سردرگمی مدیریتی و تئاتر كرونایی؛ حق داریم با سر بالا بگوییم تئاتر شغل ما است

صد كادو: یك كارگردان تئاتر از خطر مهاجرت هنرمندان این حوزه به سبب تنگناهای معیشتی و روانی كه در این شرایط با آن روبرو هستند، گفت.

به گزارش صد کادو به نقل از مهر، صدرا صباحی نویسنده و کارگردان تئاتر که اجرای نمایش «اسطرلاب ۱/۱» وی در تئاتر مستقل تهران به سبب تعطیلات کرونایی و مشخص نبودن برنامه ای از پیش اعلام شده برای از سرگیری کارهای هنری، سه هفته است متوقف شده، در یادداشتی از خطر مهاجرت هنرمندان و تنگنایی که در این چند ماه با آن روبرو شده اند، گفت.
در یادداشت صباحی آمده است:
متاسفانه اگر با همین وضع پیش برویم خوشبینانه ترین اتفاق پیش رو، مهاجرت هنرمندان به اقصی نقاط جهان خواهد بود. با وضعیت پیش رو سال ۱۴۰۰ موج مهاجرت هنرمندان هنرهای نمایشی به هزار دلیل واضح رخ خواهد داد. معاندت پیش گرفته شده با هنر و خصوصاً تئاتر حتی اگر در ابتدای امر (که هیچ هم بعید نیست) به نفع طرف قوی تر تمام شود، در ادامه ماجرا از هزار سمت و وَجه چرکش بیرون می زند و بطور قطع ضررش هزاران بار بیشتر از منفعتش است.
مهاجرت هنرمند ضرری برای شخص او ندارد، بلکه لطمه به بدنه تئاتر ایران وارد میکند و حوزه تئاتر با این اتفاق به تباهی کامل و مطلق نزدیک خواهد شد که کمترین تبعات آن نابودی هزار و یک صنف وابسته به تئاتر و سینما و تضعیف دوهزار و دو صنف شناور این عرصه است.
وقتی یک جوان یا نوجوان به سمت این حرفه می رود شاید رایحه قرمه سبزی تمام جمجمه اش را پر کرده باشد، ولی وقتی با آگاهی از تمام احتمالات، خطر راه را با عشق و علاقه انتخاب می کند و سال ها جان می کند و پوست می اندازد در این راه، مثل هر زحمت کش دیگری در سرتاسر جهان حق مسلم اوست که سَر، بالا بگیرد و بگوید شغلش تئاتر است با شرایطی که ایجاد کرده اید با هزاران افسرده و بیکار جدید چه می کنید؟ مهاجرت گروهی خوشبینانه ترین اتفاق ماجراست! بارها این اتفاق برای تئاتری ها افتاده که پس از جوابِ سوالی در مورد اینکه شغلشان چیست باز از آنها پرسیده شده که «نه، شغلی که از آن پول در می آوری، چیست؟»
شاید برای کسانی که فعال حوزه تئاتر نباشند کمی اغراق شده به نظر آید ولی تمامی تئاتری ها می توانند اثبات کننده این ادعاها باشند که یک تئاتر معمولی برای هر دقیقه خروجی اجرائی یک الی پنج ساعت تمرین شده است، یعنی یک نمایش یک ساعته در بهترین حالت ۶۰ و در حالت ایده آل ۳۰۰ ساعت تمرین داشته است، که عدد ساعت ها تقسیم بر ۲ تعداد جلسات لازم برای تمرین را در پلاتوهای خصوصی با ساعتی ۵۰ هزار تومان به دست می آورد.
چگونه این همه تلاش بی مزد مقرر است، ثمر دهد؟ تئاتر با اقلیت بودنش و هزاران خصلت خاصه خود، در همه جای دنیا با کمک های دولتی سرپاست و ربطی به کسوت ندارد و با گذر زمان هم مسایلش حل نمی گردد و خود بحثی طولانی می طلبد که چند روز پیش کوروش نریمانی با انتشار یادداشتی به بررسی آن پرداخت.
خودتان را گول نزنید، پرداخت سالانه یک سبد کالا به هنرمندان حتی از صدقه هم توهین تمیزتر است و حمایت محسوب نمی گردد که آمار نپذیرندگان این سبد کالاها گواهی است بر توهین آمیز بودنش.
هنر حاصل دورهمی و خوشگذرانی نیست، همت بلند گروهی و فردی یک گروه را می طلبد. بماند که هر پروسه گروهی اجزای ثابتی از قبیل ایاب و ذهاب و پذیرایی و غیره دارد که حتی در لاکچری ترین گروه ها از ربّ النوع نان و پنیر نمی تواند فراتر رود.
وقتی یک جوان یا نوجوان به سمت این حرفه می رود شاید رایحه قرمه سبزی تمام جمجمه اش را پر کرده باشد، ولی وقتی با آگاهی از تمام احتمالات، خطر راه را با عشق و علاقه انتخاب می کند و سال ها جان می کند و پوست می اندازد در این راه، مثل هر زحمت کش دیگری در سرتاسر جهان حق مسلم اوست که سَر، بالا بگیرد و بگوید شغلش تئاتر است، در واقع شغلی داشته باشد! ولی وقتی مناسبات رسمی فراهم نباشد…
از همه شکوه ها و ناله ها که بگذریم با نگاهی ساده به آمار خروج فارغ التحصیلان چند ده هزار نفری این رشته و مواجهه با واقعیتِ پیوستن به تعداد کمتر از انگشتان یک دست به بدنه حرفه ای تئاتر در هر سال، یک واقعیتِ حتم پیش روی هر مخاطبی گذاشته می شود و آن هم این است که به زودی هزاران نفر از پیش افسرده به بیکاری و فقر مطلق می رسند و هزار اتفاق در پیش است که خوشبینانه ترین آن موج دوم مهاجرت هنرمندان پس از انقلاب اسلامی خواهد بود.
این نوشتار اهتمام ندارد جلودار این پروسه باشد، حتی اگر بخواهد هم نمی تواند. بلکه فقط گواهی خواهد بود برای تاریخ که در عین مستند و روشن بودن واقعه و در عین شفاف سازی بزرگان تا کوچک ترین عضو خانواده، باز هم کک، کسی را نگزید و تاریخ راه خودرا طی کرده و خواهدنمود.