در گزارش صد كادو مطرح شد؛ سینمای امروز را سرمایه سانسور می كند

صد کادو: محمود غفاری کارگردان سینما بیان کرد که هم اکنون یک سانسور هوشمند بر ما حاکم است که در قالب آن صاحبان سرمایه قبل از وزارت ارشاد دست به سانسور فیلم ها می زنند.

محمود غفاری کارگردان سینما که بتازگی برای فیلم سینمایی «روز سیب» پروانه ساخت دریافت کرده است در گفتگو با خبرنگار مهر درباره سرانجام این فیلم اظهار داشت: باتوجه به شرایط کرونا و اینکه «روز سیب» فیلمی در حوزه کودکان است ما همه چیز را متوقف کرده ایم چون نمی گردد ریسک کرد. ما به تعداد زیادی از کودکان برای حضور در این فیلم سینمایی نیاز داریم بدین جهت درحال حاضر دست نگه داشته ایم. قبل از این گفته شده بود واکسیناسیون تا بهار انجام می شود و ما هم، چنین محاسبه کرده بودیم که اواخر تابستان پیش تولید را شروع نماییم ولی هم اکنون همه چیز مبهم است.
وی اضافه کرد: در این یک سال کرونائی قسمتی از هنرمندان به فعالیت در سریال های شبکه نمایش خانگی روی آورده اند اما آن دسته از فعالان سینمای مستقل که هیچ گاه به سمت سریال سازی نرفتند و وارد مسائل گیشه و پول و پول بازی نشده اند، در این یک سال نابود شدند. به نظرم بطور کلی کار کردن در سینمای ایران خودش به لحاظ مالی یک ریسک بزرگ است و وقتی مسائل جانی هم به آن اضافه می شود قضیه سخت تر می شود. از همین رو ما منتظر هستیم ببینیم تصمیم گیران درباره واکسیناسیون چه می کنند چون هم اکنون سلامتی مهم تر از فیلمسازی است.
بعید می دانم رعایت پروتکل ها در یک پروژه سینمایی ممکن باشد
غفاری با اشاره به اینکه برخی عنوان می کنند پروتکلهای بهداشتی در آثارشان رعایت می شود، توضیح داد: من بعید می دانم چنین چیزی امکان پذیر باشد به هر حال ما در یک لوکیشن کوچک و با کمترین فاصله دور هم جمع می شویم بدین سبب نمی گردد پروتکلهای بهداشتی را مقابل دوربین رعایت کرد حتی پشت دوربین هم امکان پذیر نیست. چون به هر حال ماسک زدن شرایط سختی را برای تنفس به وجود می آورد با چنین وضعیتی اگر فعالیت سخت و پیچیده هم داشته باشید راندمان کاری به شدت پایین می آید.
به عنوان فردی از سینمای مستقل، می گویم که برای افرادی مثل من که در جریان سینمای مستقل هستند، فرقی نمی کند که سینما رونق داشته باشد یا نه چون حتی اگر رونق هم داشته باشد فیلم های ما را اکران نمی کنند، چرخه اقتصادی فیلم های مستقل با فیلم های عامه متفاوت تر است بنا بر این آثار این جریان هم تاریخ انقضای چندانی ندارند وی ادامه داد: سینماگرانی هم که عکسهایی از پروژه های خود منتشر می کنند هرچند این مساله را مد نظر دارند که تصاویری ارائه بدهند که در آنها پروتکلهای بهداشتی رعایت شده است اما در همان ها هم می شود تراکم جمعیت را دید. من نمی دانم دوستان شبکه نمایش خانگی چگونه جرأت می کنند با چنین وضعیتی کار کنند چون می بینیم که یک دفعه ۶۰ نفر در یک لوکیشن محدود کنار هم هستند.
کارگردان فیلم سینمایی «شماره ۱۷ سهیلا» توضیح داد: من بعنوان فردی از سینمای مستقل، می گویم که برای افرادی مثل من که در جریان سینمای مستقل هستند، فرقی نمی کند که سینما رونق داشته باشد یا نه چون حتی اگر رونق هم داشته باشد فیلم های ما را اکران نمی کنند، چرخه اقتصادی فیلم های مستقل با فیلم های عامه متفاوت تر است بنا بر این آثار این جریان هم تاریخ انقضای چندانی ندارند. ولی تعدادی از فیلم ها چنین هستند که صاحبانشان برای آنها ۱۰ میلیارد تومان خرج می کنند، از هنرپیشه های چهره استفاده می نمایند و… این در حالیست که در یک سال قبل فیلم های زیادی تولید شده که اکران نشده است.
غفاری افزود: از همین رو نمی دانم این افراد چه افقی می بینند که این فیلم ها را می سازند؟ در وضعیت فعلی تکلیف اکران آنلاین که مشخص است چون اصلاً سرمایه اولیه را برنمی گرداند از جانب دیگر اکران سینمایی هم به جایگاه «هنر و تجربه» رسیده است، یعنی آن شرایطی که قبل تر فقط بر «هنر و تجربه» حاکم بود حالا در اکران عمومی اتفاق افتاده، با توجه به این که به خاطر کرونا وضعیت کسب وکار صنایع بزرگ مثل ساخت و ساز و… کساد شده است تعدادی از سینماگران به سراغ سرمایه گذارانی که در آن حوزه ها فعال بودند، می روند و آنها را مجاب می کنند و برخی آمار و ارقام وارونه را ارائه می دهند تا آن سرمایه گذاران به حوزه تولید ورود کنند. بیشتر این افراد هم دغدغه نمایش را ندارند چون در همان مرحله تولید پول درمی آورند از همین رهگذر است که می توانند خانه های بزرگ تر و ماشین های بهتر برای خودشان بخرند یعنی هرچه وضعیت اقتصادی کشور آشفته تر می شود چنین افرادی بیشتر به خانه ها و ماشین های بهتر فکر می کنند چون هزینه هایش را از یک سری افراد پولدار و با رانت به دست می آورند.
آن ها که با فیلم لوباجت (کم هزینه) کاسبی می کنند!
وی با اعلان اینکه در این میان سینمای مستقل به سبب اینکه ارزان است، همیشه یک چرخه مشخص دارد اظهار نمود: فعالان سینمای مستقل اصولاً فیلم های لوباجت می سازند هرچند این روزها بعضی می گویند فیلم های لوباجت دست کم با سه میلیارد تومان ایجاد می شود اما این حرف درست نیست. کسانی که چنین چیزهایی می گویند خودشان از فیلم لوباجت کاسبی می کنند! چون اگر همین حالا بخواهید یک فیلم این چنینی بسازید می توانید آنرا با یک میلیارد هم به پایان برسانید که غالباً هم سرمایه اولیه آن از محل تفاوت قیمت ریال و دلار باز گردانده می شود. اگر فیلم دو سه جایزه، چند نمایش خارجی، فروش حق پخش تلویزیونی و… داشته باشد هزینه آن حاصل می شود.
غفاری در بخش دیگر از صحبت هایش توضیح داد: بزرگترین دلیلی که من تصمیم گرفتم به سمت سینمای کودک بیایم این است که سانسور در سینمای ایران زیاد شده و نمی گردد وارد حوزه های مختلف شد. اصلاً تعدادی از این سانسورها از طرف تهیه کنندگان و سرمایه گذاران اعمال می شود چون می گویند ما سوژه امن می خواهیم تا بتوانیم به آسانی فیلم را به نمایش بگذاریم و از آن پول دربیاوریم، می گویند فیلم را به شکلی بسازید که در پخش تلویزیونی گرفتار مشکل نشویم. به این مساله سانسور هوشمند می گویند یعنی حتی اگر وزارت ارشاد کار شما را سانسور نکند، سرمایه این کار را می کند. مجموع این عوامل موجب شد به سراغ ژانری بروم که کمترین فشار سانسوری را داشته باشد. این مساله البته مسبوق به سابقه است چون در دهه ۶۰ هم وقتی فشارها زیاد شد فیلمسازان شاخص به سراغ سینمای کودک رفتند چون دردسر آن کمتر بود.
این کارگردان در آخر بیان کرد: من فقط برای عبور از این دوره این کار را کردم. چون پس از «شماره ۱۷ سهیلا» می خواستم فیلم دیگری با موضوع اجتماعی بسازم که اتفاقاً دنباله ای بر همان فیلم بود اما به سبب همین فشارها نتوانستم به این مساله که اتفاقاً بسیار فراگیر شده است بپردازم. به این فکر کردم که من حدود ۵ سالی است که بیکار هستم و باید کاری انجام بدهم بنا بر این حوزه کودک را مناسب دیدم.

منبع: sadkado.ir