انتقاد تند داود فتحعلی بیگی از حذف تعزیه از دانشگاه آخر آدم این داد را به كجا ببرد؟!

به گزارش صد كادو داود فتحعلی بیگی با انتقاد بسیار از حذف واحدهای درسی تعزیه از دروس دانشگاهی اظهار داشت: همه جای دنیا نمایش ایرانی را با تعزیه می شناسند، بعد ما بدون هیچ دلیل و منطقی آنرا از دانشگاه حذف می كنیم! آخر آدم این درد را نزد چه كسی ببرد؟
این هنرمند باسابقه تئاتر که بیشتر در حوزه نمایش های ایرانی فعال است، در گفت و گو با ایسنا افزود: کجای دنیا نمایش های ملی خودرا از دروس دانشگاهی حذف می کنند؟!
او با یادآوری ثبت تعزیه بعنوان میراث ایرانی در یونسکو افزود: تعزیه و نقالی ما به ثبت جهانی رسیده، این همه سال که گرایش نمایش های ایرانی را در دانشگاه تعریف نکردیم، همان دو واحد آشنایی با تعزیه را هم حذف کردید؟! آخر آدم این داد را به کجا ببرد؟!
فتحعلی بیگی در پاسخ به این پرسش که حذف تعزیه با چه دلیلی انجام شده است، اظهار داشت: چه دلیلی داشته اند به جز بی مهری و بی توجهی؟! تعزیه را حذف و تئاتر آمریکا را جایگرین کرده اند خودِ آمریکا مگر چقدر قدمت دارد که تئاترش داشته باشد.
این پژوهشگر نمایش های ایرانی اشاره کرد: آنچه قبل و پس از ثبت جهانی تعزیه، موجب ماندگاری آن شد، دو عامل بود؛ در وهله اول علاقه مندی مردم به امام حسین (ع) و بعد هم کوشش های فردی تعدادی هنرمند عاشق که با وجود همه ناملایمات و موانع، پای این هنر ایستادند.
او که با همراهی جمعی دیگری از هنرمندان تئاتر برای آموزش تعزیه واحد درسی تعریف کرده اند، اضافه کرد: ما برای نمایش های ایرانی ۱۴۰ واحد درسی تعریف کرده ایم. ببینید پیش و بعد از انقلاب چه تعداد پایان نامه درباره تعزیه نوشته شده است. اگر قابلیت نداشت که این همه پایان نامه درباره آن نوشته نمی شد.
این نمایشنامه نویس متذکر شد: می گویند استادان زیادی برای تدریس تعزیه در دانشگاه نداریم، چند استاد به شما معرفی کنم، محمد رحمانیان، حمید امجد، محمدحسین ناصربخت، هادی عامل و حتی در نسل جدید در همین دانشجویان خود من هستند علاقه مندانی که می توانند آموزش دهند، ولی ما چه کردیم؟ یک برچسب دگراندیش به آنان زدیم و حذف شان کردیم!
فتحعلی بیگی با ابراز تاسف از بی توجهی به میراث معنوی کشورمان اظهار داشت: در بسیاری زمینه ها عقب مانده ایم و حال آنکه کشورهایی مانند چین، ژاپن، اندونزی، هند و… تمام میراث ملی شان را حفظ نموده اند. آنان حتی تماشاخانه های قدیمی شان را هم نگهداری کرده اند.
این مدرس تئاتر افزود: در چین هم مانند ایران، نقالی در چایخانه ها انجام می شده ولی با مدرن شدن چایخانه ها، سالن های کوچکی ویژه اجرای نقالی ساخته اند و حتی در سالن انتظار آن سماور و چای گذاشته اند. یعنی به همه چیز فکر کرده اند و جالب تر اینکه این چایخانه های جدید را در مکان هایی ساخته اند که مردم به تماشای نقالی خو گرفته بودند. یعنی شرایط به روز کردن این هنر را به وجود آورده اند؛ کاری که ما انجام ندادیم و نمی دهیم.
او اشاره کرد: لازم بود ما هم تماشاخانه های چند منظوره ای برای نمایش های ایرانی درست نماییم که تماشاگر در چهار طرف آن بنشیند و تمام شیوه های نمایش ایرانی به تناسب در آن اجرا شود ولی ما چه کردیم، گفتیم اینها دروریختنی است، حذفش کردیم و تماشاخانه های غربی ساختیم و به همان ها هم کم توجهی کردیم.
فتحعلی بیگی با اشاره به توجه کشورهای دیگر به آموزش نمایش های ملی شان اضافه کرد: کشورهایی مانند چین، ژاپن، هند و حتی مالزی با آنکه قدمت چندانی هم ندارد، برای آموزش نمایش های ملی خود مدرسه و دانشگاه دارند ولی در ایران تا همین دو سه دهه قبل، تمام آموزش های ما به صورت سینه به سینه منتقل می شد. هر چقدر کسانی مانند آقای بیضایی، آقای نصیریان و حتی فرنگی ها نسبت به حفظ و آموزش این شیوه ها تاکید داشتند، هیچ کس توجهی نکرد و نتیجه اش همین است.
این کارگردان تئاتر در آخر انتقاد خودرا متوجه سازمان (وزارت) میراث فرهنگی هم کرد و افزود: میراث فرهنگی این همه ساختمان دارد چرا یکی از آنها را که مناسب نمایش های ایرانی است، در اختیار این نمایش ها نمی گذارد. ما هیچ مرکزی برای اجرای مداوم این گونه نمایش ها نداریم.

منبع: sadkado.ir