همدم مرگ، پرستار زندگی

صد کادو: «ماه های اول شیوع رفتار بعضی از مردم خیلی ناراحت کننده بود. مثلاً وقتی پرسنل داروخانه متوجه می شدند من پرستار بیمارستان مسیح دانشوری هستم ماسک را روی صورتشان محکم می کردند و می گفتند عقب تر بایستم یا در یک فروشگاه وقتی فروشنده متوجه شد پرستار هستم گفت به لباس ها دست نزن! تاکسی های اینترنتی همین حالا هم حاضر نمی شوند نزدیک بیمارستان بیایند؛ گرچه الان شرایط بهتر شده اما بازهم شاهد این نامهربانی ها هستیم.»

به گزارش صد کادو به نقل از ایسنا، روزنامه ایران نوشت: «بعد از شیوع ویروس کرونا زندگی بسیاری از پرستاران دستخوش تغییر شد. آنها در این ۱۰ ماه درگیری با کرونا چه مرگ ها که ندیدند و چه شیون ها که نشنیدند و چه جان هایی را که از کام مرگ بیرون نکشیدند. مدتی پیش سازمان نظام پزشکی کشور تعداد شهدای مدافع سلامت را ۱۹۲ نفر اعلام نمود که ۵۷ نفرشان پرستارند.

نسترن طالبی یکی از پرستاران بخش اورژانس بیمارستان مسیح دانشوری اولین پرستاری بود که در این بیمارستان به کرونا مبتلا شد و خوشبختانه نجات یافت. او می گوید: «روزی که لباس سفید پرستاری به تن کردم فکر نمی کردم چند سال بعد سروکله چنین بیماری عجیبی پیدا شود و همه دنیا را درگیر کند. من نخستین پرستاری بودم که به کرونا مبتلا شدم. اواخر بهمن سال گذشته، علائم نفس تنگی و تب و خستگی داشتم. تصور می کردم آنفلوانزا گرفته ام اما وقتی کیت های آزمایش کرونا به بیمارستان رسید مشخص شد کرونا گرفته ام. همسرم هم مبتلا شد و هر دو در خانه قرنطینه شدیم. از شدت نفس تنگی و بی حالی و ضعف، زمینگیر شده بودیم. بیمارستان مسیح دانشوری بلافاصله سانتر بیماران مبتلا به کرونا شد و همه برای مقابله با این بیماری آماده شدیم.

روزهایی که قرنطینه بودم دلم پیش همکارانم بود. همه امید داشتیم بحران تا اردیبهشت تمام شود. روز اول عید وقتی تستم منفی شد بلافاصله به بیمارستان برگشتم. افزایش بیماران مبتلا به کرونا و افراد بد حال ما را از نفس انداخته بود. در آی سی یو وقتی کد ۹۹ برای یک بیمار بدحال اعلام می شود باید بیمار را احیا یا اصطلاحاً سی پی آر نماییم. حالا تصور کنید همزمان چند بیمار کد می خوردند. در این گیرودار هر هفته برخی از پرستاران هم مبتلا می شدند و بقیه باید جای آنها را پر می کردند. ۹۰ درصد پرسنل کادر درمان و پرستاران بیمارستان مسیح دانشوری به کرونا مبتلا شدند که بلافاصله پس از بهبودی برمی گشتند.»

او لحظه های تلخی را که در این ۱۰ماه تجربه کرده این طور روایت می کند: «این مدت لحظه های تلخ زیادی را دیدم و اشک ریختم. یک دفعه مرد ۳۸ ساله ای که کارمند بانک بود با نفس تنگی شدید در بخش ما بستری شد. مسئولیت این بیمار که با دستگاه پرفشار اکسیژن نفس می کشید با من بود. چند روز بعد وضعیت بهتری پیدا کرد و غذا خورد و با من حرف زد. فردا وقتی برای تحویل گرفتن شیفت آمدم دیدم تختش خالی است؛ گفتند شب کد خورد و فوت کرد.»

با این همه اوایل رفتار مردم در اماکن عمومی با پرستاران دل آنها را به درد می آورد: «ماه های اول شیوع رفتار بعضی از مردم خیلی ناراحت کننده بود. مثلاً وقتی پرسنل داروخانه متوجه می شدند من پرستار بیمارستان مسیح دانشوری هستم ماسک را روی صورتشان محکم می کردند و می گفتند عقب تر بایستم یا در یک فروشگاه وقتی فروشنده متوجه شد پرستار هستم گفت به لباس ها دست نزن! تاکسی های اینترنتی همین حالا هم حاضر نمی شوند نزدیک بیمارستان بیایند؛ گرچه الان شرایط بهتر شده اما بازهم شاهد این نامهربانی ها هستیم.»

متین محمدی هم از ۴ سال قبل پرستار بخش آی سی یو حاد تنفسی بیمارستان مسیح دانشوری است. هنوز هم وقتی می خواهد از نخستین پیک کرونا بگوید صدایش می لرزد. تنها آرزوی او خالی شدن تخت های بخش آی سی یو است: «اولین بیمار مبتلا به کرونا در شیفت من بستری شد. هیچ گاه آن شب را فراموش نمی کنم. هر روز پیگیر اخبار شیوع ویروس در کشور چین بودیم و دعا می کردیم وارد ایران نشود. نخستین بیمار مبتلا به کرونا ساعت ۶ عصر اول اسفند توسط اورژانس به بیمارستان ما منتقل شد. با دیدن بیمار که وضعیت حادی داشت، تنم لرزید. مرد ۴۵ ساله ای بود که همان شب فوت کرد. سه بیمار دیگر هم به بخش ما منتقل شدند و بلافاصله آنها را به دستگاه وصل کردیم و دستورات دارویی را گرفتیم، متأسفانه وضعیت بیماران به قدری وخیم بود که همان شب هر چهار نفر فوت کردند و این ترس ما را بیشتر کرد. من پرستاری را با عشق انتخاب نموده بودم و نمی توانستم به خاطر حفظ جان خودم فرار کنم. ما قسم خورده ایم برای نجات جان بیماران تلاش نماییم و باید می ماندیم. اسفندماه وضعیت خیلی بدی داشتیم و هر روز به تعداد بیماران بدحال اضافه می شد. شناختی هم از درمان این بیماری نبود ولی با تلاش دکتر هاشمیان و دکتر طبرسی بهترین تجهیزات بیمارستانی در اختیار ما قرار گرفت و کم کم متوجه شدیم با چطور پدیده ای رو به رو هستیم.»

متین یک ماه خانه نرفت و هفته ای یکی -دو بار همسر و پسر یک ساله اش را در بالکن خانه دید و تلفنی حرف زد. چه لحظه عجیبی! می گوید در طول این مدت لحظه هایی را تجربه کرده است که هیچ گاه فراموش نمی کند: «در پیک بیماری تعداد بیماران بدحال بیشتر می شود و آمار فوتی ها بالا می رود. بسیاری از همراهان بیمار تصور می کنند آن قدر مرگ و میر دیده ایم که سنگدل شده ایم اما این طور نیست. بیمار بدحالی داشتیم که با پلاسما درمانی وضعیت بهتری پیدا کرده بود و حتی بدون دستگاه می توانست نفس بکشد. آن قدر خوشحال بودیم که با خانواده اش تماس تصویری گرفتم تا خبر سلامتی اش را بدهد. یک ساعت بعد وقتی لیوان آب را سرکشید دستش را به علامت تشکر بالا آورد و همان لحظه ایست قلبی شد و تمام کرد. همه شوکه شده بودیم و گریه می کردیم، متأسفانه ویروس کرونا جهش ژنتیک دارد و می تواند موجب ایست قلبی در بعضی از بیماران شود، البته لحظه های خوب هم داشته ام. خوشبختانه با داروهایی که دکتر هاشمیان تجویز می کرد برخی از بیماران وضعیت بهتری پیدا می کردند. جوان ۲۳ ساله ای را که شرایط خیلی بدی داشت با لوله گذاری به دستگاه ونتیلاتور وصل کردیم. روز اول لبهایش تکان می خورد. به شوخی گفتم بلندتر بخوان ما هم لذت ببریم. گفت زیارت عاشورا می خوانم. هر روز وضعیت او بدتر می شد تا جایی که ۱۰ درصد امید به زنده ماندن داشتیم. حس شنوایی آخرین حسی است که از بین می رود و انسان تا لحظه آخر عمر می تواند بشنود برای همین زیر گوشش شروع کردم به خواندن زیارت عاشورا. سه روز بعد وقتی شیفت را تحویل گرفتم همکارانم گفتند بیمار وضعیت خیلی خوبی پیدا کرده و از دستگاه جدا شده. از خوشی گریه کردم، دو هفته پس از بیمارستان مرخص شد و لحظه خداحافظی گفت وقتی بیهوش بودم متوجه شدم شما برای من زیارت عاشورا می خوانید.»

متین هم مثل بسیاری از پرستاران و پزشکان از رفتار بعضی از مردم در برخورد با آنها و همین طور رعایت نکردن پروتکل های بهداشتی گلایه دارد: «همه خستگی ‎ها و فشارها را به جان و دل می پذیریم اما بعضی از رفتارها به شدت روح ما را آزار می دهد. این که راننده تاکسی وقتی متوجه می شود پرستار بخش آی سی یو هستی وسط اتوبان صیاد پیاده ات می کند یا در بانک و سوپرمارکت نگاه خوبی به تو ندارند روح و روان انسان را به هم می ریزد. از همراهان بیمار فحش و ناسزا می شنویم اما به خاطر شرایط روحی شان سکوت می نماییم. آنها می بینند با لباس های ایزوله و ماسکی که به صورت داریم به سختی نفس می کشیم اما تصور می کنند ما مقصر مرگ عزیزشان هستیم و ناسزا می گویند؛ نمی دانند یک روزی که تخت های آی سی یو خالی باشند بهترین روز زندگی ماست. در این ۱۰ ماه از هفت تخت آی سی یو فقط دو روز تخت خالی داشتیم و خوشحال بودیم. همیشه تخت ها پر است و هنوز هم بیماران بد حال مرتب بستری می شوند و تخت خالی نداریم. وقتی می بینم مردم رعایت نمی کنند و ماسک نمی زنند همه وجودم درد می گیرد. تذکر هم می دهی می گویند کرونا چی هست؟ من خودم دو بار مبتلا شدم. بار اول همسرم هم مبتلا شد و با پسر یک ساله ام شرایط بسیار سختی را پشت سر گذاشتیم. بار دو هم اوایل همین ماه بود. با وجود تنگی نفس و تب و لرز ترجیح دادم در خانه قرنطینه شوم. اگر بستری می شدم ممکن بود بیمارانی که شرایط بدتری دارند به خاطر نبود تخت خالی پذیرش نشوند. حالا هم تنها آرزوی من این است که تخت های آی سی یو خالی باشد تا دست زن و بچه ام را بگیرم و بدون ماسک راحت در خیابان قدم بزنم.»

زهرا بارانی پرستار بخش آی سی یو اورژانس بیمارستان رازی اهواز می گوید، وقتی با کرونا مواجه گردید احساس کرد روز اول جنگ است. او می گوید: «امشب تولد ۲۷ سالگی ام را در بیمارستان جشن می گیرم. از یک ماه قبل به ماسک آلرژی پیدا کرده ام و سرفه امانم را بریده. با شیوع ویروس کرونا بیمارستان رازی اهواز سانتر کرونا شد و من هم به بخش ایزوله تنفسی منتقل شدم. روزهای اول شیوع شرایط خیلی بدی داشتیم و استرس و ناشناخته بودن این بیماری و مرگ و میر بیماران ما را در تونل تاریکی قرار داده بود که نمی دانستیم چه کار نماییم. هر روز مرگ بیماران زیادی را به چشم می دیدم. زن، مرد، تازه عروس و تازه داماد؛ حتی یکی از پزشکان بیمارستان. هر روز برخی از پرستل بیمارستان مبتلا می شدند و با کمبود نیرو مواجه بودیم. پدر و مادرم که شهرستان زندگی می کنند با نگرانی تماس می گرفتند و می خواستند کارم را رها کنم و برگردم.»

زهرا هم از رفتار بعضی از مردم گلایه دارد و می گوید: «بعضی روزها به خاطر بیماران بد حال مجبور می شدم زمان بیشتری در بیمارستان بمانم و از سرویس جا می ماندم ولی تاکسی های اینترنتی حاضر نمی شدند سوارم کنند؛ البته الان شرایط خیلی بهتر شده؛ هفته گذشته یکی از همین راننده ها وقتی همکار ما را به بیمارستان رسانده بود حاضر نشده بود کرایه بگیرد.»

منبع: sadkado.ir