غم نان را بخوریم یا جان؟

صد كادو: فاضل جمشیدی، خواننده از نگرانی های خود برای احتمال شیوع بیشتر ویروس كرونا در ایام آینده سخن گفته و یادآور شده است كه «به احتمال فراوان آخر هفته ی پربحث و گفت و گو و شاید هم پرحاشیه ای را داشته باشیم در كنار اصل ماجرا یعنی كرونا؛ سلامتی یا اقتصاد و نان یا جان.»
این هنرمند كه این روزها با پویش «مشاهنر» همكاری دارد، در یادداشتی از دغدغه های این روزهای خود در خصوص احتمال شیوع بیشتر ویروس كرونا با بازگشت بعضی از مشاغل به روند عادی كاری، سخن گفته است.
متن این یادداشت كه به صورت اختصاصی در اختیار ایسنا قرار گرفته، به شرح زیر است:
«گر بخواهی كه بجویی دلم امروز بجوی / ورنه، بسیار بجویی و نیابی بازم!!
امروز بامداد خیلی زود آواز تاج اصفهانی را می شنیدم؛ در دوران كرونایی مانده در منزل به اختیار خود و البته جبر روزگار و این شعر را هی تكرار می كنم.
راستی امروز كه كم كم آماده خبرهای جدید می شویم و احتمال فراوان آخر هفته پر بحث و گفت و گو و شاید هم پرحاشیه ای را داشته باشیم؛ در كنار اصل ماجرا یعنی كرونا! «سلامتی یا اقتصاد» و «نان یا جان».
شنیدن این انتخاب یادآور چیست؟ حالا مردم ما تفاوت اساسی دارند با وضعیتشان در ۴۰ سال گذشته! و اگر مقرر است كسی كاری كند كارستان، امروز است! “ورنه بسیار به جویی و نیابی بازش” خدای ناكرده!
از هنرمندان كه در میانه اند با مردم تا تلاشگران و مسئولان بهداشتی و درمانی تا دولت مجری و تصمیم گیر، همه و همه بجای خود و برحسب وظیفه خود مشغولند و مسوول و موظف به انجام كار خویش.
هنرمندان در حوزه تخصصی خود و متناسب با میزان آگاهی یا ناآگاهی به امور، موظف به حضور و سفارش اند، برای آنها سلامتی مردم مهمترین است! چونكه به نظر اینگونه می آید، وجود هنرمند كم درآمد خیلی بهتر است تا نبودش یا بودش در بیماری و مردم كم پول تر خیلی سعادتمندترند تا مردم آلوده به ویروس! این برای همه اصل است ظاهرا، مگر خلاف آن ثابت شود!!
در بخش بهداشت و درمان كشور نیز كه اولین مسوول مجری و جوابگو برای حفظ مردم، كاهش مرگ و میر و توقف و قطع زنجیره واگیری كروناست، هنرمندان و فرهیختگان و روشنفكران و آگاهان جامعه كه مسئولند در قبال راهنمایی مردم و رساندن پیام بخش های دیگر من جمله دولت، بسیار موثرند در رسانیدن پیام ها و تسریع در بهبود امور… !
هیچ دولتی بعد از انقلاب، چنین بحرانی را به خود ندیده است! پس این دولت به مصداق فرموده حافظ بزرگ كه ـ گر تو نمی پسندی تغییر ده قضا را ـ راهی جز اینكه ضروری می باشد، ندارد. امروز با كمتر از پنج روز مانده به شنبه اختتام فروردین و بحث رها شدن بخش عمده ای از قرنطینه ها و محدودیت ها با ملحوظ كردن وضعیت فرهنگی اجتماعی و رفتاری مردم و مسئولان و موجودی ها و داشته ها و نداشته هایمان. پیش بینی خیلی از اندیشمندان و آگاهان غیراجرایی كشور، این است كه باردیگر احتمال گرفتار شدن مردم در ورطه بیماری و شعله ور شدن آتش آن و از دست دادن احتمالی تعداد زیادی از مردم خصوصاً در تهران باتوجه به بزرگی و شلوغی و حضور تعداد زیادی شهروند قانون شكن، هنجارشكن و گریزان از دستورالعمل ها در خیابان ها، وجود دارد.
امروز روزی است كه بدنه بزرگ دولت ـ بگفته سخنگوی آن ـ با بیش از دو میلیون و سیصد هزار حقوق بگیر در بخش های مختلف، تنها با اتخاذ تدابیری خاص متناسب با وضعیت اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و رفتاری خاص ایرانیان خصوصاً در پایتخت، به شكل خاص و بسیار ویژه به تصمیمات متفاوت تری روی آورد و به قول قدیمی ها «گل خیری» بار نیاورد!! تا جبران آن برای هر سه بخش نا ممكن شود.
ایرانیان بواسطه چند دهه تجربه و آزمودن و تحمل دشواری ها و سختی ها آمادگی دارند كه با كسب درآمدی كمتر از ماه های معمول و رفاه بسیار معمولی تر، ولی سالم بمانند و گرفتار ریسك كم تدبیری ها و خطاهای معمول اجرایی نشوند و این اندك عافیت جسمانی خود و خانواده شان را كه تنها سرمایه واقعی آنان نیز هست را حفظ كنند و این برایشان بماند، به امید روزها و سال های بهتر شاید برای فرزندانشان و نسل های آتی.
هنرمندان با هر آنچه دارند در قلم و بوم و مضراب و نغمه و ساز و ترانه و رنگ و نقش در خدمت برآورده شدن این آرزوی مردم ایران هستند و هر چه در طبق اخلاص دارند را تقدیم می كنند، مستقیم و بی واسطه به اقشار مختلف ایرانیان و به یقین در كنار دلسوزان و زحمت كشان نیز برای رساندن پیام ها و نقشه راه به آحاد جامعه.»

منبع: صد كادو