نواهای ماندگار بهار-۷؛ همایونفال و جای خالی یك آسمان پرنده عاشق، نیاز به دلسوزی نداریم

به گزارش صد كادو قطعه یك آسمان پرنده یكی از ترانه های نوستالژیك بهاری مربوط به دهه هفتاد است كه بعد از انتشار در صداوسیما در كنار قطعه آی نسیم سحری حسن همایونفال را تبدیل به خواننده ای خاطره ساز كرد.
دریافت ۵ MB
به گزارش صد كادو به نقل از مهر، حسن همایونفال یكی از نخستین خوانندگان مطرح موسیقی كشورمان در دهه ۷۰ است كه با انتشار دو قطعه ماندگار «آی نسیم سحری» و «یك آسمان پرنده» خویش را در جریان موسیقی پاپ ایران ماندگار كرد. این هنرمند ۶۷ ساله كه به قول خودش از ۱۰ سالگی وارد دنیای موسیقی شده مبانی موسیقی و خوانندگی را در محضر هنرمندان بزرگی چون قوامی، مرتضی حنانه و دیگر هنرمندان فرا گرفته است.
حسن همایونفال با اینكه در دوران اوج فعالیت های خود چندین تصنیف و هفت آلبوم با نام های «ماه هجران»، «وصل سحر»، «وصل جانان»، «بزم عاشقان»، «انتظار» و «ریحانه» در دسترس مخاطبان قرار داده اما خوانش دو قطعه «كوچه ها» یا همان «آی نسیم سحری» و «یك آسمان پرنده عاشق» بود كه او را به اوج شهرت و محبوبیت در دهه ۷۰ رساند و در كنار آثار بعضی از دوستانش همچون عباس بهادری، مهدی سپهر و پرویز طاهری شمایل جدیدی از موسیقی پاپ را به جامعه شنونده موسیقی معرفی نمود.
همایونفال همچون هنرمندانی بود كه در اقدامی كه آن روزها برای بینندگان برنامه های تلویزیونی سیما ساختارشكنانه به نظر می آمد از فضای استودیو بیرون آمد و به مدد مشاوره ها و كارگردانی عده ای از هنرمندان به ساخت كلیپ هایی پرداخت كه تا آن زمان كمتر سابقه داشت.
امروزه كمتر كسی است كه آن ویدئو كلیپ معروف «كوچه ها» كه در دهه ۷۰ پخش می شد را به خاطر نیاورد. همان نماهنگی كه حسن همایونفال را با كودك خردسالی در دست و یك شاخه گل رز در دست دیگر حین عبور از كوچه پس كوچه های محله دربند و دركه تهران در حال لب خوانی قطعه «كوچه ها» نشان می داد و با تنظیم ساده و خلوتی كه به لحاظ ساز بندی داشت نوید روزهایی را به مخاطب می داد كه یا آغازگر فصل بهار است یا روزهایی از این دست كه می تواند برای مردم سرزمین ایران كمی خوشایندتر از روزهای عادی به نظر آید.
او حین اجرای چنین قطعه ماندگاری بود كه قطعه بهاری «یك آسمان پرنده عاشق» را با شعر فرامرز دادخواه و ملودی محمدرضا احمدیان آهنگساز فعال آن سال ها تولید كرد و با این قطعه محبوبیتش را میان مخاطبان دو چندان كرد. مخاطبانی كه در آن سال ها غیر از شبكه اول و دوم سیما و دو سه شبكه رادیویی، رسانه دیگری برای دیدن و شنیدن نداشتند. به همین جهت وقتی بر مبنای سیاست های مدیریتی آن دوران سازمان صدا و سیما صدای متفاوتی را از این رسانه می شنیدند به شدت روی آن متمركز شده و آنرا مورد كنكاش و پیگیری قرار می دادند.
در این سال ها گرچه از آن پرندگان عاشق در آسمان آلوده تهران و خوانندگان خاطره سازش در تلویزیون با كت و شلوارهای اتو كشیده و موهای سشوار كرده خبر آن چنانی نیست اما ملودی بسیار زیبای قطعه «یك آسمان پرنده» كه بعدها نام آلبومی به همین نام شد یكی از ترانه های نوستالژیكی است كه نوید بخش روزهای منتهی به بهاری بود كه در آن سال ها سادگی و بی پیرایگی ویژه ای داشت و به معنا و مفهوم مطلق كلمه بوی بهار و نوروز را به مردمان شهرها و كوچه ها خبر می داد.
در این سال ها گرچه از آن پرندگان عاشق در آسمان آلوده تهران و خوانندگان خاطره سازش در تلویزیون با كت و شلوارهای اتو كشیده و موهای سشواركرده خبری نیست اما ملودی بسیار زیبای قطعه «یك آسمان پرنده» یكی از ترانه های نوستالژیكی است كه نویدبخش روزهای منتهی به بهار بود همایونفال درباره حضورش در صدا و سیما و خلق آثار ماندگار و خاطره جالبش از ملودی «یك آسمان پرنده عاشق» اظهار داشته بود: «آن زمان به ما گفتند، درست است كه شما صدای تان خوب است، اما باید اینجا هم تست بدهید. خلاصه صداوسیما از ما تست گرفت و در آن شورایی كه آنجا بود، تأیید شدیم. نخستین قطعه ام «نسیم آسا» نام داشت كه هادی منتظری آنرا آهنگسازی كرده بود. یادم است كه آن زمان، این كار خیلی گل كرد. آهنگی كه معمولاً با نشان دادن گل و گیاه خاصی توسط تلویزیون پخش می شد. بطوریكه هر وقت تلویزیون این گل را نشان می داد، همسرم به شوخی می اظهار داشت: حسن! می خواهند آهنگ تو را پخش كنند. اصلاً انگار این گل مخصوص «نسیم آسا» بود. پس از آن، انتشار كاست «بال و پرم عشق» و «مرغ جان» كه شامل هشت تصنیف با همكاری هادی منتظری و داود آزاد بود، شكل گرفت. در همان زمان با محمدرضا احمدیان آشنا شدم كه معاون دكتر ریاحی در اداره موسیقی بود. قطعه «آی نسیم سحری» هم در آن زمان شكل گرفت و جزو كارهایی بود كه من به قولی با آن كار گُل كردم و هر جا می رفتم من را با آن آهنگ می شناختند. كلیپی هم برای این آهنگ ساخته شد كه از شبكه ۵ پخش می شد. در آن كلیپ پسرم دست من را می گرفت و ما در كوچه های دربند قدم می زدیم. یادم است، مجله سینما این كار را برای مسابقه گذاشت و من برنده جایزه ای هم شدم.»
این خواننده در ادامه خاطراتش می گوید: «وقتی آقای احمدیان استقبال از آن كار را دید «یك آسمان پرنده عاشق» ساخته شد، كه بدون اغراق هر روز از یك شبكه رادیویی پخش می شد. برنامه ای هم ساخته شده بود، به اسم «جُنگ هفته» كه آقای مهدی ظهوری آنرا ساخته بود. این نخستین برنامه تصویری من بود كه می گفتند باید روی صندلی بشینم، پایم را روی پایم بندازم و بخوانم. البته جوان های امروزی دیگر این مشكلات را ندارند. این برنامه با استقبال زیاد، جمعه ها پخش می شد. البته افراد دیگری مانند خاوری و طاهری هم در این برنامه بودند. ما هفته ای سه تا چهار شب روی آنتن بودیم و استقبال مردم كوچه و بازار خیلی خوب بود. مردم می گفتند، ما سمبل شادی هستیم. چون به هر حال جَنگ تازه تمام شده بود. من هم یك «آسمان پرنده عاشق» را تقدیم آزاده هایی كه به ایران برمی گشتند، كرده بودم.»
همایونفال كه در سال های اخیر عمده فعالیت های خویش را بر كارهای شخصی بنا نهاده و به سبب كم توجهی رسانه ملی به خوانندگان دهه هفتاد از این رسانه دوری می كند همین چندی قبل بود كه در گفتگو با خبرنگار مهر اظهار داشت: «بسیاری از دوستان و هنرمندان هم نسل من به سبب بی توجهی های محضی كه به ما شده كاملاً دل زده شده و الان مشغول كارهای دیگری هستند. این مورد خیلی ناراحت كننده ای است كه زمانی در كانون توجهات باشی و بعد تو را مانند یك فرزند از خانه ات بیرون كنند. یك اتفاق بسیار ناراحت كننده كه باید واقعیت آنرا بپذیریم این است كه آقایان مدیری كه الان در حوزه مدیریت موسیقی سازمان صدا و سیما فعالیت می نمایند علاقه ای به كارهای ما ندارند. من حتی به ماجرای موسیقی و حواشی آن هم توجهی ندارم اما آیا این رسم جوانمردی است كه دوستان حتی یك تماس با ما نمی گیرند و بپرسند آیا زنده ایم یا مرده؟ همین دوستان نمی دانند زمانی كه شبكه های مجازی و این گستردگی وجود نداشت خوانندگان هم نسل ما بودند كه به سهم خود آثار ماندگاری را خلق كردند. آقایان بدانند تا وقتی خدایی هست ما هم نیازی به دلسوزی بندگان او نداریم. حرف ما فقط همین است كه اگر توجهی به طرح و ایده های ما ندارید لااقل حرمت همان چند سال خدمت را نگه دارید.»
به هر ترتیب این سال ها نه از حسن همایونفال و هم نسلانش خبری هست و نه شنوندگان موسیقی آن طور كه باید ترانه های نوستالژیك از بهار و عید نوروز را به خاطر می سپارند. آنها امروز در روزگارانی هستند كه تولیدات انبوه موسیقایی در فضای مجازی و شبكه های مختلف رسانه ای آنها در محاصره ای قرار داده كه بعید است به غیر از ثبت یك اثر موسیقایی در حافظ كوتاه مدت خود به نوستالژیك بودن آن حتی فكر كنند.