیمانه از همه مهمانان خوانده و ناخوانده دعوت کرد که در هر نیمه شعبان در همین جا میزبان ما باشند.
ایشان در روز ۱۵ خرداد دارفانی را وداع گفت. این شاید ناشی از صفای باطن و پیوستگی روحی و معنوی او و مرادش مرحوم امام باشد. خدایش رحمت کند.»