گفتگو با عوامل كلبه ای در مه -۲؛ سریال های خانگی انگار ایرانی نیستند!

صد کادو: عوامل کلبه ای در مه در نشستی به لطمه شناسی فرآیند تولید سریال در شبکه خانگی پرداختند و از استاندارد دوگانه در نظارت بر محتوا و ساختار این تولیدات نسبت به مجموعه های تلویزیونی انتقاد کردند.

خبرگزاری مهر – گروه هنر- عطیه موذن: لطمه شناسی تولیدات شبکه نمایش خانگی حالا گویی به یک دور باطل تبدیل گشته است؛ چرخه ای که از قراردادهای مالی و پول های در گردش آن در پروسه تولید تا نظارت بر محتوا و ویترین پر از زرق و برق و لاکچری آن در پروسه پخش، انتقادهای زیادی را متوجه خود کرده است، اما خبری از سامان دهی نیست. آش آنقدر شور شده که صدای هم صنفی ها را هم درآورد است و خود بازیگران و کارگردانان و عوامل تولید به این همه ریخت و پاش سرمایه و از آن مهم تر نمایش عیان و آشکار آنچه قبل تر خط قرمز محسوب می شد، اعتراض دارند.
هفته پیش با همزمان با روزهای آخر پخش سریال «کلبه ای در مه»، عوامل این سریال به خبرگزاری مهر آمدند و در قسمتی از نشستی که با محوریت تجربه تولید این سریال انجام شد به انتقاد از فرآیند تولید سریال در شبکه نمایش خانگی پرداختند.
حسن لفافیان کارگردان، سام قریبیان، حمید ابراهیمی، رضا جوشنی بازیگران و سعید پروینی تهیه کننده سریال تلویزیونی «کلبه ای در مه» در این میزگرد حاضر شدند و در بخش نخست به بیان نکاتی درباره دشواری ها و ملاحظات در حوزه ساخت سریال های بومی پرداختند.
بخش دوم و پایانی این جلسه را در ادامه می خوانید:
* فکر می کنید «کلبه ای در مه» در قیاس با سریال های دیگر آنگونه که انتظار می رفت توانست مخاطب بالقوه را به خود جذب کند؟
حسن لفافیان: پخش سریال ما همزمان با چند سریال طنز شد. هم پیش از ما و هم همزمان با پخش سریال، چند سریال طنز پخش گردید که اصولاً بیننده بیشتری نسبت به کارهای جدی دارد. مخاطب در برخورد با کار طنز نه مقرر است فکر کند نه حرف جدی بشنود. این ایراد کارهای طنز نیست، رسالت سریال طنز این است که بیشترین خنده را از مخاطب بگیرد و اگر موفق شد، رسالتش را انجام داده است. پخش همزمان سریال ما با چند سریال طنز، کارمان را برای دیده شدن از جانب مخاطب مشکل تر کرد.
روایت لفافیان از تفاوت فاحش دستمزدها در تلویزیون و شبکه نمایش خانگی
* سکانسی از بازی آقای قریبیان بواسطه تغییر ناگهانی حس بازیگر در شبکه های اجتماعی سوژه شوخی شد. به نظرم بیش از بازی بازیگر گاهی کیفیت تدوین سبب این واکنش ها می شود، نظرتان درباره این واکنش ها در فضای مجازی چیست؟
سام قریبیان: من که شوخی با این سکانس را ندیدم اما فکر می کنم چیز بدی نیست، نشان دهنده دیده شدن سریال است. حتی به کیفیت تدوین هم ارتباطی ندارد…
لفافیان: با خیلی سکانس ها امکان شوخی هست، کمااینکه بریده یک پلان از بازی حمید ابراهیمی را به سوژه هایی مانند رفتن برق و یا کنکور در فضای مجازی ربط دادند. درباره این سکانس خاص اما نه در تدوین، نه در اجرا و نه در بازی بازیگر هیچ گافی نیست. نه این که چون کار ماست این طور بگویم، خودمان بهتر از هر کس از گاف های مان خبر داریم و اگر بخواهید می گویم کجا اشتباه کردیم، اما این مورد جزو آنها نیست.
* شما نکته ای را درباره تفکیک مخاطبان سریال های خانگی و سریال های تلویزیون مطرح کردید اما فکر می کنید مخاطبی که امروز تا این اندازه دسترسی به سریال های شبکه نمایش خانگی دارد، قابل تفکیک از مخاطب تلویزیون است؟
سعید پروینی: بطور قطع مخاطب این دو مدیوم متفاوت می باشد. در تلویزیون سفارش دهنده شما مشخص است. کار از مرحله طراحی تا انتخاب بازیگر همه چیز برای پخش از تلویزیون است. مخاطبش هم طبیعتاً متفاوت از مخاطبی است که مثل سینما پول پرداخت می کند تا سریالی را تماشا کند…
لفافیان: ما فکر نمی کردیم روزی بتوان بازیگر لخت در سریال نشان داد؟! (در سریال های شبکه نمایش خانگی) همه سیگار می کشند، همه مشروب می خورند، همه کار می کنند، آن هم در شرایطی که کاراکترها شناسنامه هم ندارند و تعریف نمی شوند. در تلویزیون باید شناسنامه کاراکترها از همان ابتدا مشخص باشد لفافیان: اصلاً ما نباید شبکه نمایش خانگی را با تلویزیون قیاس نماییم. در این رقابت از ابتدا تلویزیون برنده است و برای آن هم دلیل دارم. بهترین سریال های پخش شده از شبکه خانگی طبق آمار رسمی، یک میلیون مخاطب داشته اند، در صورتیکه معمولی ترین سریال های پخش شده از تلویزیون بیش از ۲۰ میلیون مخاطب دارد. اساساً سریال زیر این آمار مخاطب نداریم. پس چرا باید این دو مدیوم را با هم قیاس کنیم؟ از جانب دیگر خطوط قرمز در این دو مدیوم متفاوت می باشد. نمایش خانگی امروز از سینما هم جلو زده است!
ابراهیمی: انگار در کشور دیگری ساخته می شوند!
لفافیان: ما فکر نمی کردیم روزی بتوان بازیگر لخت در سریال نشان داد؟! همه سیگار می کشند، همه مشروب می خورند، همه کار می کنند، آن هم در شرایطی که کاراکترها شناسنامه هم ندارند و تعریف نمی شوند. در تلویزیون باید شناسنامه کاراکترها از همان ابتدا مشخص باشد. در شبکه خانگی معلوم است این کارها را فقط برای جذب مخاطب انجام می دهند. این که بطورمثال حجاب در سریال های خانگی خیلی سفت و سخت نیست، برای جذب مخاطب است. در تلویزیون شکلی از ممیزی و خط قرمز وجود دارد که در شبکه خانگی نیست و طبیعی است این مسئله قسمتی از مخاطب را جذب می کند. با همه این ها بازهم معتقدم این دو مدیوم قابل مقایسه نیست. اساساً نوع نگاه مالی در این دو حوزه متفاوت می باشد، هر سریال شبکه نمایش خانگی حداقل ۵ برابر یک سریال تلویزیونی بودجه دارد….
پروینی: حتی بیشتر، یک قسمت از این سریال های نمایش خانگی، بودجه اش به اندازه کل بودجه یک سریال در تلویزیون است.
لفافیان: دستمزدها هم به کل متفاوت می باشد. وقتی که ما برای یک سریال می توانیم صرف نماییم، سه برابرش را برای یک سریال خانگی می گذارند. طبیعتاً کیفیت ها متفاوت می شود. زمانی می توان دو حوزه را قیاس کرد که شرایط برابر باشد.
قریبیان: من هم در نمایش خانگی بازی کرده ام، هم سریال ساخته ام. برای ساخت فیلم سینمایی «خروج» ما با تراکتور از جنوب تا تهران را آمدیم. واقعاً ۷ استان را گشتیم و برای این فیلم جاهایی رفتم که تا آن زمان نرفته بودم. جاهایی بود که یک دیش ماهواره نمی دیدیم. موبایل همراه مان نمی بردیم چون اساساً آنتن نمی داد. شما فقط استان تهران را ملاک قرار ندهید. من در روستایی به نام جعفرآباد کار کردم که آب نداشت و با تانکر برایشان آب می بردند. این جماعت نمی نشینند سریال شبکه خانگی را ببینند. این ها نهایت تفریح شان تلویزیون ملی است. این آدم ها نه لهجه بازیگران برای شان مسئله است نه کیفیت تدوین و این چیزها، او فقط می خواهد ۴۵ دقیقه بنشیند و سریال ببیند. تهران را نگاه نکنید. ۶۵ میلیون آدم غیرتهرانی را مدنظر داشته باشید که تنها تلویزیون می بینند.
قریبیان: می گویند چقدر می گیری این نقش را بازی کنی!
* بعنوان بازیگر فضای به وجود آمده در تولید سریال های خانگی و به ویژه ماجرا دستمزدهای بالای آنجا، چقدر روی کار شما اثر گذاشته است؟
قریبیان: سریال «کلبه ای در مه» طولانی ترین کار من بعنوان بازیگر است که ۶ ماه طول کشید. به طور معمول کار بلندمدت قبول نمی کنم. این کار را اینقدر دوست داشتم، پذیرفتم. من در تلویزیون هم پولم را می گیرم اما مسئله اصلی این است که نقش را دوست داشته باشم. تا امروز اصلاً پیش نیامده بابت کاری جلو بروم و سر مسائل مالی به توافق نرسیم. سر متن و شیوه کار شاید به توافق نرسم اما پول بالاخره می آید. تا امروز برای پول کار نکرده ام. پول مسئله ام بوده است اما اگر کاری را کرده ام حتما باید متن و نقش ش را دوست داشته باشم. جایی رفتم برای کار، گفتند برای این نقش چند می گیری؟ برای این نقش چند؟! گفتم این یکی نقش را اصلاً بازی نمی کنم، حتی اگر یک میلیارد دستمزد بدهید. وقتی کارگردان و تهیه کننده ای نسبت به بازیگر چنین نگاهی دارند، چه می توان گفت. نه این که پول برایم مهم نباشد اما اول متن، دوم نقش، سوم عوامل که هرروز همدیگر را می بینیم و چهارم برای من دستمزد اهمیت دارد.
* ما خیلی می بینیم بازیگران می گویند متن خیلی برایشان اهمیت دارد اما در عین حال این اولویت را فقط در تلویزیون دارند و همان افراد در شبکه نمایش خانگی در آثاری بازی می کنند که متن ندارد و فقط با زرق و برق و فضای لاکچری باگ متن را پر کرده است.
قریبیان: من همین الان سریالی در شبکه نمایش خانگی قرارداد بسته ام که متن ندارد اما به علت همین مسائلی که پیش آمده است در یکی از بندهای قراردادمان نوشته ایم به شرط خوانش متن.
* این اتفاق جدیدی است؟
قریبیان: خود من از یکی از دوستان این نکته را یاد گرفتم کسی که در سریالی بازی کرده بود و پس از نگارش و ساخت آن، متوجه شده بود که سرش کلاه رفته است و بعد چنین بندی در قرارداد آورده بود. بنا بر این ما در این قرارداد نوشتیم به شرط خوانش متن.
* در همین وضعیت اما خیلی ها هم ممکنست چنین ملاحظه ای نداشتنه باشند، بازیگر، کارگردان و سایر عوامل فقط به علت پولی که در چرخه آثار نمایش خانگی وجود دارد هر کاری انجام می دهند.
پروینی: ما در این تلویزیون، سریالی داشته ایم که بطور مثال در فیلمنامه، میزانسن جلسه شورای شهر بوده است که باید در آن ۱۲ نفر دور یک میز بنشینند تا این جلسه اصولی باشد اما عوامل پول نداشته اند که این جلسه را به همان شکل برگزار کنند و همه نماها را بسته و بصورت تک تک گرفتند و بعد اینها در تلویزیون تدوین شده است. باتوجه به شرایط مالی سازمان و دولت در تلویزیون پول بموقع نمی رسد، همین الان من به همه عوامل بدهکار هستم. همه هم این شرایط تلویزیون را می دانند. دوستان شما وقتی مقایسه می کنند باید اینها را هم در نظر بگیرند. من در تلویزیون قیمت آ را می گیرم ولی تهیه کننده در شبکه نمایش خانگی همین آ حداقل ضرب در پنج می شود و پنج برابر می گیرد.
لفافیان: بیشتر است.
پروینی: من باید با خواهش و تمنا کارگردان و بازیگر برای سریال تلویزیون بیاورم و او را قانع کنم که تاثیرگذاری این سریال ها بیشتر است. دو تهیه کننده تا همین الان داشته ایم که قبل از این می گفتند دیگر در تلویزیون کار نمی کنند و به شبکه خانگی رفته بودند و حالا بازگشته اند. چون فیدبک بیشتری از مردم دریافت می شود. از آقای جواد عزتی حرفی نقل قول شده بود که هنوز مردم او را با نقش آقا لطیف در سریال تلویزیونی می شناسند. باتوجه به همه این نکات تلویزیون تاثیرگذارتر است.
تفاوت ممیزی در تلویزیون و شبکه نمایش خانگی
قریبیان: من خاطرم هست همزمان فیلم «خط ویژه» از من درحال اکران بود و سریال «رهایی» هم در ۱۰ قسمت پخش گردید. یک روز در بانک بودم و کودکی ۱۰ ساله به من گفت «آقا دزده» چون دیالوگی در سریال وجود داشت که امیرحسین مدرس به من می گفت آقادزده.
رضا جوشنی: یکی از مباحثی که در نمایش خانگی از آن غفلت شده مخاطب شناسی است و اصلاً کسی که در این عرصه کار می کند فکر نمی کند کسی که در یکی از روستاهای گیلان است چه فکری یا چه دغدغه ای دارد. او فقط به فکر تهران و فروش است. گیشه سینماها را تهران تعیین می کند که چه فیلمی خوب فروخته یا چه فیلمی مخاطب نداشته است اما تلویزیون اینطور نیست و دیگر تهران و مردم تهران معیار نیستند. من در تلویزیون باید به فکر مردم فلان روستا در یک نقطه کور هم باشیم.
پروینی: سریال های درام یک سال اخیر نمایش خانگی را نگاه کنید می بینید همه آنها شده است مبلمان و دکورهای شیک و لاکچری. همین ها را ما در تلویزیون بسازیم از شورای نظارت بر صداوسیما نقد می شود که ترویج تجمل گرایی شده است پروینی: اگر سریال های درام یک سال اخیر نمایش خانگی را نگاه کنید می بینید همه آنها شده است مبلمان و دکورهای شیک و لاکچری. همین ها را ما در تلویزیون بسازیم از شورای نظارت بر صداوسیما نقد می شود که ترویج تجمل گرایی شده است و ممکنست برخی این نقد را منطقی ندانند اما درست این است که شاید در زندگی برخی تجمل گرایی نباشد اما کل مخاطبینی که این سریال ها را می بینند از اقشار مختلف جامعه هستند و در نقاط مختلف شهر و روستا زندگی می کنند که می تواند برای آنها تجمل گرایی باشد.
لفافیان: این قیاسی که هم صنفی های شما و همکاران ما بین خروجی سریال های تلویزیونی و شبکه خانگی انجام می دهند از اساس اشتباه است چون ظرف ها یکی نیست. سریال ما بطور مثال با پنج میلیارد تولید شده و سریالی در شبکه خانگی با ۷۰ میلیارد تولید شده است. نه این که پول موجب خروجی سریال است اما اگر واقعاً همه امکانات برای ما هم برابر بود خیلی کمک می کرد تا ما هم وقت بگذاریم و سریال خوب بسازیم. حتی در خود شبکه خانگی هم بطورمثال نمی توان «می خواهم زنده بمانم» را با «زخم کاری» مقایسه کرد چون اعداد و ارقام میان همان ها هم یکسان نیست و به شکل عجیبی با هم فرق می کند. از این طرف در خود تلویزیون هم نمی توان سریال ها را با یکدیگر مقایسه کرد و برخی آثار در خود تلویزیون چهار برابر ما بودجه دارند درحالیکه ما ۱۰ یا ۱۵ برابر همان آثار لوکیشن یا هنرپیشه داشته ایم.
* آیا این بودجه می تواند استانداردها را ارتقا دهد؟ بطورمثال آقای مهدویان مدتی پیش اعلام نموده بود که الان از نتفلیکس به کارگردانان ما پیشنهاد می دهند چقدر این ظرفیت حالا وجود دارد؟
لفافیان: به نظرم ارتباطی ندارد.
پروینی: در این که فیلمسازان ما قابلیت کارهایشان آنقدر بالا و باکیفیت هست که در وضعیت کارهای جهانی می تواند قرار بگیرند اصلاً جای بحث و دور از ذهن نیست اما نکته اساسی اینجاست که آیا واقعاً داشتن بودجه زیاد موجب کیفیت می شود که جواب این است که خیر به تنهایی بودجه زیاد تضمینی برای خروجی خوب و با استانداردهای جهانی نیست و به نظرم بایستی به این نکته توجه کرد که حتی کارهای فاخری که در وی او دی ها ساخته و پخش می شوند دارای کیفیت جهانی نیستند. به نظرم به علت پرت رفتن هزینه بطور کمال و این که تمام هزینه ها صرف ساختار نمی گردد بایستی مشکل را در ساخت دید نه بودجه.
مثالی هم بزنم درباره بودجه های این آثار که همزمان با سریال «کلبه ای در مه» یک سریال شبکه خانگی هم تولیدش را آغاز کرد. یک سریال ۱۵ قسمتی در شبکه نمایش خانگی که برآورد آن ۱۲ برابر سریال ما بود. سریال ما ۳۴ قسمت و آن سریال نمایش خانگی ۱۵ قسمت بود.
ابراهیمی: البته پول چنین آثاری مشکوک است.
پروینی: بیشتر مقصودم نسبت به میزان بودجه است. حتی و اگر هم بخواهیم ۱۵ قسمت آنها را در مقابل ۳۴ قسمت این سریال بگذاریم این بودجه حدود ۲۴ برابر می شود.
* این تفاوت فقط در بودجه است؟
قریبیان: من برای نخستین بار که پیشنهادی برای بستن قرارداد یکی از سریال های نمایش خانگی را داشتم متوجه شدم حتی جنس برخورد و مدل حرف زدن هم فرق می کند. من تا حالا چنین مدلی ندیده بودم. خود من هم سریال برای نمایش خانگی ساخته ام و همان گونه که همیشه بلد بوده ایم با همه رفتار کرده ایم. دستمزد استاندارد و نرم داده ایم و…
ابراهیمی: جالب اینجاست من یک دفعه به یکی از سریال های خانگی دعوت شدم و گفتم فلان مقدار می گیرم و بعد به من گفتند ما اینقدر بیشتر هم می دهیم. (خنده جمع)

لفافیان: ما الان داریم درباره بخش بازیگری حرف می زنیم اما بحث این است که حتی منشی صحنه در کار شبکه نمایش خانگی دو برابر تلویزیون می گیرد و دیگر به تلویزیون نمی آید. از دستیار سه دوربین مگر چه انتظاری وجود دارد آیا می تواند آنجا اتفاق عجیبی رقم بزند که در تلویزیون نتواند. اتفاق و عملکرد همان است اما آنجا پولی است که نمی توانم بگویم نظارت نیست اما بی خود هزینه می شود.
* یعنی منبع مالی اهمیتی ندارد؟ این پول به نظر شما هم مشکوک است؟
لفافیان: من نمی دانم…
پروینی: ما نمی گوییم مشکوک است اما وقتی تعدادی از پرونده ها بررسی می شود این مساله هم مطرح می شود مگر از «شهرزاد» این پول های مشکوک بیرون نیامد؟
لفافیان: بله در مورد «شهرزاد» ابتدا عنوان شد و بعد هم پرونده آن باز شد. با این وجود درباره بسیاری از این آثار پول مشکوکی وجود ندارد. وقتی وی اودی یک میلیون بازدید کننده دارد و حق اشتراک کاربر ۵۰ هزار تومان است در یک ماه مبلغ ۵۰ میلیارد تومان می شود یعنی در یک ماه هزینه ساخت یک سریال فراهم می شود.
قریبیان: تازه تبلیغات هم این میان می گیرید.
ابراهیمی: من سوال دارم که چرا یک بازیگر باید چند میلیارد تومان پول بگیرد؟
* چنین پولی به خود شما پیشنهاد شود دریافت می کنید؟
ابراهیمی: اگر قرار بود ما از این پول ها بگیریم که تا الان گرفته بودیم.
پروینی: خود بقیه بازیگران هم مصاحبه کرد و گفت نمی دانستند وگرنه نمی گرفتند. اما آیا این پول را پس دادند؟
ابراهیمی: زمانی هست شما واقعاً در جریان این پشت پرده ها نیستید و ماجرا را نمی دانید آن وقت مقصر نیستید. خود من اگر بدانم یک منبع مشکوک مالی وجود دارد قرارداد نمی بندم.
قریبیان: آقای نصیریان هم در سریال «شهرزاد» وقتی متوجه شد دیگر قرارداد نبست.
ابراهیمی: هم پول ها کلان است و هم کسانی که آنها را دریافت می کنند عده ای هستند که در همین برنامه ها تکرار می شوند. شما ببینید در همین تاک شوها و مسابقه های ترکیبی عده ای هنرمند هستند که دائم در این برنامه ها دعوت شده و میهمان می شوند، یعنی در این کشور میهمان دیگری وجود ندارد؟
قریبیان: یک دلیلش هم رقابت پلت فرم هاست.

* این رقابت به خروجی خوبی منتهی شده است؟
قریبیان: این را نمی دانم ولی بطورمثال یک سریال منحصراً از یک پلت فرم پخش می شود و در تبلیغ آن هم تاکید می شود که فقط از این پلت فرم قابل خریداری است درحالیکه من نمی روم به خاطر همان یک سریال اشتراک پلت فرم دیگر را هم تهیه کنم بالاخره یک روز آن سریال را هم می بینم. سریال «عالیجناب» من در زمان ارائه از دو پلت فرم اصلی پخش گردید ولی الان اینطور نیست. حالا گویی نوعی انحصارگرایی بوجود آمده است چون این پلت فرم ها وارد تولید شده اند. این که شما، تولید کننده، سرمایه گذار و پخش کننده باشید می شود انحصارطلبی و این انحصار مونوپلی می شود که منفی است. این که من بگویم من می سازم و فقط هم باید از پلت فرم من کار را ببینید می شود انحصار.
لفافیان: ببینید بخش خصوصی به نظرم عین سرمایه گذاری است. سینما هم همین است سرمایه گذاری می کنید و بعد یا با فروش سود و ضرر می کنید. در سریال های خانگی هم من می گویم طرف دارد سرمایه گذاری می نماید پس از آن هم سودی به دست می آورد ولی اگر سریال های خانگی حالا زیر نظر بخش دولتی است باید نظارت جدی تر شود. یعنی وقتی داریم درباره بخش دولتی و بیت المال حرف می زنیم باید همه چیز جدی تر شود.
* حتی پولی که کاربر بابت سریال ها و اشتراک ماهانه می پردازد باید در نظر گرفته شود.
لفافیان: نوع مدل اشکال دارد. نمی گردد دستمزد بازیگر و عوامل در تلویزیون یک پنجم شرایطی باشد که آن هم نظارت بخش دولتی روی آنست. مگر بازیگر توانایی اش در رسانه های تصویری ۶ برابر می شود دکمه ای را می زند و بازی حیرت انگیزتری انجام می دهد؟ این تفاوت موجب می شود که قسمتی از دوستان مثل آقای ابراهیمی شرایط را کنترل می کنند و می گویند در صورت وجود پول مشکوک کار نمی کنند اما برخی هم کنترلی ندارند و استقبال هم می کنند. حتی با استناد به آن آثار برای کار بعدی در تلویزیون قیمتی می گویند که ما همه به همدیگر نگاه می نماییم و می گوییم ۶ برابر کل کار است. فرد اما راحت می گوید من گرفته ام و از در بیرون می رود.
* به تدریج رقم ها را جا به جا می کند!
لفافیان: به تدریج شما به این نتیجه می رسید که نمی توانید بازیگران یا عواملی را که می خواهید با آن رقم ها بیاورید. مجبور می شوید که یکی دو نفر را که دستمزدشان کل بودجه سریال می شود پیشنهاد دهید و باقی بازیگران را عذر می خواهم از این اصطلاح که بد جا افتاده است استفاده می کنم از تئاتری ها کمک بگیریم. انگار قرار نیست به تئاتری ها پول بدهیم تازه آنها بیشتر خاک صحنه خورده اند و حتی باید به آنها بیشتر هم بپردازیم.
* با این مسائلی که نسبت به گردش مالی شبکه نمایش خانگی چرا سریال «عالیجناب» را نساختید؟
قریبیان: معضل این کار در بخش تهیه کنندگی بود. تهیه کننده البته حدود ۶ ماه پیش پیغام فرستاد که ادامه سریال را بسازیم چون ما پروانه ساخت ادامه را هم دریافت کردیم و حتی پیش تولید هم رفتیم اما پول عوامل پرداخت نشد. معضل تولیدی در آن سریال داشتیم و من شرایط جدیدی می خواستم که مهیا نشد.
* و تجربه حضور در سریال خانگی را دیگر نخواستید ادامه دهید؟
قریبیان: من دو بار آثاری را برای ساخت پیشنهاد دادم که هر دو بار از جانب ارشاد رد شد. یک دفعه دوستان گفتند که موضوع به شکلی است که بهتر است الان ساخته نشود و دفعه دیگر هم درخواست های غیرقانونی داشتند که ما تا جایی هم زیر بار رفتیم اما بعد زیر حرف زدند و من هم با خود گفتم تا این شورای پروانه ساخت وجود دارد درخواستی برای تولید سریال نمی دهم.

منبع: صد کادو