مردی كه جسدش را در گلدان عتیقه جا داد

صد كادو: فروید اصل و اساس بیوگرافی نویسی را نفی كرد و زیر سوال برد تا از این دیدگاه نشان دهد كه انسان فراتر از زندگی روزمره دارای انگیزه های درونی و پنهان است كه قبل تر و موثرتر از عقلانیت عمل كرده و خاستگاه خیلی از رفتارهای ماست.
به گزارش صد كادو به نقل از ایسنا، امیر كشفی در كتاب «لحظه هایی با فروید» كه در سال ۸۸ منتشر گردید گفته است «باید توجه داشت روانكاوی رابطه ای نزدیك با زندگی فروید دارد و تا حدودی شرح حال خود او است. از ین جهت، به منظور درك بهتر این نظریه نمایش گزارشی از زندگی او امری بایسته است».

گاهشمار زندگی زیگموند فروید

در ششم ماه مه، «زیگموند فروید» اولین فرزند «یاكوب فروید» در شهر كوچك فرایبرگ واقع در موراویا متولد شد. او از خانواده ای یهودی بود اما هیچ وقت مناسك و مراسم دین یهود را به جا نمی آورد و پیرو هیچ مذهبی نبود. فروید اولین آموزش ها را در خانه فرا گرفت و در پاییز سال ۱۸۶۵ وارد یك مدرسه متوسطه خصوصی شد. او دانش آموزی بااستعداد و سخت كوش بود.

فروید سپس اتمام تحصیلات متوسطه برای دوره پزشكی وارد دانشگاه وین شد. بین سال های ۱۸۷۶ و ۱۸۸۲ در موسسه فیزیولوژی وین زیر نظر پزشك مشهور «ارنست بروك» به پژوهش و مطالعه پرداخت. در آن جا بود كه با «ژوزف بروئر» آشنایی پیدا كرد. این آغاز روابط دوستانه و مستحكمی بود كه در آن بروئر سال ها بعنوان دوست و مشاور فروید باقی ماند. فروید در سال ۱۸۸۲ با مارتا برنیز نامزد كرد.

بروئر و فروید كارشان را روی درمان بیماران هیستریك متمركز كردند. آنها سال ها بعد حاصل یافته های خودرا در كتابی به نام «پژوهش هایی درباره هیستری» منتشر نمودند. یكی از اساسی ترین اختلاف نظرهای بروئر و فروید مربوط به اهمیت مسئله جنسی بود. بروئر تاكید فروید بر نقش قاطع مسئله جنسی در پیدایش روان رنجوری را رد كرد.

فروید سرانجام به دریافت درجه دكترای پزشكی خود نائل شد. در واقع او بیشتر پژوهشگر بود تا دانشجو و خیلی به پزشك بودن فكر نمی كرد. فروید طی تحقیقات پزشكی خود به آزمایش و مطالعه در مورد اثرات كوكائین پرداخت. او سپس پی بردن به اثر نشاط آور این ماده شخصاً آنرا مصرف كرد و سخت طرفدار آثار درمانی اش شد. او امیدوار بود داروی عجیبی كه كشف كرده شهرت و اعتباری برایش فراهم سازد تا خانواده خودرا از مشكلات مالی برهاند، اما پژوهش های وی درباره كوكائین ناتمام ماند و آن چه می خواست تحقق نیافت.

فروید در بهار سال ۱۸۸۵ به مقام استادی در لطمه شناسی اعصاب ارتقا یافت. در سال ۱۸۸۷ اولین فرزند فروید ماتیلده به دنیا آمد. در ضمن سال های بعد فروید صاحب پنج فرزند دیگر هم شد. آنا تنها فرزند فروید است كه روانكاو شد.

فروید در ابتدای كارش (به عنوان لطمه شناس اعصاب) برای درمان بیماران روان رنجور از شیوه های رایج و معمول مانند ماساژ، هیدروتراپی و الكتروتراپی استفاده می كرد اما این روش ها چندان موثر نبودند. بدین سبب او كار خودرا بر روش درمانی هیپنوتیزم متمركز كرد.

فروید به تدریج هیپنوتیزم را كنار گذاشت و با این باور كه بیمار هر آن چه را از نظر لطمه شناختی مهم می باشد نگه داشته و فقط باید با تلقین او را واداشت كه آن چه را لازم است به یاد آورد، روشی را ابداع كرد كه در آن با دستش بر پیشانی بیمار فشار می آورد تا او هر خاطره ای را كه به ذهنش می آمد بیان كند. فروید بعدها این شیوه را هم رها كرد و روش تداعی آزاد را به كار گرفت.

فروید برای نخستین بار از اصطلاح روانكاوی برای توصیف روش جدید خود استفاده نمود. او مدتی سپس درگذشت پدرش دوره ای از آشفتگی درونی شدید را تجربه نمود. فروید كه شماری از مشكلات روان رنجوری را تجربه كرده بود وضعیت خودرا بعنوان نوروز اضطرابی (anxiety neurosis) تشخیص داد و آغاز به روانكاوی خود كرد. او به سبب دشواری ایفای نقش بیمار و درمان گر بطور همزمان نمی توانست با تداعی آزاد خودرا روانكاوی كند؛ بدین سبب رویاهای خودرا مورد تحلیل قرار داد.

خودكاوی فروید تقریباً دو سال طول كشید. این خودكاوی علاوه بر بهبود زندگی شخصی فروید به او امكان داد تا به میل جنسی در دوران كودكی (عقده ادیپ) و نقش بسیار مهم تجربه های جنسی (سركوب شده) در علایم روان رنجوری و معنای رویاها پی ببرد. تحلیل شخصی فروید در تكامل روانكاوی بسیار بااهمیت و شالوده اصلی كتاب «تعبیر رویا» است.

در ماه فوریه سال ۱۹۲۳ نخستین علایم سرطان دهان در فروید تشخیص داده شد. فروید معمولاً روزانه ۲۲۰ عدد سیگار برگ می كشید و سپس تشخیص بیماری اش همچنان به كشیدن سیگار ادامه داد.

در سال ۱۹۳۳ سپس به قدرت رسیدن هیتلر، در ماه مه كتاب های فروید در مقابل ازدحام مردم در برلین به آتش كشیده شد.

واپسین سال های زندگی فروید خیلی مشكل بود. عمل های جراحی دردناك، آزارهای نژادی، جنگ جهانی و ظهور نازیسم سبب درد و رنج بسیار برای او شد. فروید در بستر بیماری از پزشك خود درخواست اتانازی (خاتمه دادن به زندگی بیماری كه مرگش حتمی باشد) كرد و با تزریق دوز بالای مورفین در ۲۳ سپتامبر ۱۹۳۹ چشم از جهان فروبست. به خواست خودش جسدش سوزانده و خاكسترش در گلدانی یونانی كه قطعه محبوب عتیقه هایش بود به امانت گذاشته شد.

فرزانه عطار، خبرنگار ایسنا – منطقه خراسان

منبع: صد كادو