نشست بهاریه فیلم كوتاه در مهر-۱؛ مدیران با جوایز فیلم كوتاه پز می دهند، برای اكران كیسه ندوخته ایم

به گزارش صد كادو سازندگان فیلم های كوتاه اكران شده در جدول بهاره گروه سینمایی هنروتجربه ضمن اشاره به بركات اكران آثارشان در این گروه، نسبت به نبود حمایت واقعی از سینمای كوتاه گله كردند.

خبرگزاری مهر- گروه هنر- زهرا منصوری: چند سالی می شد كه فیلمسازان كوتاه نسبت به اكران نشدن فیلم هایشان اعتراض داشتند و در محافل مختلف همواره این مورد را بیان می كردند كه دوست دارند فیلم هایشان توسط مردم دیده شود. در نهایت تلاش ها و ممارست های فعالان این عرصه پاسخ داد و از نوروز سال قبل اكران این فیلم ها در گروه «هنر و تجربه» آغاز شد؛ اكرانی كه البته بعضی از همین كارگردانان معتقدند تنها برای «از سر باز كردن» بوده و هرچند این فیلم ها نام «اكران» را به یدك می كشند اما آنچه نمایان است این است كه باز هم فیلم هایشان آن طور كه باید دیده نمی گردد.
فیلمسازان عرصه فیلم كوتاه حالا خواستار حمایت هستند؛ حمایتی كه منجر به دیده شدن آثارشان شود. آنها از نحوه اكران و اختصاص پیدا نكردن بودجه برای تبلیغات گله مندند و عنوان می كنند حتی «هنر و تجربه» كه متولی این امر است آنها را تنها گذاشته است.
از هفته پایانی اسفندماه سال قبل اكران بهاریه فیلم های كوتاه در گروه «هنر و تجربه» شامل فیلم های «زونا» به كارگردانی طوفان نهان قدرتی، «مانیكور» به كارگردانی آرمان فیاض، «بدو رستم بدو» ساخته حسین ملایمی، «خوابگردها» ساخته پویا نبی و «سیندرلا» ساخته مهدی آقاجانی، شروع شده است.
به همین منظور در چارچوب میزگردی در خبرگزاری مهر به گفتگو با كارگردانان این ۵ فیلم كوتاه نشستیم.
بخش اول این نشست را در ادامه می خوانید:
* از سال قبل نمایش فیلم های كوتاه در سینماهای «هنر و تجربه» شروع شد كه نتیجه تلاش ها و اعتراض های فعالان این عرصه بود. شرایط اكران فیلم های كوتاه تا به امروز را چقدر راضی كننده می دانید؟
آرمان فیاض: هر فیلمسازی دوست دارد فیلمش به معرض نمایش گذاشته شود و هر چقدر هم میزان مخاطبان اثرش بیشتر باشد خوشحال تر می شود. چند وقتی بود كه نمایش فیلم های كوتاه به صورت جسته و گریخته شروع شده بود ولی شكل منسجم تر و حرفه ای تر آن از نوروز سال قبل آغاز شد كه جذابیت های بیشتری دارد و سبب شده است فیلمسازان این عرصه روی كار خودشان متمركزتر شوند، تبلیغات بیشتری كنند و كمپین های مختلفی برای تماشای این آثار در شهرستان ها ایجاد شود.
باید توجه داشت كه سینمای كوتاه یك جریان روشنفكری است و من فكر می كنم این شكل اكران برای فیلمسازان مطلوب و جذاب است كه این امكان را به بسیاری از فیلمسازان شایسته ما می دهد تا بتوانند در این مجموعه شاهد اكران آثارشان باشند در همین مسیر می توانند تماشاگران خیلی بیشتری به نسبت جشنواره ها داشته باشند؛ تماشاگران عامه ای كه اتفاقاً علاقه مند به سینمای روشنفكری هستند ولی كارشان سینما و تئاتر نیست كه برخورد آنها با فیلمساز و فیلم هم می تواند جذاب باشد.
پویا نبی: به نظرم یكی از بزرگترین دستاوردهای این نمایش های عمومی این است كه همه به تماشای آثار كوتاه می نشینند در حالیكه اغلب مخاطبان جشنواره فیلم كوتاه تهران یا جشنواره های تخصصی؛ دوستان و همكاران خودمان هستند از همین رو نمی توانیم روی تاثیری كه این آثار روی آنها گذاشته است، حساب نماییم. آنها به سبب سابقه فیلمسازی و پیگیری سینما به شكل حرفه ای و بی واسطه ما را می شناسند و با پس زمینه ای به قضاوت فیلم ها می پردازند.
ولی نكته خوب این اكران ها این است كه بخش مهمی از مخاطبان افرادی هستند كه در رویدادهای فرهنگی حضور ندارند، بعضاً حتی تصادفی فیلم ها را می بینند و نظراتی كه می دهند زلال تر است چون بدون هیچ پیش فرضی درباره فیلم ها صحبت می كنند و برایشان مهم نیست كه فیلم به چند جشنواره رفته است، كارگردان را می شناسند یا نه و…. برخی هم كامنت های جذاب و درستی می دهند بطوریكه این نكات را حتی از بسیاری از منتقدان و كارگردان های بنام هم نمی شنویم.
ما با تماشاگری رو به رو می شویم كه نظرات جالب و حتی متناقض دارند كه این نظرات می تواند بر آینده فیلمسازی یك فیلمساز تاثیر بگذارد از جانب دیگر جدای از برخی جشنواره ها، در كشور ما اغلب ایونت های فرهنگی در پایتخت خلاصه شده اند، در حالیكه حتی در كشورهای كمتر توسعه یافته جشنواره هایی در شهرها و حتی روستاها برگزار می گردد اما ما این امكان كه آثار را به شهرستان ها ببریم، نداریم بطوریكه در فضای مجازی و در دیدارهایی كه در جشنواره ها اتفاق می افتد، علاقه مندانی كه در شهرستان ها سكونت دارند، می گویند ما دوست داریم فیلم شما را ببینیم و حالا با اكران آثار كوتاه این امكان وجود دارد كه فیلم ها در شهرستان های مختلف می روند.
حسین ملایمی: تصور اشتباهی كه وجود دارد این است كه برخی ساخت فیلم كوتاه را سكوی پرشی برای ورود به عرصه فیلم بلند می دانند حسین ملایمی: اكران آثار كوتاه اتفاق بسیار خوبی بود ضمن اینكه برای نخستین بار است كه یك انیمیشن به این شكل و به این سطح گسترده اكران می شود اما وجه اقتصادی این امر هم حائز اهمیت می باشد. هرچند ما در جشنواره های مختلف بسیاری از این فیلم ها را دیده ایم اما علاوه بر مخاطب فرهیخته باید مخاطب عام هم به سمت تماشای این آثار بیایند.
خوشبختانه فیلم های باكس «بهاریه» علاوه بر اینكه جوایز خوبی از جشنواره های مختلف در كارنامه دارند برای مخاطب هم جذاب هستند اما باید نحوه اكران این فیلم ها را با فیلم های بلند مقایسه كرد. برای مثال گفته می شود فیلم های كوتاه در حال «اكران» هستند اما باید به آمار فروش آنها هم نگاه كرد از جانب دیگر تصور اشتباهی كه در این رابطه وجود دارد این است كه برخی ساخت فیلم كوتاه را سكوی پرشی برای ورود به عرصه فیلم بلند می دانند. درست است كه برای ورود به عرصه فیلم بلند بهتر است ابتدا فیلم كوتاه ساخت اما این امر به این معنا نیست كه سازندگان آثار كوتاه به این عرصه بعنوان سكوی پرش نگاه می كنند.
بنابراین فكر می كنم اگر دوستان می خواهند كه اكران فیلم كوتاه درآمدزا باشد كه به نظرم این پتانسیل را دارد، باید حداقلی از امكانات تبلیغی و سینمایی را در اختیار این گونه سینما قرار بدهند برای مثال اگر همین الان هم به سایت سینماتیكت رجوع كنید متوجه سالن ها و سانس های اختصاص یافته به فیلم های كوتاه و بلند می شوید من فكر می كنم از همین رو به نظرم بهتر است به صورت حرفه ای تر با اكران آثار كوتاه برخورد شود.

طوفان نهان قدرتی: اكران فیلم كوتاه سال ها آرزوی فعالان این عرصه بود و تمایل داشتند فیلم هایشان در وسعت بیشتری به معرض نمایش گذاشته شود اما اكران آثار در گروه «هنر و تجربه» اصلاً كافی نیست چون این اتفاق در حداقل شرایط رخ می دهد در حالیكه برچسب اكران عمومی بر بسته فیلم كوتاه می خورد برای مثال فیلم های كوتاه در سالن های اندك، در اسفناك ترین ساعات و بدون هیچ تبلیغاتی در حال نمایش هستند این مورد نشان داده است این كودكی كه متولد شده است به یُمن دستگاه های متصل به خود، تنفس می كند سوال این است كه چه حمایتی از مراكزی كه وظیفه حمایت دارند، صورت می گیرد؟
نهان قدرتی: اتفاق عجیب و غریبی است كه فیلمی مانند «رحمان ۱۴۰۰» با ادعای داشتن مجوز در طلایی ترین اكران سال ۲۲ میلیارد تومان می فروشد و سپس توقیف می شود ولی آثار ما برای اكران از هزارتوهای مختلفی عبور می كند! نه بیلبوردی، نه حمایت خاصی و نه مجله ای در اختیار ماست كه فیلم هایمان دیده شود اما ما خودمان تمام تلاشمان را می نماییم تا تماشاگر به سینما بیاوریم. اكران اتفاق خوب و نقطه اتصال تماشاگر با فیلم است اما تفاوت ما با سینمای بلند این است كه ما هیچ كیسه ای برای اكران ندوخته ایم. مگر ما پنج نفری كه این فیلم ها را ساخته ایم به دنبال پر شدن جیب هایمان بوده ایم؟ بلكه دوست داشته ایم كه فیلم هایمان دیده شود.
اتفاق عجیب و غریبی است كه فیلمی مانند «رحمان ۱۴۰۰» با ادعای داشتن مجوز در طلایی ترین اكران سال ۲۲ میلیارد تومان می فروشد و سپس توقیف می شود ولی آثار ما برای اكران از هزارتوهای مختلفی عبور می كند! برای مثال در آخرین روزهای اسفند پروانه نمایش فیلم «زونا» برای شهرستان ها صادر شد. باید همه بدانند اكران ما در چه شرایطی رخ می دهد و چقدر آثار ما محدود و بی بضاعت است آیا این به صورت سهوی رخ می دهد كه فیلمی مانند «رحمان ۱۴۰۰» پس از فروش آن چنانی توقیف می شود اما آثار ما كه از سه ماه قبل برایش برنامه ریزی شده به این شكل اكران می شود؟ باید عنوان كنم صاحبان آثار كوتاه برای اكران به صورت هیاتی و برادرانه كار می كنند بطوریكه هیچ تیم و ارگانی تا روزهای قبل از نمایش پای اكران نیامد، ما تنها بودیم، حالا هم تنها هستیم و روزانه موانع زیادی را از مقابل پاهایمان برمی داریم برای مثال تماشاگران بارها به ما گفته اند لینك خرید بلیت در سینماتیكت نیست و نمی توانیم بلیت را بخریم.
مهدی آقاجانی: جالب این است كه ما آثارمان را با دردسرها و رنج هایی می سازیم، این فرایند تا آخرین مرحله ادامه دارد و در اكران هم درگیر آن هستیم. ضمن اینكه خنده دار است كه برخی دوست دارند به تماشای آثار ما را بنشینند اما نمی توانند بلیت تهیه كنند.
* این مشكل ناشی از چیست؟
نهان قدرتی: قضیه به این شكل است كه ابتدا سینماگر باید درخواست بدهد و سینماتیكت لینك خرید بلیت فیلم كوتاه را باز كند كه این فرایند اصلاً هماهنگ نیست. در این مدت كوتاه من چندین بار به «هنر و تجربه» زنگ زدم و گفتم سایت برای خرید باز نمی گردد و این مورد نشانگر عدم هماهنگی است. چطور ساز و كاری كه ۲ سال است در حال انجام می باشد در این بخش هنوز مشكل دارد؟
نبی: حتی در مواردی دیده ایم كه در سانس ما فیلم دیگری به معرض نمایش گذاشته شده است.
نهان قدرتی: باید دید ملاك این تشخیص و تصمیم گیری كیست در حالیكه سوبسید آن سینما برای اكران فیلم های كوتاه داده شده است اما به جای فیلم های ما، «رحمان ۱۴۰۰» را اكران كردند.
آقاجانی: جالب است كه بگویم یكی از دوستان می گفت پكیج فیلم های كوتاه مانند یك فیلم بلند اپیزودیك است بطوریكه مخاطبان پنج فیلم با فضاهای مختلف آشنا می شوند و اتفاق بسیار جذابی است ازاین رو اگر اكران فیلم های كوتاه درست اطلاع رسانی شود می تواند تبدیل به یك جریان شود.

ملایمی: اكران فیلم كوتاه اصلاً می تواند تبدیل به چرخه اقتصادی شود اما هم اكنون خیلی از اكران فیلم كوتاه خبر ندارند. هرچند فرهنگ تماشای فیلم كوتاه در مردم جا افتاده است اما آنها از اكران این گونه سینمایی بی خبر هستند. این را هم باید عنوان كنم كه در همه جای دنیا از فیلم كوتاه حمایت می شود كه اگر این اتفاق در ایران هم رخ بدهد به چرخه اقتصادی سینما هم كمك می شود اما اعتقادی به ارتقای سلیقه سینمایی مردم وجود ندارد بنا بر این به سینمادار هم ثابت نمی گردد كه فیلم كوتاه هم می تواند فروش داشته باشد.
* هرچند شما در صحبت هایتان به این مورد اشاره می كنید كه فیلم كوتاه می تواند گیشه داشته باشد اما بنظر می رسد چنین اعتقادی در سطح های بالای مدیریتی وجود ندارد.
آقاجانی: بله. ساز و كار از بالا مشكل دارد وقتی «هنر و تجربه» كه بانی این امر است اعتقادی به این قضیه ندارد نمی گردد از سینمادار انتظاری داشت ما احساس می نماییم كه «هنر و تجربه» تنها به صورت ظاهری این كار را انجام می دهد وقتی متولی این امر این طوری با قضیه برخورد می كند ما انتظاری از سینمادار نداریم.
ملایمی: در همه جای دنیا از فیلم كوتاه حمایت می شود كه اگر این اتفاق در ایران هم رخ بدهد به چرخه اقتصادی سینما هم كمك می شود اما اعتقادی به ارتقای سلیقه سینمایی مردم وجود ندارد بنا بر این به سینمادار هم ثابت نمی گردد كه فیلم كوتاه هم می تواند فروش داشته باشد نهان قدرتی: البته طوری برخورد شده است كه سینمادار به خود اجازه می دهد فیلم دیگری را جایگزین فیلم ما كند.
* البته این مورد در اكران فیلم های بلند هم دیده شده است.
ملایمی: مساله فروش در فیلم بلند بسیار مطرح است ولی ما باید به فیلم كوتاه اجازه بدهیم كه جای خویش را پیدا كند و فرهنگ تماشای فیلم كوتاه در مردم نهادینه شود آن موقع اگر نفروخت می توانیم بگوییم فیلم كوتاه موفق نیست. ضمن اینكه از سینمادار انتظاری نیست ولی وقتی فروش برای موسسه ای مانند «هنر و تجربه» اهمیت ندارد نمی گردد از كسی انتظار داشت.
نبی: از ابتدا خط قرمز ما این بود كه پكیج را به شكلی بچینیم كه تماشاگر راضی از سینما بیرون و حداقل از یك فیلم خوشش بیاید از همین رو به نظرم تنوع اكران بهاریه به نسبت دیگر اكران ها به شدت بالاست یعنی از انیمیشن گرفته تا فیلم كمدی و مینیمال در این پكیج وجود دارد از جانب دیگر به نظرم باید این تصور اشتباه كه «فیلم كوتاه نمی فروشد و باید فیلم دیگری جایگزین شود»، تصحیح شود با مرور تاریخچه «هنر و تجربه» متوجه می شویم حجت الله ایوبی رئیس اسبق سازمان سینمایی در پاریس زندگی می كرد و ایده راه اندازی «هنر و تجربه» را از همان جا گرفت. به این صورت كه در آنجا دولت سینماتك هایی را برای نمایش بعضی از فیلم ها اجاره می كرد و پول یك سال آنجا را می داد ازاین رو آن سینما چه با یك نفر چه با صد نفر باید سر ساعت مقرر فیلم را به نمایش می گذاشت در ایران هم پول نمایش فیلم ها، پیش از اكران گرفته شده و گله ای كه وجود دارد همین است.
در همه جای دنیا «ان جی او» های فرهنگی به صورت خودجوش و نه به صورت دولتی شكل می گیرد و سالن های سینمایی فیلم فرهنگی به نمایش می گذارند البته پیش از انقلاب این اتفاق در ایران هم افتاده بود اما حالا دولت متولی این امر است؛ «هنر و تجربه» یكی از زیرمجموعه های سازمان سینمایی است و ساز و كار دولتی دارد ازاین رو وقتی امری به صورت خودجوش صورت نمی گیرد باید توقع این موارد را هم داشت برای مثال هم اكنون می بینیم كه اصلاً برای فارابی مهم نیست فیلمی كه می سازد می فروشد یا نه و بخش عمده ای از تولیدات فارابی شكست خورده است چون نگاه اقتصادی به آن وجود ندارد و تنها در انتهای سال می خواهند یك گزارش عملكرد بدهند.
* این در شرایطی است كه در سال های اخیر آثار كوتاه در سطح بین المللی خوش درخشیده اند.
فیاض: بله حدود چهار پنج سالی می شود كه فیلم های كوتاه ایران در دنیا جایگاه ویژه ای پیدا كرده اند یعنی در فستیوال های مختلفی حضور داشته و جوایزی گرفته اند كه همیشه برای آثار بلند یك آرزو بوده است بطوریكه به جز دو سه فیلمساز هیچكدام از فیلم های بدنه سینما و حتی فیلم های هنری نتوانسته اند به چنین جشنواره هایی راه پیدا كنند. ما تقریباً هر سال یكی دو جایزه از جشنواره هایی كه مورد پذیرش اسكار است، گرفته ایم.
فكر می كنم سینمای كوتاه ایران در خاورمیانه منحصر به فرد است وقتی یك سینما این جایگاه ویژه را در دنیا پیدا می كند و بسیاری از جشنواره های بزرگ دنیا برای ایران یك فایل جداگانه باز و سینمای ایران را مرور می كنند باید قدر دانست. این جایگاه را بچه های فیلم كوتاه بدون هیچ حمایتی به دست آورده اند، حتی گاهی جلوی پایشان سنگ انداخته اند ازاین رو «حمایت» حداقل ترین درخواستی است كه بچه های فیلم كوتاه دارند، آنها می خواهند كه یك شرایط حداقلی برای نمایش فیلم هایشان داشته باشند، فیلم كوتاه بدون هیچ تبلیغات و بدون هیچ سانس خوبی در حال اكران است و این نوع اكران تنها از سر باز كردن است.

* گویا همان حمایت های حداقلی هم كه از بسته های دیگر فیلم كوتاه شده، در اكران بهاریه وجود نداشته، درست است؟
ملایمی: همان حمایت های بسیار اندكی كه قبل از این گروه های قبلی شده از دوره ما دریغ شده است. دقیقاً از اكران بهاریه روند «هنر و تجربه» عوض شد به این صورت كه یك سری هزینه های بسیار حداقلی برای سفر و تبلیغ به گروه های قبلی داده شده بود اما این هزینه ها با وجود اینكه قولش را داده بودند، از ما دریغ شد.
نهان قدرتی: ما به مرور متوجه شدیم حمایت هایی كه از گروه های قبلی شده است به ما اختصاص پیدا نمی كند و این مورد تلویحاً به ما گفته شد. وقتی شما خالی از هرگونه حمایت هستید مجبور می شوید به سراغ اسپانسر بروید از همین رو ما این شانس را داشتیم كه حمایت یك شركت پخش اینترنتی را داشته باشیم اینكه یك شركت بخش خصوصی جرات كند به جای بخش دولتی وارد شود و خلا حضور را پر كند برای ما خیلی ارزش دارد چونكه این شركت ما را نجات داد. ما نیاز به این دست از متولی ها داریم؛ متولی كه جرات می كند، پشت فیلمساز می ایستد و غر نمی زند. باز این سوال پیش می آید كه چه می شود چنین شركتی پای كار می ایستد ولی كسی كه این وظیفه را دارد كوتاهی می كند؟ من از همین جا به نمایندگی از همه بچه ها از این شركت تشكر می كنم.
* نكته دیگری كه درباره فیلم های كوتاه وجود دارد این است كه غالباً تصور می شود این آثار بدون دردسر، رادیكال ترین موضوعات را تصویر می كنند اما متوجه شدیم فیلم شما در جشنواره فیلم كوتاه تهران گرفتار مشكل شده بود. درست است؟
فیاض: بله ابتدا فیلم من برای حضور جشنواره فیلم كوتاه تهران مجوز اكران نگرفت و دوستان من در انجمن سینمای جوان گفتند ارشاد فیلم را توقیف كرده است در حالیكه ارشاد فیلم را توقیف نمی كند بلكه مجوز اكران نمی دهد. بعداً از جانب همان دوستان سینمای جوانان ایران منت سر من گذاشته و فیلم با سانسور در جشنواره فیلم كوتاه تهران اكران شد البته در جریان هم هستم كه همان دوستانی بسیار ادعای پشتیبانی از بچه های فیلم كوتاه را دارند به داوران گفته اند فیلم من و یك فیلم دیگر در جشنواره داوری نشود اما همین فیلم در اكران عمومی بدون حتی یك فریم سانسور مجوز گرفت یعنی هرچند برای اكران فیلم های دیگر همین باكس بهاریه مشكلاتی وجود داشت ولی روی «مانیكور» حتی یك فریم هم سانسور صورت نگرفت.
ماجرا این است كه اعضای شورای پروانه نمایش همان اعضایی هستند كه مجوز فیلم های جشنواره فیلم كوتاه را می دادند اما چطور می شود در جشنواره فیلم كوتاه كه باید آسان تر گرفته شود چون مخاطب محدودتری دارد، فیلم آنقدر متلاشی می شود اما در اكران عمومی گرفتار هیچ تغییری نمی شود؟
آقاجانی: به نظرم حتی وقتی فیلمی به ارشاد می رود، اصلاً فیلم در آنجا دیده نمی گردد یادم است برای «سیندرلا» كه به ارشاد رفته بودیم به ما گفتند لباس خانم ها مشكل دارد در حالیكه اصلاً در فیلم من هیچ زنی وجود ندارد. گویا ندیده فیلم ها را قضاوت می كنند احتمالاً آن موقع «مانیكور» اصلاً به ارشاد نرفته است. گویا خودسانسوری وجود دارد ضمن اینكه برخی می ترسند صندلی هایشان گرفتار لغزش شود همین ترس در «هنر و تجربه» وجود دارد و بانیان آن می ترسند آثار كوتاه در اكران موفق نباشند بنا بر این به این گونه سینمایی بودجه نمی دهند. اساساً این مجموعه مخاطب های ویژه خویش را دارد به این هم توجه كنید كه مخاطب در طول این چند سال از این فیلم ها به واسطه موفقیت های بین المللی شان خبر شنیده است. ما بعنوان كشوری كه مدعی فرهنگ و یك شیوه زندگی به خصوصی هستیم باید از فیلم های موفقمان، حمایت نماییم.
آقاجانی: به نظرم حتی وقتی فیلمی به ارشاد می رود، اصلاً فیلم در آنجا دیده نمی گردد یادم است برای «سیندرلا» كه به ارشاد رفته بودیم به ما گفتند لباس خانم ها مشكل دارد در حالیكه اصلاً در فیلم من هیچ زنی وجود ندارد. گویا ندیده فیلم ها را قضاوت می كنند.
نهان قدرتی: جالب است كه همین ها را درباره «سیندرلا» صورت جلسه و امضا كرده بودند. من هم در ساخت یك اثر تلاش می كنم تمام مراحل قانونی را طی كنم اتفاقاً «زونا» از همان فیلم هایی بود كه ارشاد به آن پروانه ساخت داد بود اما برای اكران برای من نوشتند «فیلم شما مردود است قابلیت اكران در سینماهای ایران را ندارد.» در حالیكه در چندین فستیوال داخلی اجازه اكران گرفته بود. گویا سلیقه همه چیز را پیش می برد.
فیاض: دوستان ما در انجمن سینمای جوان هر موقع ما جایزه ای گرفته ایم با این جوایز پُز داده اند، ولی موقع داوری به داوران گفته اند فیلم را داوری نكنید!
نبی: مشكلی كه وجود دارد این است كه ما پس از چهل سال هنوز آئین نامه مشخصی نداریم و این سلیقه است كه كارها را جلو می برد. در همه جای دنیا خط قرمزها مشخص می شود اما در كشور ما هیچ وقت هیچ آئین نامه ای وجود نداشته كه بدانیم چه چیزهایی را باید و چه چیزهایی را نباید رعایت نماییم. خیلی مضحك است كه در ارشاد می گویند «فلان فیلم پروانه نگرفت و اصلاحیه خورد و درباره آن صحبت می كنیم»؛ «صحبت می كنیم» چه معنایی دارد؟
به نظرم این ماجرا از نگاه سلیقه ای نشأت می گیرد. نكته دیگر این است كه ما یك سری تماشاگران سنتی داریم كه به فیلم های طنز و پربازیگر اقبال نشان داده ولی اخیراً تماشاگران دیگری به سینمای ایران اضافه شده است كه من به آنها «تماشاگران دهه هفتادی» می گویم؛ آنها هرچند نسل دانلود هستند، به خوبی زبان انگلیسی بلدند و فیلم های روز دنیا را دنبال می كنند اما نمی خواهند فیلم طنز ببینند. آنها به دنبال فیلم كوتاه خوب هستند و اگر واقعاً زمین بازی برابر تقسیم شود من ایمان دارم كه فیلم های ما هم پرفروش می شود.
شروع اكران بهاریه با سیل و طوفان و… بود كه روند خوبی را در اكران طی نكرد اما ادامه اكران ها خوب و جالب توجه بود. بنظر می رسد همان دهه هفتادی ها یك شبكه پیچیده اطلاعاتی دارند كه همدیگر را از وجود فیلم های خوب آگاه و به یكدیگر سفارش می كنند كه چه فیلم هایی ببینند واقعاً اگر ناوگان اكران درست باشد فیلم های ما هم به خوبی دیده می شوند.
ادامه دارد….